Φχαριστώ για το γράμμα, και σου απαντώ.
Εκείνο που δεν κατάλαβα, κι ας άνοιξα δυο λεξικά, είναι το stupid. Τι σημαίνει; βλάκας, χαζός, ή ηλίθιος; Ή απ’ όλα; Και γιατί με αποκαλείς έτσι; Επειδή δεν αποφασίζω; Μα περίμενα την αναμέτρηση. Τώρα έχω ένα χρυσό χαμόγελο, ένα νεφέλωμα από Άγιον Όρος μέχρι Γερμανία, κι ελπίδες. Αλλά πολύ συσκότιση, φίλε μου, ακόμη.
Έχω όμως χωρίς αμφιβολία την υπερηφάνεια του Νεοέλληνα για τον επί τέλους βελτιωμένο πολιτικό πολιτισμό που ξεκίνησε. Μπράβο.
Επανερχόμενος λοιπόν σου λέω πως, ναι ξέρω, ότι προτεραιότητα έχει η οικονομία, μα προς τα πού κι από ποιους κινούνται τα μαγικά νήματα;
Μη με βάζεις τώρα στον πειρασμό να σου πω ποια παράταξη θα νικήσει, γιατί χτυπιέται ακόμα ο Αρίστος. «Θ’ αράξω σπίτι μου! Θα κάτσω σπίτι μου …»
Να σου πω την αλήθεια γουστάρω μια κυβέρνηση συνεργασίας αλλά να μαζωχτούνε όλοι οι ομοφρονούντες, ας πούμε Αλέκα, Αλέκος κι Αλεκάκης μαζί Γιωργάκης και Κωστάκης (φαντάζεσαι άρωμα το μπουκέτο;) αφήνοντας τους άλλους να ωρύονται.
Και πού είσαι· μου πετάς υπονοούμενον τι, για τους φίλους μου Βάγγο και Θοδωρή, περί δίαιτας πολιτικής και μασητικής, αλλά διάβασα δήλωση του Θοδωρή «Στην Ελλάδα οι χοντροί υπερτερούν. Όποιος τα βάζει μαζί τους χάνει», οπότε καταλαβαίνεις, είναι θέμα εκτοπίσματος ή κοινώς μπούγιου. Μετράει, περιπατητή μου. Μετράει. Μπορείς εύκολα ας πούμε να εκτοπίσεις ένα θωρηκτό; Δεν μπορείς.
Άα, ο Αρίστος με τη Ροδούλα τελικά ψηφίζουν! Αδιόρθωτα ρομαντικά παιδιά!
Θυμάσαι αλήθεια τον Μπους; Προσωπικότητα, ε;! Μη μου πεις; Σκορπούσε παντού «ειρήνη»! Όμως εξάντλησε την τετραετιούλα του. Την εξάντλησε μαζί με την υπομονή ολωνών μας, αλλά κανένας δε σκέφτηκε να του πει «ουστ βρε». Εμείς όμως, οι ξύπνιοι, τους αλλάζουμε σαν πουκάμισα. Δικοί μας είναι, ό,τι θέλουμε τους κάνουμε. Σωστά; Δικά μας και τα λεφτά, πεινάμε, ανεργία κάργα, μα γουστάρουμε, αντί σουβλάκια τα κάνουμε ψηφοδέλτια. Σωστά;
Όμως τα τέως Αμερικανάκια, βλέπεις; Δις Πρόεδρος; Πάρε τη συνταξάρα σου, κι άντε στη μαμά σου· γιοκ πολυθρόνα ξανά. Μη μου πεις πως δεν σου αρέσει!
Εμείς, τους εκλέγουμε όσο να στέκουν ορθοί. Υπάρχουν όμως θαρρώ και καλύτεροι. Σωστά;
Τι άλλο; Α, ναι. Μόνο η ερημιά με σώζει. Δε βλέπω, δεν ακούω, οσφρίζομαι, αγανακτώ, γράφω και τη βρίσκω. Και το καλάθι της μούσας μου πάντα γεμάτο, αφού στον μπακάλη πηγαίνουμε μόνο για οδοντόκρεμα. Κι η σύνταξη φτάνει και περισσεύει. Και, για χαρτί υγείας. Γιατί λοιπόν παραπονιέται ο Γιάννης, που παίρνει σχεδόν πεντακόσια ευρώ κάθε, μα κάθε μήνα, σπουδάζει παιδιά, περιφέρεται σε γιατρούς και φαρμακεία, τρώει σχεδόν καθόλου, πίνει νερό μέχρι τυμπανισμού, ότι δεν του φτάνουν; Τι θέλει δηλαδή, να κάνει κι επενδύσεις; Πες του, η σύνταξη θα μειωθεί γιατί έχουμε εκλογές κι αναμένονται κι άλλες και παράλλες. Και των βολευτών ο μισθός δεν φτάνει, μα υπομένουν οι καημένοι!