Άσ’ τονε τον Νεκτάριο.
Καλύτερα η Κατερίνα. Πονάει μόνο το δόντι, κι αυτό, σπάνια. Και το ξέρεις από πριν.
Κι έτσι που με είχε ανάσκελα στην πολυθρόνα με ανοιχτό το στόμα, λίγο να σουβλίζει λίγο να μουδιάζει από την ένεση «ο δόντας» μου, την ακούω,
- Να γράψετε για τον κόσμο.
- Τι;
- Να μην τον πιάνει πανικός. Ούτε φοβία.
- Για την κρίση;
- Ναι.
Άνοιξε όμως κι άλλο το στόμα μου, με βούβανε, έβαλε κάτι μπαμπάκια ανάμεσα ούλα και χείλια, πήρε το κομπρεσέρ, άνοιγε τρύπες, καθάριζε παλιές στοές, να και η αντλία που τράβαγε νερά σάλια και μάγμα από το σφράγισμα, κι έλεγε.
- Νομίζουν, κύριε Γιώργο, πως θα πεινάσουν. Πάνε στις τράπεζες παίρνουν τα λεφτά τους. Λες και θα γίνει πόλεμος…! Κακώς!
Έλεγε, κι εγώ να χτυπιέμαι. Να μην μπορώ λέξη να αρθρώσω. Μου θύμιζα με τον γύψο που μας βάλανε πριν από 43 χρόνια. Και συνέχιζε μαζί με το τρυπάνι που μου πέταξε το μισό δόντι στον αέρα.
- Δεν είμαστε, κύριε Γιώργο, μαθημένοι σε τέτοιες κρίσεις· κι ο κόσμος…
Οπότε με πήραν κάτι γέλια που κόντεψα να καταπιώ ολόκληρο το κομπρεσέρ. Και την Κατερίνα!
- Τι γελάτε, καλέ;
Έκανα μια απεγνωσμένη προσπάθεια, λευτερώθηκα, σαν τότε, που εφτά χρόνια μετά λευτερωθήκαμε, κι η Κατερίνα να ωρύεται.
- Θα χάσετε το δόντι σας, κύριε Γιώργο!
- Εδώ ο κόσμος καίγεται, το δόντι θα κοιτάμε; Εξ άλλου, μας το είπε. Να τρώμε λιγότερο, για να τρώνε αυτοί.
- Ποιος το είπε;
- Αυτός που τον βάλανε με το μελιστάλαχτο ύφος να μας Πεταλώνει. Λες κι είμαστε συγγενείς τους.
- Διάβασα πως επίκειται άσκηση πείνας, συνέχισε η Κατερίνα, με ένα δόντι στο χέρι, μη ξέροντας τι να το κάνει.
- Γι’ αυτό γελώ. Το είδα στο «Εμπρός» απέναντι. Συμφωνώ. Πρέπει να μας εκπαιδεύουν πώς να πεινάμε. Πάει που πάει το γκαβό με το ποδήλατο, κάνει που κάνει κρόουλ, σέρφιν, και μπαλάκια σαν τον Τοτό, είναι αθλητικός και λένε μονογαμικός, γιατί λοιπόν δεν μας κάνει ασκήσεις ετοιμότητας;
- Δηλαδή;
- Τι δηλαδή; Αφού του αρέσουν τα παιγνίδια και τα σπορ, να τα μάθει και σε μας.
- Ποιος, καλέ;
- Το παιδί ντε. Κανονικά, μόλις τον στήσαμε στην πολυθρόνα, αν ήταν εν τάξει, έπρεπε να μας είχε μαζώξει σε μιαν αρένα, με ποδήλατα, καραμούζες, πατινάζ, σορτσάκια, αθλητικά παπούτσια ή ξυπόλυτους, σκοινάκια όπως των μποξέρ, μπορεί και γάντια πυγμαχίας που οπωσδήποτε χρειαζούμενα είναι, να μας έβανε στη γραμμή, ομπρός αυτός πίσω εμείς, ένα - δυο, ένα - δυο, πάμε βόλτα στο γιαλό, // ένα - δυο, ένα - δυο, όλοι πάμε στο γκρεμό, και να μας άφηνε σε καμμιά ερημιά χωρίς λεφτά τρόφιμα και νερό, κι όποιος την έβγαζε.
Ή να μας έκανε ασκήσεις ετοιμότητας όπως για τους σεισμούς, τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές, τους σεξοβιασμούς, κι άλλα τέτοια. Αεράμυνα σα να λέμε. Θα συνηθίζαμε, αδερφέ μου, νηστικοί. Σαν του Ναστραντίν Χότζα το γάιδαρο. Απλά πράγματα.
Αφού λοιπόν, παρ’ ότι τον λένε ακόμα παιδί κι ανώριμο, τα ήξερε, όλα τα ήξερε, μην ακούτε τι μας έλεγε, γιατί δεν μας προετοίμασε;
Τέλος πάντων. Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι απλοί πολίτες που αγαπάμε τον τόπο μας, γιατί η πατρίδα μας δεν πουλιέται, δεν ανταλλάσσεται, μηδέ κι εξευτελίζεται. Όσο κι αν προσπαθούν. Και το δάχτυλο το τεντωμένο, είναι δείγμα τού, τι τους περιμένει όσους αρέσκονται να το ζωγραφίζουν.
Μα, πού είσαι, Βρασίδα; Κι εσύ Ροδούλα, Κρίτωνα και Σταμάτη, Κατίνα και Βάγγο, μη νοιάζεστε μωρέ. Σκληρό καρύδι είμαστε και ξέρουμε να παλεύουμε και πάντα νικητές βγαίνουμε. Ας κλαίνε τα βουτυρόπαιδα κι οι γιάνκηδες.
Εδώ, οι ταβέρνες είναι γεμάτες, τα τσάρτερ πάνε κι έρχονται, οι σκουπιδοτενεκέδες βρίθουν αποφάγια, στον μπακάλη ακόμα λέμε «βάλε» και το ταξιδάκι μας το κάνουμε.
Και λίγο σοβαρά. Ξέρετε ποιο είναι το βασικότερο σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης; Ψυχραιμία και λογική. Ο πανικός και το στρες σκοτώνουν.
Συμφωνείς, γειτονάκι μου Γιωργάκη;