Ο κόσμος αλλάζει με έναν εκκωφαντικό τρόπο, κι ας προσποιούμαστε ότι δεν το αντιλαμβανόμαστε. 

Εξάλλου οι κατέχοντες (μια κατάσταση ή μια θέση) πάντα δύσκολα υιοθετούν αλλαγές αρνούνται και αντιδρούν, κι αυτό είναι ίδιον του ανθρώπου. 

Σείονται συντάγματα, αναζητούνται νέοι νόμοι, εξαφανίζονται θεσμοί και ήθη αιώνων. 

Υπάρχει, μάθαμε, ατιμωρησία του γονέα που δεν στέλνει για οποιοδήποτε λόγο τα παιδιά του στο σχολείο. Είναι βέβαια αδίκημα, αλλά φρόντισε η «διορατική» και «εκσυγχρονιστική» νομοθετική εξουσία να εξαφανίσει την ποινή! 

Τώρα συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν νομικά κενά στο θέμα της ποινικής αντιμετώπισης των αρνητών της επιδημίας.  

Άλλα λέγανε τα συντάγματα και οι διεθνείς Συνθήκες και άλλα επιτάσσουν οι καιροί. 

Είναι γεγονός ότι ο κορονοϊός μάς κατέλαβε εξαπίνης και άλλαξε πολλά δεδομένα. 

Το να προλαβαίνει η παραβατικότητα και η άγρια εξέλιξη της ζωής τη νομοθέτηση των αδικημάτων (που εξασφαλίζει το nulla poena sine lege) είναι σημάδι ότι η ζωή τρέχει πολύ πιο γρήγορα -στην κατηφόρα- από όσο μπορούμε να την προβλέψουμε, να τη φρενάρουμε και να την οργανώσουμε. 

Υπάρχει αδυναμία του ποινικού νόμου να αντιμετωπίσει με τη δέουσα δωσιδικία τα κακουργήματα των παίδων, των μειονοτικών φυλών, καθώς και τις αναδυόμενες συνεχώς περιπτώσεις βιασμών και ασέλγειας, που πολλές φορές βέβαια συγχέουν και παραβιάζουν τα όρια ενός επιτρεπόμενου ερωτισμού. 

Η πρόσφατη εκδικητική πορνογραφία μας βρίσκει νομικά απροετοίμαστους, αλλά και έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι εκτρέφουμε χρόνια τώρα ένα τεχνολογικό τέρας! 

Υπάρχει επίσης πολιτικά επιλεκτική αντιμετώπιση του εγκλήματος. 

Ένας φτωχός αν κλέψει μια κότα μπορεί να πάει φυλακή. Ένας μακραίων φοιτητής αν κατεδαφίσει τη σχολή του, θα προσαχθεί (αν προσαχθεί) και θα αφεθεί ελεύθερος. 

Ο κόσμος της παρανομίας έχει πάρει το έγκλημα για παιχνίδι, και είναι πολλοί που αναρωτιούνται αν ορθά καταργήθηκε η θανατική ποινή, σύμφωνα βέβαια με τη θεώρηση ότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι τίποτα μπροστά στη διακύβευση των υψηλών διδαγμάτων και των μεγάλων ηθικών αξιών. 

Θέματα βιοηθικής ανακύπτουν με την ερωτοτροπία του ανθρώπου με την τεχνητή νοημοσύνη κι έχουμε πολλά να δούμε στο άμεσο μέλλον. 

Και ο κατάλογος των νέων προβλημάτων συνεχίζεται υποδαυλιζόμενος από τον κυρίαρχο και απάνθρωπο δικαιωματισμό, και τον υποτιθέμενο προοδευτισμό, που επικεντρώνονται και οι δύο στα αποτελέσματα αντί των φυσικών προϋποθέσεων, και που κατά σύστημα τους διακηρύσσουν αυτοί που δεν τους πιστεύουν. 

Καταργήθηκε στην ουσία του ο γάμος σαν κάτι άχρηστο. 

Καταργήθηκαν με διεθνή αναγνώριση τα φύλα. 

Καταργήθηκε , ή έστω υποβαθμίσθηκε, η ζωοποιός και στυλοβάτιδα οικογένεια. 

Ήδη χτυπάει η κοινωνία το (οικονομικό, δημογραφικό, νομικό, παραδοσιακό και ο,τιδήποτε άλλο) κεφάλι της στον τοίχο. 

Ακούσαμε ότι μεγάλες πολυεθνικές λανσάρουν ήδη κοινά (ομοφυλικά) πουκάμισα, τα ίδια για άνδρες και για γυναίκες. 

Πάει πια η εποχή των ανάποδων κουμπιών για το ωραίο φύλο. 

Πάει πια η εποχή που ραβόνταν ο άνδρας και τον ρωτούσε ο ράφτης αν είναι «δεξιός» ή «αριστερός», για να χαρίσει ύφασμα για τα ειδοποιά του όργανα. 

Σήμερα ανθεί η θεωρία ότι το φύλο δεν είναι γενετησίως δεδομένο. Μπορούμε να το αλλάξουμε ανά πάσα στιγμή. 

Εδώ έφτασε στο σημείο η Μαλτέζα ευρωπαϊκή Επίτροπος για την ... ισότητα κ.Ντάλι (που ονειρεύεται ανερυθριάστως να καταργηθούν τα Χριστούγεννα!) να εισηγείται οι ομιλητές να μην προσφωνούν ένα ακροατήριο με το «κυρίες και κύριοι» (προφανώς για να μην ενοχληθούν κάποιες γενειοφόρες κυρίες), αλλά «αγαπητοί συνάδελφοι». 

Εν ολίγοις, μαζί με τα ήθη έχει διαβρωθεί ολόκληρο το περιβόητο «κοινωνικό συμβόλαιο» και οι δράστες του δεν είναι οι κατά τον μεγαλοφυή Ζαν Ζακ Ρουσό (1712-1778) επιστήμες και η Τέχνη, αλλά οι σημερινοί παγκοσμιοποιητές, οι δήθεν εκσυγχρονιστές και όλοι αυτοί που βλέπουνε την αρχέγονη και πολυβότειρα (την πολλούς τρέφουσα) φύση, όχι σαν τη μάνα τους, αλλά σαν μια κακιά μητριά ...