Τι είναι η ζωή; Μια μεγάλη γιορτή; Ένα ατέλειωτο πάρτυ ή μήπως ένα bachelor; Ένα ακραίο ξέσπασμα πριν τον επιθανάτιο ρόγχο (έτσι χαρακτηρίζουν μερικοί τον γάμο). Ή μήπως μια μεγάλη αμηχανία, μια ακόμη μεγαλύτερη ντροπή, από εκείνες που δεν είναι εύκολο ως άνθρωπος να ξεπεράσεις; Μερικές φορές αισθάνομαι τεράστια αμηχανία να απαντήσω αν κάθε άνθρωπος σέβεται τη ζωή που ζει.

Στη φετινή τηλεοπτική χρονιά η μικρή οθόνη κατακλύζεται από τηλεπαιχνίδια. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Το περίεργο είναι ότι φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι παίκτες, στοχεύοντας σε λίγη πρόσκαιρη δημοσιότητα, υφίστανται απίστευτους εξευτελισμούς και ταπεινώσεις - και μάλιστα με το αζημίωτο: Φωτογραφίζονται σε φέρετρα, ντύνονται με απίθανους συνδυασμούς και υπομένουν ταπεινωτικά σχόλια, τραγουδούν παράφωνα, επιτρέπουν σε μια κάμερα να απαθανατίζει ακόμη και την πιο προσωπική στιγμή τους, φλερτάρουν! Και πώς φλερτάρουν!

Ίσως μία από τις τηλεοπτικές παραγωγές που σοκάρει, όχι για το περιεχόμενό της, αλήθεια, όσο για την αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης των πρωταγωνιστριών του είναι το περίφημο Bachelor. Ελληνιστί «ο εργένης». Ένας ωραίος ομολογουμένως άντρας, φλερτάρει μάλλον πολύ χλιαρά με μια ντουζίνα γυναίκες, οι οποίες υποβάλλονται σε κάθε αυτοταπείνωση για να κερδίσουν την προσοχή του, κάθε εβδομάδα διώχνει μία από το παιχνίδι και εξακολουθεί με τις υπόλοιπες, υποβάλλοντάς τες σε μια σειρά από δοκιμασίες απίστευτα ανόητες και εντελώς, εντελώς όμως αντιερωτικές.

Απορώ ειλικρινά πώς βρέθηκαν κορίτσια να πάρουν μέρος στη συγκεκριμένη τηλεοπτική παραγωγή! Άντρες δεν με εκπλήσσει καθόλου! Ο πρωταγωνιστής άλλωστε ζει, μάλλον σε μια κακή του εκδοχή, το υπόγειο όνειρο πολλών αρσενικών: το χαρέμι και το ακατάσχετο φλερτ, με διαφορετικά θηλυκά παράλληλα, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς περιορισμούς! Οι γυναίκες όμως γιατί συμμετέχουν; Αλήθεια ποια γυναίκα στην καθημερινή ζωή θα ανεχόταν να κάνει οτιδήποτε για έναν άντρα, τον οποίο μάλιστα δεν γνωρίζει και πολύ καλά! Ποια γυναίκα ντύνεται, στολίζεται, εμφανίζεται από το πουθενά, βρίσκει τον καλό της να φλερτάρει με κάποια άλλη και με δολοφονικό χαμόγελο ζητά να διακόψει, για να απολαύσει η ίδια την παρέα του, ως τη στιγμή που μία άλλη καλοντυμένη κυρία θα διεκδικήσει μισή ώρα φλερτ με τον ίδιον άντρα, ευγενικά διαγκωνίζοντάς την με βιτριολική απάθεια; Οι γυναίκες της διπλανής πόρτας, όλες, έχουν αξιοπρέπεια. Ωραίες, μέτριες, κοντές, ψηλές, ανατράφηκαν να αντιλαμβάνονται τον έρωτα στο πρόσωπο του ενός και μοναδικού, για τον οποίον είναι και οι ίδιες μοναδικές και αναντικατάστατες. Υποθέτω δε φαντάστηκαν ότι για την αγάπη ενός άντρα θα διαγωνιστούν σε αγώνες δρόμου σε συγκρουόμενα, σε λασποδρομίες με τα χέρια, σε μεγάλα λόγια και κατώτερες πράξεις!

Υποθέτω δεν υπάρχει αρσενικό να εκτιμά ένα τέτοιο θηλυκό! Ακόμη και ο τηλεοπτικός μας εργένης θα αισθάνεται, υποθέτω, την αυτοπεποίθησή του να συρρικνώνεται, κάθε φορά που συνειδητοποιεί ότι είναι η τηλεοπτική κάμερα, το σενάριο ίσως και η ικανοποιητική αμοιβή και όχι η σεξουαλική του υπεροχή που εδραιώνει τη μονοκρατορία του ανάμεσα σε τόσες κυρίες. Εξάλλου το σενάριο δεν προβλέπει δεύτερο αρσενικό! Όσο το ξανασκέφτομαι πιστεύω ότι το σενάριο αυτό το έχει γράψει άντρας!

Αν το πρόβλημα της κατάπτωσης των ηθών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σταματούσε με το πάτημα ενός κουμπιού στο τηλεκοντρόλ, δεν θα με απασχολούσε τίποτα. Είναι κοινό μυστικό όμως ότι η μικρή οθόνη διαμορφώνει χαρακτήρες και συμπεριφορές, χτίζει πρότυπα και ιδανικά. Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα: Νέοι άνθρωποι συνηθίζουν να διασύρονται για λίγη δημοσιότητα, χωρίς αυτή να συνεπάγεται επαγγελματική αναγνώριση, οικονομική αποκατάσταση, φήμη! Συμμετέχουν στην κατασκευή ενός ειδώλου, για το οποίο δεν έχουν ούτε προσωπική αντίληψη ούτε λόγο! Επιδίδονται σε πράξεις που στην καθημερινή τους ζωή με βδελυγμία θα απέρριπταν, θα κορόιδευαν και θα απαξίωναν μάλιστα όσους επιχειρούσαν κάτι ανάλογο.

Η τηλεθέαση ωστόσο δείχνει την εμμονική τους προτίμησή τους για τέτοια θεάματα. Δεν έχω εξήγηση. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι η τέχνη εμπνέεται από τη ζωή!