Με τον πλέον ανήθικο, για να μην πούμε χυδαίο τρόπο, το κόμμα τής Ν.Δ. απέδειξε πόσο αναλώσιμα θεωρεί τα πρόσωπα. Όχι τυχαία πρόσωπα. Τα στελέχη του. Ακόμη κι εκείνα που έχουν αφιερωθεί σ’ αυτό.

Μάθαμε ξαφνικά στη Μυτιλήνη, μέσα σε ένα απόγευμα, πως το «παιχνίδι της πολιτικής επιβίωσης», μια παράφραση της δαρβινικής θεωρίας της εξέλιξης στην κομματική ζωή, είναι σκληρό και δε σηκώνει αστεία. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και, για να επιτευχθεί, καθαγιάζονται σε θεμιτές ακόμη και οι πιο ανήλεες πρακτικές, αυτές που οδηγούν σε σοβαρές απώλειες. Σε απώλειες προσώπων. Εκείνων που το κόμμα εκτιμά πως περισσεύουν γιατί τάχα δε συμπληρώνουν την... ποσόστωση και γι’ αυτό θα πρέπει να θυσιαστούν!

Το δίκιο, στη σύγχρονη κομματική ζωή, παραμένει πάντα με την πλευρά του ισχυρού, όσο προσωρινά και εναλλασσόμενα κι αν είναι, και ο προσδιορισμός, και η κατηγοριοποίηση ισχυρών και αδυνάτων. Αυτή λοιπόν η αίσθηση της προσωρινότητας, του αναλώσιμου, του μάταιου, της μιας στιγμής που περνά και χάνεται, όλα αυτά που εσκεμμένα ή μη προβάλλουν τα κόμματα στην αντιμετώπιση των ίδιων τους των στελεχών - το παράδειγμα Γιαννέλλη εν προκειμένω -, είναι ικανά να διώξουν κόσμο. Να ενισχύσουν την κρατούσα αντίληψη του μέσου Έλληνα για τον ξεπεσμό αξιών και ιδεολογιών, να υποστηρίξουν την καταγεγραμμένη ως ισχυρή τάση στον κόσμο πως «δεν αξίζει καν να ασχολείσαι με αυτούς».

Γιατί αυτοί που κινούν τα αόρατα νήματα της λήψης των αποφάσεων, όπως και στην ομότιτλη ταινία, «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν», σε ένδειξη αγνωμοσύνης και σκληρότητας απέναντι σε εκείνους που πιστά τούς υπηρέτησαν για δεκαετίες. Αλήθεια όμως, πόσοι θα αντέξουν και για πόσο, να μείνουν όρθιοι στον ατέλειωτο χορό που οδηγεί ή στην κατάρρευση ή στο τρόπαιο της νίκης; Μήπως αύριο θα έρθει η σειρά αυτών που έβγαλαν το Γιάννη Γιαννέλλη απ’ την πίστα, να βγάλουν τα παπούτσια του χορού και να αποχωρήσουν κι αυτοί;

Δεν είναι όλοι αναλώσιμοι;