Οι ευθύνες του λαού

01/07/2012 - 05:56
Στις δημοκρατίες ο λαός - παρά τα όσα λέγονται για εξωτερικά κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας - διαθέτει τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, αφού αυτός είναι που με την ψήφο του αναδεικνύει τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και εμμέσως και τη Δικαστική.
Στις δημοκρατίες ο λαός - παρά τα όσα λέγονται για εξωτερικά κέντρα ή παράκεντρα εξουσίας - διαθέτει τη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη, αφού αυτός είναι που με την ψήφο του αναδεικνύει τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία και εμμέσως και τη Δικαστική.
Σε ένα, λοιπόν, μεγάλο βαθμό, η πορεία της χώρας και η ευημερία των κατοίκων της εξαρτάται από τον τρόπο που ασκείται η λαϊκή εξουσία και ειδικότερα από την ορθότητα ή μη των επιλογών που κάνει ο λαός.
Στις δημοκρατίες, και ιδιαίτερα εκεί που ισχύουν τα πρωθυπουργοκεντρικά συστήματα, οι λανθασμένες επιλογές του λαού πληρώνονται ενίοτε πολύ ακριβά. Μια ανίκανη ή φαύλη κυβέρνηση μπορεί να παραμείνει βλάπτουσα τη χώρα στη διακυβέρνησή της, μέχρι να εξαντλήσει τα συνταγματικά της περιθώρια, παρά τη διάστασή της με το λαό. Αυτό το ενδεχόμενο κατά τη φιλοσοφία της δημοκρατίας δε θεωρείται ως «απόλυτο κακό», διότι όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Ο λαός διδασκόμενος - έστω και επώδυνα - από τα παθήματά του μπορεί να διαχειριστεί στο εξής με περισσότερη ωριμότητα και υπευθυνότητα την εξουσία που του δίνει το Σύνταγμα.
Υπ’ αυτήν την προϋπόθεση η οπισθοδρόμηση της χώρας, που επιφέρει μια κακή διακυβέρνηση, μπορεί να προκαλέσει ένα γενναίο άλμα προς τα εμπρός· δεν είναι όμως σπάνιες οι περιπτώσεις που το αναμενόμενο άλμα προς τα εμπρός παραμένει «μετέωρο βήμα» ή, το χειρότερο, πραγματοποιείται προς τα πίσω επιφέροντας ακόμα μεγαλύτερη απορρύθμιση της πολιτικής λειτουργίας και επισωρεύοντας ακόμα περισσότερα αρνητικά αποτελέσματα για τη ζωή των κατοίκων της χώρας. Κι αυτό συμβαίνει εάν αντί της κριτικής επεξεργασίας των πολιτικών δεδομένων, της αυτοκριτικής του ίδιου του λαού και της αναγνώρισης των εσφαλμένων επιλογών του επικρατήσει η πολιτική πόλωση και ο φανατισμός ή η απαξίωση γενικά του πολιτικού συστήματος και η απόρριψη συλλήβδην όλων των πολιτικών δυνάμεων, στάση που συνήθως εκδηλώνεται με την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες ή με τη χρησιμοποίηση του λευκού ή του άκυρου ψηφοδελτίου ως τρόπου έκφρασης της αναξιοπιστίας των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.
Στην πρώτη περίπτωση, της πόλωσης και του φανατισμού, οι ελεύθεροι και σκεπτόμενοι πολίτες, που αποτελούν τη βασική προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, υποκαθίστανται από τα... «κομματικά κωθώνια», που σα στρατιωτικά αγήματα οδηγούνται κάτω από τις διαταγές των ανωτέρων τους στην... κατάληψη των θέσεων του εχθρού!
Στην άλλη περίπτωση, της αποχής, του λευκού ή του άκυρου ψηφοδελτίου, ανεξάρτητα εάν αυτό αποτελεί έκφραση αδιαφορίας ή πολιτικού προβληματισμού, τα πολιτικά αποτελέσματα της παραίτησης από το εκλογικό τους δικαίωμα και της παράδοσης του πεδίου της πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης στους -κατά κανόνα- ανεγκέφαλους κομματικούς στρατούς πλήττουν -πολλές φορές οδυνηρότερα- και τους εκφραστές αυτής της πολιτικής στάσης.
Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις η «σοφία» της δημοκρατίας αδυνατεί να ελέγξει τις απορρυθμιστικές τάσεις της λειτουργίας της και επέρχεται η αλλοίωση του βασικού της χαρακτήρα, αφού αντί «εις τους πλείονας», η εξουσία περιέρχεται ουσιαστικά «εις τους ολίγους».
Και είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι στις τέτοιου είδους πολιτείες ευτυχούν οι ολίγοι και δυστυχούν οι περισσότεροι.
Όσον αφορά τις συνήθεις δικαιολογίες, που προβάλλουν οι θιασώτες της αποχής, του λευκού ή του άκυρου πως «όλοι είναι ίδιοι, άχρηστοι και φαύλοι», ή ότι «τα πράγματα δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν» με τη δική τους συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, μπορεί κανείς να παρατηρήσει πρώτον: ότι οι γενικεύσεις και οι απόλυτοι χαρακτηρισμοί είναι τις περισσότερες φορές άδικοι.
Δεύτερον: «το μη χείρον» είναι προτιμότερο από το χείριστον.
Πέρα από θεωρητικούς «μαξιμαλισμούς» και επαναστατικές φαντασιώσεις πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κόσμος δεν επιτυγχάνει πάντα την πρόοδό του με άλματα, με χαρισματικούς ηγέτες και ιδανικά πολιτικά κόμματα - για τα οποία η Ιστορία δεν υπήρξε ιδιαιτέρως ευτυχής -, αλλά, συνήθως, με συνεχή και σταθερά βήματα. Γι’ αυτό και ο υπεύθυνος πολίτης πρέπει -μέσα στις κρατούσες κάθε φορά συνθήκες- να διακρίνει ποιος μπορεί να πραγματοποιήσει -τα μικρά έστω- βήματα προς τα εμπρός και να προσβλέπει προς το ιδανικό, τολμώντας να αποκόπτει ό,τι σάπιο υπάρχει στην πολιτική του ζωή, ό,τι αποτελεί τροχοπέδη στην πρόοδο της κοινωνίας και να υλοποιεί το «πολιτικά εφικτόν» υπό τις εκάστοτε συνθήκες. Έτσι έχει μια πιθανότητα να βελτιώσει τη ζωή του, αλλιώς θα παραμένει «ταξιδευτής του ονείρου και τις ουτοπίας», αλλά κάτι τέτοιο μπορεί να υπηρετεί την... ποίηση, αλλά δεν έχει ακόμα αποδειχθεί ότι υπηρετεί την πολιτική.
 

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey