Αν πληκτρολογήσετε τη διαδικτυακή διεύθυνση του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Αθήνας, θα διαβάσετε στην εισαγωγική του σελίδα την επιστολή του Νάσου Βαγενά, προς τον Πρωθυπουργό, με αίτημα την οικονομική ενίσχυση προς το «ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ» του Σπύρου Ευαγγελάτου, ώστε να μην υποχρεωθεί αυτό να αναστείλει τη λειτουργία του. Μολονότι κρίνω πολύ τραγικότερες τις επικείμενες συγχωνεύσεις σχολείων, βρίσκω αυτό το ταπεινό κείμενο ως μια στοιχειώδη απόδοση ευγνωμοσύνης σ’ ένα δάσκαλο που εδώ και δεκαετίες μάς έμαθε να αγαπούμε το θέατρο.
Το όνομά του είναι συνώνυμο του θεατρικού πλουραλισμού. «Χτες διαφώνησα με το Γεωργουσόπουλο. Μου είπε ότι επιχειρώ να ερμηνεύσω αιρετικά τους αρχαίους τραγικούς. “Δε λέω να τους ερμηνεύσουμε, λέω απλώς να τους διαβάσουμε, Δάσκαλε”, έτσι του απάντησα.» Μιλούσε μέσα στο αμφιθέατρο 12 της Φιλοσοφικής Σχολής στους φοιτητές του νεοσύστατου τότε Τμήματος των Θεατρικών Σπουδών, χειρονομούσε, παθιαζόταν, επιχειρηματολογούσε. Περισσότερο από 15 χρόνια πριν. Δεν έπεφτε καρφίτσα, καθώς τρέχαμε να τον ακούσουμε φοιτητές όλων των τμημάτων. Μεσημέρι πάντοτε έκανε τις παραδόσεις του. Εκείνο το εξάμηνο δίδασκε Στρίνμπεργκ! Διάβαζε τη δεσποινίδα Τζούλια και δε χρειαζόταν να κάνει τίποτε άλλο, για να μπεις στο πνεύμα του ρόλου, του συγγραφέα, του θεάτρου. Απάγγειλε με τη θεατρικότητα του σκηνοθέτη, κουνούσε το κεφάλι του, τινάζοντας τα μαλλιά και κάνοντας κι «άλλα ηχηρά παρόμοια».

Κάναμε σκασιαρχείο από τις βαρετές μας διαλέξεις και πηγαίναμε νωρίς να πιάσουμε θέση. Οι πιτσιρίκες τον άκουγαν σα διονυσιασμένες μαινάδες! Ως θορυβώδες και παθιασμένο αρσενικό σαγήνευε τα γυναικεία ειδικώς πλήθη, το εγνώριζε και σταθερά το επαλήθευε: «Αν εσείς, δεσποινίς, με τα ωραία μάτια, ήσασταν η κόρη του Γαλιλαίου, θα τον προτιμούσατε για πατέρα από τον πατέρα σας;» Ξεχνούσανε οι γύρω μου τον Μπρεχτ και κονταροχτυπιότανε ποια εννοούσε! Μοναχοπαίδι ενός ανασφαλούς αρσενικού, που πάντα γνώριζε και πάντα δοκίμαζε τη γοητεία του στο ωραίο φύλο, είχα απολύτως εξοικειωθεί με όλα τα τεχνάσματα αυτής της κραυγαλέας γοητείας. Προτιμούσα τους άντρες που, πριν τη θύελλα, αφελώς πίστευαν πως στη ζωή τους βασιλεύει η τάξη κι η ισορροπία! Ο Ευαγγελάτος, εκτός από θέατρο, μου έμαθε πως ο δάσκαλος επιβάλλεται να είναι και θεατρίνος. Αν το μάθαινε και στους συναδέλφους του πανεπιστημιακούς, πόσο γοητευτικότερο θα ήταν το Πανεπιστήμιο!
Τον συνάντησα πρωτοδιόριστη στη Λήμνο, μια καθημερινή, που τα πίναμε με μια παρέα, στο μοναδικό ανοιχτό μπαρ του νησιού. Χειμώνας, στο δρόμο ψυχή! Τον έφερε ο Στρατής ο Μπαλάσκας! Σχεδόν το ξημερώσαμε. Ήταν μαζί κι η μαινάδα του, η Λήδα, λίγο πριν τον αφήσει. Κουρασμένος ήταν ο δάσκαλος, μια σκιά βάθαινε το βλέμμα του, λαλίστατος όπως πάντα! Και γοητευτικός! «Κοιτάζω το κάστρο εδώ, έχει λέει ελάφια. Κοιμούνται τη νύχτα τα ελάφια;» Απόσπασμα από ένα ανέκδοτο θεατρικό ενός τοπικού λόγιου ή σκέψεις ενός θεατράνθρωπου;

Εκτός από τις πολύτιμες γνώσεις για το θέατρο, στον Ευαγγελάτο οφείλω αυτό που φίλοι μου καταλογίζουν ως «τυχοδιωκτισμό στη γνώση», με την έννοια ότι ποτέ δεν παρακολούθησα τις παραδόσεις του εξαμήνου μου, ειδικά αν αυτές δε με αφορούσαν. Από παιδί, παρακολουθώ μόνο ό,τι βρίσκω ενδιαφέρον, κι ύστερα κάνω εκκλήσεις στους σπασίκλες του εξαμήνου για σημειώσεις που ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να κρατήσω…
Να κλείσει ένα θέατρο ή δέκα σχολεία; Δεν ξέρω καν γιατί η εποχή μας θέτει τέτοια διλήμματα. Σχολείο δεν είναι και το θέατρο; Μπορεί οι παραδόσεις στο πανεπιστήμιο ευτυχώς να είναι ελεύθερες, πόσοι όμως τις παρακολουθούν; Πιο απλό δεν είναι να ντυθούν, να στολιστούν, να πάνε στην Πλάκα; Γιατί να κλείσει το Αμφιθέατρο, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσοι σύλλογοι ιεροψαλτών και πόσες Ανέμες ξεκοκκάλισαν επί Ζαχόπουλου τις κρατικές επιχορηγήσεις;

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.