Η ζωή έχει δείξει ότι υπάρχουν περιπτώσεις που το νήπιο έχει χαμηλή απόδοση στο νηπιαγωγείο και επιδεικνύει παραβατική για την ηλικία του συμπεριφορά. Αργότερα στο δημοτικό, το παιδί αυτό είναι πιθανό να δυσκολευτεί με δυσλεξία, δυσαριθμησία και γενικά με μαθησιακές δυσκολίες.
Αυτό το εξάχρονο παιδί κάθε φορά που προσπαθεί να φτιάξει ένα παζλ, τελικά αποτυγχάνει. Όποτε προτείνει παιχνίδια στους συμμαθητές του, αυτοί ή το αγνοούν ή συμφωνούν, οργανώνονται μεταξύ τους και δεν το παίζουν, γιατί εκείνο πάντα βαριέται γρήγορα και φεύγει. Τελικά, αυτό το παιδί παίζει μόνο του στην αυλή του σχολείου.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, η νηπιαγωγός πρέπει να θέλει και να ξέρει να ενισχύει την προσπάθεια του μαθητή της στο να συμμετέχει στο παιχνίδι, προτείνει σε όλους να παίξουν κάτι άλλο, μοιράζει εκείνη τους ρόλους και συνδράμει στην ένταξη και την ομαλή κοινωνικοποίηση όλης της τάξης. Συχνά τα παιδιά αναπτύσσουν άριστη επικοινωνία και διευκολύνονται στην εκπαίδευση και την πρόοδο. Άλλες όμως φορές, το χάσμα στην επίδοση μεταξύ των νηπίων που ακολουθούν το ρυθμό παιχνιδιού και εκπαίδευσης της τάξης και των «ζαβολιάρηδων», είναι μεγάλο.
Η απομόνωση του παιδιού προκαλεί καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας. Η αιτία είναι η λιγοστή και ανεπαρκής εξάσκηση και η απόκτηση κακής αυτοεκτίμησης.

Άλλα παιδιά παρουσιάζουν βραδινή ενούρηση. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό συνεχίζεται από τη γέννησή τους. Όμως, η δυσλειτουργία αυτή επαναλαμβάνεται συχνά λόγω του σχολικού άγχους, της έντονης λύπης, της ανασφάλειας, της μη κοινωνικοποίησής τους.
Το υγιές κατά τα άλλα νήπιο, όταν ποτέ δεν έχει νικήσει στα παιχνίδια, προσπαθεί αλλά δεν μπορεί να μάθει να μετρά από το 1 έως το 10, σπάνια το προσκαλούν σε πάρτυ, παίζει μόνο με μικρότερα παιδιά, έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση ή τριγυρίζει συνεχώς στην τάξη σα σβούρα, πιθανότατα στο δημοτικό θα δυσκολεύεται με διάσπαση προσοχής, με ΔΕΠΥ ή με δυσλεξία.
Πρόσθετα, από το νηπιαγωγείο σίγουρα εκφράζει τη δυσκολία του με βίαιη, επιθετική συμπεριφορά προς συμμαθητές, δημιουργεί καβγάδες και σπασίματα και παρουσιάζει φοβία, ψυχοσωματική ανωριμότητα, ζήλια και υπερβολική παρόρμηση.
Είναι δύσκολο για τους γονείς να δεχτούν ότι το έξυπνο παιδάκι τους έχει ανάγκη εξατομικευμένης εντατικής μαθησιακής παρέμβασης από τα έξι χρόνια προκειμένου εύκολα να ξεκινήσει την Α΄ δημοτικού.
Θεωρώ υποχρέωσή μου να τονίσω ότι ειδικά τεστ βοηθούν στην έγκαιρη αξιολόγηση και διαπίστωση των μαθησιακών, ψυχολογικών και συναισθηματικών αναγκών του παιδιού. Στη συνέχεια, οι ειδικοί σε συνεργασία με τους γονείς καταρτίζουν ένα πρόγραμμα προκειμένου ο γιος ή η κόρη να περνά χαρούμενα και εύκολα σχολικά χρόνια.