Στην πολιτική, ποτέ μην πεις ποτέ. Και μάλιστα αυτή την περίοδο, την τόσο θολή και απρόβλεπτη, όλα είναι πιθανά. Χαρακτηριστική περίπτωση που εντάσσεται στην παραπάνω λογική, είναι αυτή του Γιάννη Γιαννέλλη.

Όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο 2 και υπήρξαν οι γνωστές αναταράξεις στις κοινοβουλευτικές ομάδες των δύο κυβερνώντων κομμάτων, που κατέληξαν στη διαγραφή όσων το καταψήφισαν - μεταξύ αυτών και του Σπύρου Γαληνού -, ο κ. Γιαννέλλης ήταν αυτός που ανέλαβε να τον αντικρούσει... «ανεβαίνοντας στα κεραμίδια», χαρακτηρίζοντας ανεύθυνη τη στάση του. Είναι ακόμη νωπές οι μνήμες απ’ τον έντονο διάλογο - που μάλιστα είχε και προσωπικές αιχμές - σε τοπικό κανάλι, με τον κ. Γιαννέλλη να επιχειρηματολογεί υπέρ της υπεύθυνης στάσης τής Ν.Δ. για να μην πτωχεύσει η χώρα, κατακεραυνώνοντας όλους εκείνους, και τον κ. Γαληνό εν προκειμένω, που επέλεξαν διαφορετικά. Και πάντως, η στάση και οι θέσεις του κ. Γαληνού και εν συνεχεία του κόμματος των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Π. Καμμένου, έμοιαζαν πολύ να απέχουν απ’ τις θέσεις του Γ. Γιαννέλλη. Φαίνεται, όμως, ότι η αποπομπή του κ. Γιαννέλλη - και μάλιστα έτσι όπως έγινε - από το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στη Λέσβο και η πικρία που προκάλεσε στον πρώην βουλευτή, μετάλλαξαν (;) τις θέσεις του για το μείζονος πολιτικής σημασίας ζήτημα, που αποτελεί το διακύβευμα και των τελευταίων αλλά και των επικείμενων εκλογών, και τον οδήγησαν να συμπορεύεται με ό,τι αντιπαρατάχθηκε, όχι πριν από χρόνια, αλλά μόλις πριν από λίγες μέρες. Αυτή η μετάλλαξη μπορεί να «δικαιολογείται» από την προσωπική πικρία και την αδικία που ένιωσε, αλλά είναι ακατανόητη για έναν πολιτικό που, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, μας είχε συνηθίσει να λειτουργεί με καθαρώς πολιτικά κριτήρια. Εκτός κι αν η προσχώρηση στο κόμμα του κ. Καμμένου δεν είναι μόνο λόγω πικρίας, αλλά και πολιτικής ταύτισης - έστω και εκ των υστέρων -, οπότε αλλάζει το πράγμα!

Ασφαλώς και είναι δικαίωμα του καθένα ν’ αλλάζει θέσεις και στάση, πολύ περισσότερο τούτη την περίοδο, που έχουμε υπό διαμόρφωση ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Αλλά γι’ αυτές κρίνεται από την κοινή γνώμη, που ειδικά σ’ αυτήν τη συγκυρία είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη και αυστηρή με όλους και με όλα.

Ο Γιάννης Γιαννέλλης αποφάσισε να αποχωρήσει από τη Ν.Δ., από το κόμμα όπου ανδρώθηκε πολιτικά, προτάσσοντας την προσωπική του πικρία, η οποία ασφαλώς και είναι δικαιολογημένη από τη συμπεριφορά της ηγεσίας τής Ν.Δ., αλλά κατά τη γνώμη μας σε λάθος timing - και αυτό δεν έχει μείνει ασχολίαστο ούτε απ’ την κοινή γνώμη, αλλά ούτε απ’ τους πολιτικούς φίλους του πρώην βουλευτή, που χρόνια συμπορεύτηκαν μαζί του.

Γιατί είναι άλλο η πολιτική διαφωνία, με την οποία κανείς μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί, και άλλο τα προσωπικά κίνητρα, όποια κι αν είναι αυτά. Και γι’ αυτά κρίνεται ως ένα πολιτικό πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε στα τοπικά πράγματα εδώ και δεκαετίες!