Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
«Είκοσι πέντε είσθε οι φθορείς του Έθνους»
Ιωάννης Καποδίστριας
«Με ανένδοτη επιμονή εισήγαγε το πνεύμα της οικονομίας σε όλες τις εκδηλώσεις της κυβερνήσεως και κατόρθωσε τελικά να καθιερώσει στις κρατικές υπηρεσίες λογιστική τάξη και ακρίβεια, φειδώ του δημοσίου χρήματος, απόδοση λογαριασμών από τους υπόλογους, είτε πολιτικούς, είτε στρατιωτικούς, έλεγχο κάθε διαχειρίσεως. [...]
Οι μισθοί και οι μερίδες τροφοδοσίας των στρατιωτικών τμημάτων καταβάλλονταν για την αληθή δύναμή τους, στους πραγματικούς παρόντες, με καταστάσεις υπογεγραμμένες από τους υπεύθυνους διαχειριστές, αυστηρά ελεγχόμενες από ειδική υπηρεσία και συχνές επιθεωρήσεις.
Για την προμήθεια τροφίμων και άλλων εφοδίων, γινόταν ο πιο επωφελής συνδυασμός τόπου και τρόπου αγοράς τους. [...]
Πνεύμα φειδούς και λιτότητας χαρακτήριζε και τη συγκρότηση της κρατικής υπηρεσίας. Ο αριθμός των υπαλλήλων ήταν αναγκαστικά περιορισμένος στους “μάλιστα αναγκαιοτάτους”. Σε κρίσιμες στιγμές, επιπλέον, ο Κυβερνήτης απηύθυνε έκκληση στους δημοσίους υπαλλήλους να παραιτηθούν, όσοι είχαν τη δυνατότητα, οριστικά ή προσωρινά από το μισθό τους, ολικά ή μερικά. Ζητώντας όμως ηθική στράτευση εκείνων που υπηρετούσαν τη χώρα ως δημόσιοι υπάλληλοι παρείχε ο ίδιος παράδειγμα εργατικότητας, αφοσίωσης στα κοινά, αυταπάρνησης. Εργαζόταν καθημερινά από τις πέντε το πρωί ως τις δέκα το βράδυ, διαθέτοντας όλες τις δυνάμεις του για τις κρατικές υποθέσεις.
Και όχι μόνο δεν δέχθηκε να παίρνει μισθό αλλά και δαπάνησε την περιουσία του για τις ανάγκες της χώρας.
Υψηλό μάθημα για τους μεταγενεστέρους του αποτελεί η απάντησή του στην Εθνική Συνέλευση του Άργους το 1829, κατά τη συζήτηση για τον ορισμό αντιμισθίας στον αρχηγό του κράτους: “… θέλομεν αποφύγει και ήδη να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα για τα έξοδα του αρχηγού της επικρατείας απεχόμενοι, ενόσω τα ιδιαίτερά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν, από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν. [...] θέλομεν μεταχειρισθεί και εις το εξής ακριβεστάτην οικονομίαν, καθότι αποστρεφόμεθα το να προμηθεύσομεν ημάς αυτούς τας αναπαύσες του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουσι ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν…”» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)
Αυτός ήταν ο πρώτος κυβερνήτης του νεοελληνικού κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίον «οι φθορείς του έθνους», όπως αποκαλούσε τους κοτζαμπάσηδες, δολοφόνησαν, γιατί τους είχε αποκόψει από το βυζί της εξουσίας. Κι έτσι η εξουσία επανήλθε σ’ όλους αυτούς, κοτζαμπάσηδες και Φαναριώτες, που στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας μοιράζονταν την εξουσία με τους κατακτητές κι είχαν αντιγράψει όλους τους τρόπους των αφεντάδων τους, για να απομυζούν από τους δυστυχείς ραγιάδες κάθε οικονομική ικμάδα, για να παχαίνουν και να διαιωνίζουν τα μεγάλα «τζάκια» τους, που διαφέντευαν - εκτός από κάποια διαλείμματα - κι ακόμα διαφεντεύουν τον τόπο μας.
