Όταν κάποιοι άλλοι φεύγουν από τον τόπο τους και αναζητούν μια καλύτερη τύχη, κάποιοι άλλοι έρχονται. Έρχονται όχι για να επωφεληθούν από το νησί αυτό, αλλά γιατί βρήκαν εδώ στον τόπο μας κάτι διαφορετικό. Ίσως αυτό το μοναδικό που σε αυτούς που το αντικρίζουν καθημερινά θεωρείται δεδομένο και βαρετό. 

Κι όμως απ’ όλα τα νησιά που είχε γυρίζει ο Μαρουάν Αλ Νταουέι η Λέσβος ήταν εκείνη που τον κέρδισε. Κάθε χρόνο από το 1970, έφευγε, από την πατρίδα του την Αίγυπτο και ταξίδευε με το σκάφος τους στα νησιά της Ελλάδας. Ένας φίλος του, ο Γιώργος Ατσικπάσης, του είχε πει: «Αν δεν πας στη Λέσβο, δεν έχεις πάει να δεις το πιο ωραίο νησί στην Ελλάδα». 

Η πρόκληση έγινε δεκτή και ο Μαρουάν Αλ Νταουέι με τη σύζυγό του, πριν από περίπου δέκα χρόνια, σήκωσαν τις άγκυρες και έβαλαν πλώρη για το Βορειοανατολικό Αιγαίο, με προορισμό τη Λέσβο. Και κει ήταν «η αγάπη με την πρώτη φορά» είπε με τα σπαστά ελληνικά του. Γύρισαν όλο το νησί απ’ άκρη σ’ άκρη και διάλεξαν, απ’ όλη την Ελλάδα, εδώ να φτιάξουν το σπίτι τους το 2011.

Στη Νεάπολη της Μυτιλήνης, αυτή τη περιοχή διάλεξαν, να βλέπουν θάλασσα που τόσο τους αρέσει. Η σύζυγός του, αρχιτέκτονας έβαλε, φυσικά το στοιχείο της και την αγάπης της στη δημιουργία του. Μένουν 7 μήνες το χρόνο στο νησί και τον χειμώνα επιστρέφουν πίσω στην Αίγυπτο, στην πατρίδα τους. Μάλιστα μας είπε ότι το σπίτι τους είναι το πρώτο που απέκτησε στο νησί ειδική άδεια μηδενικού αποτυπώματος άνθρακα. Πόσο προχωρημένο, άραγε, ένας ξένος να είναι ο πρώτος που φτιάχνει στο νησί μας ένα σπίτι που δεν επιβαρύνει -σχεδόν καθόλου- το περιβάλλον με διοξείδιο του άνθρακα και τα υπόλοιπα βλαβερά αέρια του θερμοκηπίου;

Εμείς τον συναντήσαμε στο αμπέλι του φίλου του, του Γιώργου, εκείνου που τον είχε προκαλέσει να επισκεφτεί την γη των Πελασγών. Βοηθούσαν τον φίλο τους να μαζέψει τα σταφύλια για τον τρύγο. «Είναι κάτι μοναδικό, πολύ ωραίο, γι’ αυτό ερχόμαστε», είπε φορώντας τα γάντια του και έχοντας μόλις αγοράσει καινούριο κλαδευτήρι για να κάνει καλά τη δουλειά του. Κάθε χρόνο χρόνια τώρα έρχονται και βοηθάν στην συλλογή σταφυλιών, πρόδρομοι ενός αγροτικού τουρισμού, που στην Λέσβο αργεί ν’ ανατείλει. 

Το αξεσουάρ που είχε μπαίνοντας στο χωράφι, μια φωτογραφική μηχανή για να θωρακίζει τις ομορφιές που συναντά στο μικρό μαύρο κουτί. 

Γιατί στη Λέσβο;

Όταν τον ρωτήσαμε γιατί στη Λέσβο, έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό, έγειρε το πρόσωπό του γλυκά, σήκωσε τα χέρια και είπε με τα σπαστά ελληνικά, ότι δεν υπάρχουν λόγια που να μπορούν να δώσουν σαφή και λογική απάντηση. Άλλωστε γι’ αυτόν ήταν έρωτας και όπως όλοι γνωρίζουν αυτός ο μικρός θεός δεν εκπορεύεται της λογικής, απλά γεννάται από κει που δεν το περιμένεις. 

Του άρεσε ότι ο σύγχρονος πολιτισμός δεν έχει αγγίξει εδώ τις καρδιές των ανθρώπων. Εκείνων των ανθρώπων που θα σου ανοίξουν το σπίτι και θα σε δεχτούν, που μαζί θα καθίσουν σε ένα πρόχειρο τραπέζι, στρωμένο όμως με το καρό κόκκινο βαμβακερό τραπεζομάντηλο της γιαγιάς και θα φάνε πίτα, θα τσιμπήσουν τις ρώγες από τα τσαμπιά που μόλις έκοψαν και θα τι συνοδέψουν με ντόπιο τυρί και παξιμάδι από τον φούρνο του χωριού. Οι άνθρωποι που θα σε χαιρετίσουν στον δρόμο, ασχέτως αν σε γνωρίζουν ή όχι. Οι άνθρωποι που αγάπησαν την γη τους και ζουν παρέα με αυτή σε άλλους ρυθμούς. 

Του άρεσε, ακόμη, η παρθενική ομορφιά, τοπία της φύσης που δεν τα έχει αγγίξει ο χρόνος. Από τον Όλυμπο ως τον Λεπέτυμνο, από το Σίγρι ως τη Μυτιλήνη, οι εικόνες που θα αντικρίσει διαφορετικές, μοναδικές, με την παλέτα των χρωμάτων να ξετυλίγεται σε όλο το μήκος του νησιού. Από το γαλάζιο της θάλασσας, το σκούρο πράσινο στο Τσαμλίκι, το παθιασμένο ανοιξιάτικο κόκκινο της Αχλαδερής, το ροζ των φλαμίνγκο στις Αλυκές της Καλλονής, το μαβί του ηλιοβασιλέματος του Μολύβου. Το άγριο κίτρινο και γκρι της δύσης, γυμνό από δέντρα, γεμάτο πέτρες και αστιβιές, με τους τεράστιους βοσκοτόπους να χωρίζονται με ντουβάρια λιθόχτιστα που διασχίσουν χιλιόμετρα ενώνοντας τα πόδια ως την κορφή των βουνών, κάνοντας να θαυμάσεις τους ανθρώπους εκείνους που με αγάπη φρόντιζαν τη γη των προγόνων τους. 

Τίποτα δεν λείπει αυτής της γης, ούτε καρποί, ούτε γεύσεις, ούτε τέχνη, ούτε ιστορία, ούτε φυσικός και γεωλογικός πλούτος. Έχει τόσα πολλά και σε πληθώρα που όσο και να ψάχνεις πάντα κάτι νέο θα βρίσκεις για να σου κινήσει το ενδιαφέρον, πάντα κάτι ανεξερεύνητο. Τίποτα δεν της λείπει, ίσως μόνο μερικοί άνθρωποι, που θα την αγαπήσουν τόσο όσο θα ‘ναι αρκετό να την φροντίζουν όπως της πρέπει.