Στα όρια «χρεωκοπίας» η οικονομία, αναφωνούν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, και σιγοντάρουν οι... «δημοσιολόγοι», με αφορμή το ύψος των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ήταν καλύτερη η ζωή μας πριν τα όρια «χρεωκοπίας»; Σε συνθήκες ανόδου δεν επέβαλαν ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μερική απασχόληση, Stage, σφαγιασμό της ασφάλισης, ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση παιδείας, υγείας, πρόνοιας, λιτότητα με αυξήσεις μερικά λεπτά του ευρώ στο μεροκάματο; Δεν υπήρχε ανεργία; Τα ελλείμματα οφείλονται στη διαρκή πολύμορφη κρατική χρηματοδότηση του κεφαλαίου! Ξεζουμίζει το κράτος φορολογικά το λαό και δανείζεται, ταυτόχρονα, για να ταΐσει τους επιχειρηματίες... Καίει τους μεγαλοκαρχαρίες η δυσκολία χρηματοδότησής τους από το κράτος, λόγω... ελλειμμάτων και δανεισμού. Φοβούνται την καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου λόγω κρίσης, τη μείωση των κερδών! Κινδυνολογούν, για να επιβάλουν νέα ληστεία στο λαϊκό εισόδημα και αντεργατικές αναδιαρθρώσεις στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στην υγεία, πρόνοια κ.λπ., για να βγει όσο γίνεται αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση. Ποιος νοιάζεται για την οικονομία;
Από την άλλη, είναι σκέτη πρόκληση τα υπερκέρδη που ανακοινώνουν αυτές τις μέρες οι μεγάλες επιχειρήσεις και αφορούν το πρώτο εννιάμηνο του 2009, δηλαδή μέσα στην «καρδιά της κρίσης». Αναφέρω ενδεικτικά κάποια αποτελέσματα εταιρειών που υπήρχαν στις εφημερίδες: Εθνική 1,01 δισ. ευρώ, ΟΠΑΠ 501,7 εκατ. ευρώ, Eurobank 280 εκατ. ευρώ, Marfin Popular Bank 143,9 εκατ. ευρώ, Aegean 37,7 εκατομμύρια, «Ελλάκτωρ» 72,4 εκατομμύρια, «Μηχανική» 16,9 εκατ. ευρώ, κ.ο.κ.. Τι δείχνουν τα στοιχεία αυτά; Ότι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι όχι μόνο βγαίνουν αλώβητοι από την κρίση, αλλά συνεχίζουν να έχουν σημαντικά κέρδη!!! Πρόκειται, βέβαια, για κερδοφορία που στηρίζεται τόσο στα κρατικά πακέτα στήριξης (λεφτά δηλαδή που θα πληρώσουμε εμείς), όσο κυρίως στη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων που συμπίεσαν σημαντικά το «εργατικό κόστος» και έκαναν πιο φτηνή την εργατική δύναμη!
Τραπεζίτες και άλλα τρωκτικά του κρατικού χρέους τσέπωσαν, μόνο για το 10μηνο του 2009, ακόμη 40,8 δισ. ευρώ. Ειδικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, σε τόκους εξυπηρέτησης του υπέρογκου χρέους δαπανήθηκαν 12,1 δισ. ευρώ και για χρεωλύσια ακόμη 29,2 δισ. ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το σύνολο των πρωτογενών δαπανών, δηλαδή όλα τα άλλα έξοδα λειτουργίας του κράτους, διαμορφώνεται σε 45,8 δισ. ευρώ. Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι η μάζα των φόρων διαμορφώθηκε σε 39,5 δισ. ευρώ, ήταν δηλαδή μικρότερη σε σχέση με την «μπάζα» που πήγε στους τραπεζίτες-μεγαλοδανειστές. Το έλλειμμα (στο οποίο να σημειωθεί δεν υπολογίζουν τα χρεωλύσια) εμφανίζεται σε 25 δισ. ευρώ!!! Οι κεφαλαιοκράτες ξέρουν πολύ καλά τι εννοούν όταν λένε ότι «η κρίση είναι ευκαιρία»... Όμως η εξέλιξη της κοινωνίας και της ταξικής πάλης ποτέ δεν έχει μία όψη. Και τον τελευταίο λόγο θα τον έχει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της...
Αυτό που γίνεται σήμερα, η απαξίωση κεφαλαίων σε οποιαδήποτε μορφή (εμπορευματική, χρηματική) και η απαξίωση της εργατικής δύναμης (ως εμπόρευμα), έγινε κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, όπως στις αρχές του 19ου αιώνα και θα γίνει ξανά στο μέλλον, όσο θα υπάρχει καπιταλισμός.
Το αναπόφευκτο των κρίσεων βρίσκεται στον αντιφατικό εμπορευματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής παραγωγής, στην αναρχία και ανισομετρία της, στην τάση να εξασφαλίζεται αρχικά το πρόσθετο καπιταλιστικό κέρδος με την εισαγωγή νέων μηχανημάτων πιο παραγωγικών, αλλά και με την εξαγωγή βιομηχανικού κεφαλαίου σε χώρες με φθηνότερη εργατική δύναμη, παράγοντες που οξύνουν την αντίθεση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης, την αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, λόγω της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το ίδιο το κυνήγι του πρόσθετου κέρδους διαμορφώνει την τάση μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους...
Καπιταλιστική οικονομία σημαίνει κίνητρο να σπρωχθεί η καπιταλιστική αναπαραγωγή στα άκρα της, να συσσωρευτούν αμύθητα κέρδη, δηλαδή να πάρει χρηματική κερδοσκοπική μορφή η απομύζηση της υπεραξίας από τους εργαζομένους! Σημαίνει ότι τα αμύθητα κέρδη, εκφρασμένα σε διάφορες μορφές κεφαλαίου (αμοιβαία κεφάλαια, ομόλογα, μετοχές σε χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και χρηματοδοτικές εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων, Hedges Funds), για να αναπαραχθούν σαν κεφάλαιο, σαν αυτοαυξανόμενη αξία, πρέπει να ξαναμπούν στην παραγωγική διαδικασία: να ρουφήξουν, σα βρικόλακας, νέα απλήρωτη εργασία, να τη μετατρέψουν σε εμπόρευμα, που με την πώλησή του θα εκφραστεί σε νέο κέρδος... Μέσα από τον κρισιακό λάκκο των λεόντων,
...ο Δανιήλ.