Σήμερα στις κρίσιμες ώρες που περνά η χώρα μας για την ίδια την ανεξαρτησία της και την παραμονή της εν ισοτιμία στην ευρωπαϊκή οικογένεια των κρατών, το παράδειγμα του Καποδίστρια πρέπει να φιλοτιμήσει άρχοντες και αρχομένους και πρώτους απ’ όλους αυτούς που η πατρίδα τούς τίμησε με τα ύπατα αξιώματα και τους άμειψε με συντάξεις που θα μπορούσαν να συντηρήσουν εκατοντάδες δυστυχείς βιοπαλαιστές που αγωνίζονται να επιβιώσουν με μισθούς πείνας ή με επιδόματα ανεργίας.
«Εν μέσω ερειπίων, περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν» κανείς δε δικαιούται να «προμηθεύει εις εαυτόν τας αναπαύσεις του βίου» και πολύ περισσότερο δε δικαιούνται αυτοί που συνέβαλαν, ηθελημένα ή αθέλητα, με την αβελτερία ή την ανικανότητά τους, ώστε να περιέλθει η χώρα στη δυσχερέστατη σημερινή της θέση.
Ας διακόψουν, λοιπόν, την εκκωφαντική σιωπή τους όλοι όσοι διετέλεσαν πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και άλλοι αξιωματούχοι του ελληνικού κράτους και ας ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καποδίστρια: «ας παραιτηθούν όσοι έχουν τη δυνατότητα, οριστικά ή προσωρινά από το μισθό τους, ολικά ή μερικά».
Με τον τρόπο αυτό δε θα ανακουφίσουν μόνο το κράτος οικονομικά από δυσβάσταχτες δαπάνες, αλλά και την ίδια την ψυχή τους για όσα έπραξαν στο δημόσιο βίο τους.
Ιωάννης Καποδίστριας
«Με ανένδοτη επιμονή εισήγαγε το πνεύμα της οικονομίας σε όλες τις εκδηλώσεις της κυβερνήσεως και κατόρθωσε τελικά να καθιερώσει στις κρατικές υπηρεσίες λογιστική τάξη και ακρίβεια, φειδώ του δημοσίου χρήματος, απόδοση λογαριασμών από τους υπόλογους, είτε πολιτικούς, είτε στρατιωτικούς, έλεγχο κάθε διαχειρίσεως. [...]
Οι μισθοί και οι μερίδες τροφοδοσίας των στρατιωτικών τμημάτων καταβάλλονταν για την αληθή δύναμή τους, στους πραγματικούς παρόντες, με καταστάσεις υπογεγραμμένες από τους υπεύθυνους διαχειριστές, αυστηρά ελεγχόμενες από ειδική υπηρεσία και συχνές επιθεωρήσεις.
Για την προμήθεια τροφίμων και άλλων εφοδίων, γινόταν ο πιο επωφελής συνδυασμός τόπου και τρόπου αγοράς τους. [...]
Πνεύμα φειδούς και λιτότητας χαρακτήριζε και τη συγκρότηση της κρατικής υπηρεσίας. Ο αριθμός των υπαλλήλων ήταν αναγκαστικά περιορισμένος στους “μάλιστα αναγκαιοτάτους”. Σε κρίσιμες στιγμές, επιπλέον, ο Κυβερνήτης απηύθυνε έκκληση στους δημοσίους υπαλλήλους να παραιτηθούν, όσοι είχαν τη δυνατότητα, οριστικά ή προσωρινά από το μισθό τους, ολικά ή μερικά. Ζητώντας όμως ηθική στράτευση εκείνων που υπηρετούσαν τη χώρα ως δημόσιοι υπάλληλοι παρείχε ο ίδιος παράδειγμα εργατικότητας, αφοσίωσης στα κοινά, αυταπάρνησης. Εργαζόταν καθημερινά από τις πέντε το πρωί ως τις δέκα το βράδυ, διαθέτοντας όλες τις δυνάμεις του για τις κρατικές υποθέσεις.
Και όχι μόνο δεν δέχθηκε να παίρνει μισθό αλλά και δαπάνησε την περιουσία του για τις ανάγκες της χώρας.
Υψηλό μάθημα για τους μεταγενεστέρους του αποτελεί η απάντησή του στην Εθνική Συνέλευση του Άργους το 1829, κατά τη συζήτηση για τον ορισμό αντιμισθίας στον αρχηγό του κράτους: “… θέλομεν αποφύγει και ήδη να δεχθώμεν την προσδιοριζομένην ποσότητα για τα έξοδα του αρχηγού της επικρατείας απεχόμενοι, ενόσω τα ιδιαίτερά μας χρηματικά μέσα μας εξαρκούσιν, από του να εγγίσωμεν μέχρι και οβολού τα δημόσια χρήματα προς ιδίαν ημών χρήσιν. [...] θέλομεν μεταχειρισθεί και εις το εξής ακριβεστάτην οικονομίαν, καθότι αποστρεφόμεθα το να προμηθεύσομεν ημάς αυτούς τας αναπαύσες του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουσι ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν…”» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)
Αυτός ήταν ο πρώτος κυβερνήτης του νεοελληνικού κράτους. Ο Ιωάννης Καποδίστριας, τον οποίον «οι φθορείς του έθνους», όπως αποκαλούσε τους κοτζαμπάσηδες, δολοφόνησαν, γιατί τους είχε αποκόψει από το βυζί της εξουσίας. Κι έτσι η εξουσία επανήλθε σ’ όλους αυτούς, κοτζαμπάσηδες και Φαναριώτες, που στα χρόνια της οθωμανικής κυριαρχίας μοιράζονταν την εξουσία με τους κατακτητές κι είχαν αντιγράψει όλους τους τρόπους των αφεντάδων τους, για να απομυζούν από τους δυστυχείς ραγιάδες κάθε οικονομική ικμάδα, για να παχαίνουν και να διαιωνίζουν τα μεγάλα «τζάκια» τους, που διαφέντευαν - εκτός από κάποια διαλείμματα - κι ακόμα διαφεντεύουν τον τόπο μας.
Σήμερα στις κρίσιμες ώρες που περνά η χώρα μας για την ίδια την ανεξαρτησία της και την παραμονή της εν ισοτιμία στην ευρωπαϊκή οικογένεια των κρατών, το παράδειγμα του Καποδίστρια πρέπει να φιλοτιμήσει άρχοντες και αρχομένους και πρώτους απ’ όλους αυτούς που η πατρίδα τούς τίμησε με τα ύπατα αξιώματα και τους άμειψε με συντάξεις που θα μπορούσαν να συντηρήσουν εκατοντάδες δυστυχείς βιοπαλαιστές που αγωνίζονται να επιβιώσουν με μισθούς πείνας ή με επιδόματα ανεργίας.
«Εν μέσω ερειπίων, περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν» κανείς δε δικαιούται να «προμηθεύει εις εαυτόν τας αναπαύσεις του βίου» και πολύ περισσότερο δε δικαιούνται αυτοί που συνέβαλαν, ηθελημένα ή αθέλητα, με την αβελτερία ή την ανικανότητά τους, ώστε να περιέλθει η χώρα στη δυσχερέστατη σημερινή της θέση.
Ας διακόψουν, λοιπόν, την εκκωφαντική σιωπή τους όλοι όσοι διετέλεσαν πρόεδροι, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές και άλλοι αξιωματούχοι του ελληνικού κράτους και ας ακολουθήσουν το παράδειγμα του Καποδίστρια: «ας παραιτηθούν όσοι έχουν τη δυνατότητα, οριστικά ή προσωρινά από το μισθό τους, ολικά ή μερικά».
Με τον τρόπο αυτό δε θα ανακουφίσουν μόνο το κράτος οικονομικά από δυσβάσταχτες δαπάνες, αλλά και την ίδια την ψυχή τους για όσα έπραξαν στο δημόσιο βίο τους.