Η ραθυμία κυκλώνει και διαχέεται μέσα στην ατομική και κοινωνική μας ζωή. Ένας αόρατο πέπλο αδράνειας και υποβουλησίας καλύπτει τη ζωή μας. Ωστόσο, περιμένουμε πολλά.
Μια οκνηρία επιδημική που αχρηστεύει κάθε σκίρτημα δημιουργικότητας. Το «πρέπει» περιφέρεται στις παρυφές της ύπαρξής μας, αδυνατώντας να εισχωρήσει στον πυρήνα της καθημερινότητας.
Παγιδευμένη η αισιοδοξία από τη βεβαιότητα πως τίποτα απ’ αυτά που ονειρευόμαστε δεν μπορεί να γίνει, δεν μπορεί να θέσει σε κίνηση το μηχανισμό της δράσης, να μετατρέψει την επιθυμία σε πράξη.
Αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ηθικό» ή κοινωνικό και ατομικό σθένος, είναι στο ναδίρ του.
Κανένας δεν τολμά να κάνει βουλητικά ένα βήμα μπροστά. Ένας καθημερινός αγώνας να βολέψουμε τις στοιχειώδεις μας ανάγκες, χωρίς μελλοντική προοπτική. Καμμιά στρατηγική για το μέλλον, είναι αδιόρατο, απροσδιόριστο και η ζωή μας έχει ξεφύγει από τα χέρια μας.
Παράπονα, εκκλήσεις, επιθετικότητα, οργή, αγανάκτηση, θυμός και μελαγχολία εναλλάσσονται στον ψυχισμό μας ή συνυπάρχουν. Αλλοτριώθηκε η ζωή μας στις υπουργικές αποφάσεις, στις κυβερνητικές διατάξεις, στις ανώνυμες εταιρείες, τις πολιτικές.
Άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς.
Μια ολιγαρχική δημοκρατία που τη συντηρεί η ψυχολογία της αρένας του εκμαυλισμένου πλήθους της «φανέλας» μια ομάδας, με σύμβολα κομματικά και «θεόπεμπτες» λύσεις χωρίς λογική και ουσία.
Επίδομα αλληλεγγύης. Κατ’ εξοχήν ευθύνη της Εκκλησίας, χριστιανική υποχρέωση που ανατίθεται στην Πολιτεία.
ανεργία. Αποτέλεσμα μιας κυριαρχίας του κέρδους των ολίγων, που αδιαφορούν για τις απολύσεις και προσπαθούν να περάσουν την κρίση χωρίς να θιγούν τα κέρδη τους. Λιγότεροι εργαζόμενοι, λιγότερα έξοδα, περισσότερη δουλεία.
Παιδεία. Ράθυμοι πολλοί καθηγητές, αδρανοποιημένοι, με άλλοθι το εκπαιδευτικό σύστημα, ψαρεύουν μαθητές για ιδιαίτερα.
Υγεία. Η χαρά του γιατρού έγινε συνάρτηση του φακελακίου και μια μόλυνση ηθικών αξιών κατατρώγει το ΕΣΥ.
Ραθυμία. Πολλοί γιατροί αδιάφοροι για τον άφραγκο ασθενή, γλοιώδεις και υπερβολικά προστατευτικοί για το χονδρό πορτοφόλι. Φαίνεται πως η ραθυμία υποχωρεί μόνο μπροστά στο χρήμα. Πλούσιοι πολίτες, φτωχό κράτος. Η πιο μεγάλη αντίφαση της ελληνικής πραγματικότητας.
Διαφθορά. Μαύρο χρήμα, περιπαιγμός από το φορολογικό σύστημα. Νομιμοποιημένη κλεψιά φορολογητέας ύλης.
Μια ολόκληρη κοινωνία στηριγμένη σε κινούμενη άμμο. Τίποτα δεν είναι σταθερό και αξιόπιστο.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, επιτηδευμένες και υστερόβουλες. Ποιος θα κερδίσει, τι και ποιον.
Οι σχέσεις ανάμεσα στα δυο φύλα επισφαλείς και ατελέσφορες.
Ένας αγώνας επικυριαρχίας ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα.
Με θύματα τα μικρά παιδιά και τους ηλικιωμένους γονείς.
Όλοι ζούμε χωρίς καμμιά αντίδραση, εσωτερική ή κοινωνική εννοώ, με την ψυχική ή οικονομική ή ηθική εξαθλίωση ή όλες μαζί σε πολλούς από μας, είναι φαύλος κύκλος. Ο ατομικός ευδαιμονισμός μ’ αυτούς μπορούν να εκμεταλλευθούν, να αξιοποιήσουν, να είναι σκληροί και ανεύθυνοι, οδηγεί στην οικονομική κρίση και τη βιώνουν και την πληρώνουν οι αδύναμοι και ενδεείς. Χρειάζεται πολύ τόλμη και επαναστατικότητα, που λείπουν στη συμβιβασμένη διαχειριστική πολιτική της εκάστοτε εξουσίας, για να πετύχει αναδιανομή του πλούτου.
Εν ολίγοις, η εξαθλίωση δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μεταρρύθμισης. Απλώς καταργείται. Και με την επαναστατικότητα, εννοώ τη χωρίς βία βαθιά συνειδητοποίηση από τον καθένα, της κατάστασης που βρισκόμαστε.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε και κάποιο θάμμα»
Ο Βάρναλης στους στίχους του αυτούς περικλείει και περιγράφει γλαφυρά την αντίφαση ανάμεσα σ’ αυτό που ζητούμε με τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά ενός λαού. Δειλοί μπροστά στο καθήκον. Μοιραία παραδομένοι στη χειραγώγηση και με νεκρή τη βούληση για οποιαδήποτε αλλαγή.