Εμπρός Εβδομαδίαια Εφημερίδα Νομού Λέσβου - Γυμνασιάρχου Ολυμπίου 4 - Mυτιλήνη - 81100
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Απαγορεύεται η αναπαραγωγή με οποιονδήποτε τρόπο.
Στη δική μου μικρή πόλη οι εκλογές έχουν μετατραπεί σε έναν πόλεμο δίχως «αύριο». Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και επτά μέρες τώρα βρέχει κατηγόριες, ψέματα, συκοφαντίες και λάσπη. Μια λάσπη που κολλάει πάνω σου, σε πνίγει, σου αφαιρεί τον αέρα και δε σε αφήνει να αναπνεύσεις. Όπου και αν σταθείς, όπου και αν περπατήσεις, θα ακούσεις για βρομιές, θα μυρίσεις τη σαπίλα.
Σε ακολουθούν οι λέξεις βρόμικες, σου βάζουν τρικλοποδιά οι εκβιασμοί, σε περιμένουν στη γωνία οι αναλήθειες. Θα μπορούσε να είναι περιγραφή από βιβλίο του Μάρκες, αλλά δυστυχώς για εμάς είναι η οδυνηρή μας πραγματικότητα.
Φίδια σέρνονται παντού και σε εκμαυλίζουν, ψιθυρίζοντας αλήθειες ζυμωμένες με ψέματα, ανακρίβειες βασισμένες σε πραγματικά στοιχεία. Ο βούρκος που φτιάχνουν τεχνηέντως κάθε μέρα, κάθε ώρα, μια εβδομάδα τώρα, οι υποψήφιοι των δυο εναπομεινάντων αντίπαλων συνδυασμών εξαπλώνεται ύπουλα και ο αγώνας να ανακαλύψεις την αλήθεια γίνεται άνισος, αν όχι χαμένος εκ των προτέρων.
Αν το παρακολουθείς από μακριά προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί μια φούχτα άνθρωποι δεν μπορούν να βάλουν πάνω από εγωισμούς, πάθη, προσωπικά οφέλη και μικροπρέπειες το κοινό καλό, την ανάπτυξη του τόπου τους και κυρίως το μέλλον των παιδιών τους, μόνο θλίψη μπορείς να νιώσεις. Και να ντραπείς.
Αυτή την Κυριακή δεν πήγα να ψηφίσω. Είναι η πρώτη φορά που η ανάγκη μου για αέρα καθαρό υπερίσχυσε μιας απόλυτης πίστης είκοσι χρόνων για συμμετοχή σε αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία. Σκέφτομαι ότι σε αυτόν τον αγώνα ο «νικητής» θα είναι τόσο γυμνός και τόσο βρόμικος, που ακόμα και οι αυλικοί του θα κρατούν τη μύτη τους στο πέρασμά του.
Αν πήγαινα, θα έριχνα μες στην κάλπη ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που διαβάζω τούτο το πρωινό, ευχόμενη, πριν το βγάλουν άκυρο, να του ρίξουν μια τόση δα ματιά:
«Είναι τρομερό να ακούς τον θόρυβο και τον ορυμαγδό ενός έξαλλου πλήθους που το κεντρίζει η αίσθηση της αδικίας και το εξαγριώνει η απελπισία. Είναι όμως πιο αποκρουστικό να σκέφτεσαι το χαμόγελο, στο οποίο απαντούν άλλα χαριτόβρυτα χαμόγελα, τον ψίθυρο που πολλαπλασιάζεται σε πολλούς συναινετικούς ψιθύρους και σε καταδικάζει πρώτα σε απελπισία και στην συνέχεια σε καταστροφή. Η λαϊκή βιαιότητα, η τυφλή μανία του πλήθους βρίσκει τον ομόλογό της στην αυλική δουλοπρέπεια.» «Περί χυδαιότητας και προσποίησης», William Hazlitt, εκδόσεις «Ποταμός».
Σε ακολουθούν οι λέξεις βρόμικες, σου βάζουν τρικλοποδιά οι εκβιασμοί, σε περιμένουν στη γωνία οι αναλήθειες. Θα μπορούσε να είναι περιγραφή από βιβλίο του Μάρκες, αλλά δυστυχώς για εμάς είναι η οδυνηρή μας πραγματικότητα.
Φίδια σέρνονται παντού και σε εκμαυλίζουν, ψιθυρίζοντας αλήθειες ζυμωμένες με ψέματα, ανακρίβειες βασισμένες σε πραγματικά στοιχεία. Ο βούρκος που φτιάχνουν τεχνηέντως κάθε μέρα, κάθε ώρα, μια εβδομάδα τώρα, οι υποψήφιοι των δυο εναπομεινάντων αντίπαλων συνδυασμών εξαπλώνεται ύπουλα και ο αγώνας να ανακαλύψεις την αλήθεια γίνεται άνισος, αν όχι χαμένος εκ των προτέρων.
Αν το παρακολουθείς από μακριά προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί μια φούχτα άνθρωποι δεν μπορούν να βάλουν πάνω από εγωισμούς, πάθη, προσωπικά οφέλη και μικροπρέπειες το κοινό καλό, την ανάπτυξη του τόπου τους και κυρίως το μέλλον των παιδιών τους, μόνο θλίψη μπορείς να νιώσεις. Και να ντραπείς.
Αυτή την Κυριακή δεν πήγα να ψηφίσω. Είναι η πρώτη φορά που η ανάγκη μου για αέρα καθαρό υπερίσχυσε μιας απόλυτης πίστης είκοσι χρόνων για συμμετοχή σε αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατία. Σκέφτομαι ότι σε αυτόν τον αγώνα ο «νικητής» θα είναι τόσο γυμνός και τόσο βρόμικος, που ακόμα και οι αυλικοί του θα κρατούν τη μύτη τους στο πέρασμά του.
Αν πήγαινα, θα έριχνα μες στην κάλπη ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που διαβάζω τούτο το πρωινό, ευχόμενη, πριν το βγάλουν άκυρο, να του ρίξουν μια τόση δα ματιά:
«Είναι τρομερό να ακούς τον θόρυβο και τον ορυμαγδό ενός έξαλλου πλήθους που το κεντρίζει η αίσθηση της αδικίας και το εξαγριώνει η απελπισία. Είναι όμως πιο αποκρουστικό να σκέφτεσαι το χαμόγελο, στο οποίο απαντούν άλλα χαριτόβρυτα χαμόγελα, τον ψίθυρο που πολλαπλασιάζεται σε πολλούς συναινετικούς ψιθύρους και σε καταδικάζει πρώτα σε απελπισία και στην συνέχεια σε καταστροφή. Η λαϊκή βιαιότητα, η τυφλή μανία του πλήθους βρίσκει τον ομόλογό της στην αυλική δουλοπρέπεια.» «Περί χυδαιότητας και προσποίησης», William Hazlitt, εκδόσεις «Ποταμός».