Αργά το βράδυ πέφτει το βλέμμα ασυναίσθητα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Καμαρωτό, στολισμένο, φορτωμένο με τα λαμπιόνια, τα κορδελάκια, τις αράχνες - μάρτυρας μιας ολόκληρης ζωής: Συγκάτοικος σε τέσσερα διαφορετικά σπίτια, κυριαρχεί στον χώρο, δίμετρο και φαρδύ, όπως είναι, προορισμένο «για μεγάλη ζωή», όπως με κοροϊδεύουν, σίγουρα πάντως για μεγαλύτερα καθιστικά από αυτά που αξιώθηκα.  

Περάσανε κιόλας είκοσι πέντε χρόνια από εκείνον τον Δεκέμβρη που αγοράστηκε στη Μυτιλήνη. «Είναι του περασμένου αιώνος κι όμως διατηρείται» συνηθίζω να λέω, όπως και για τα λιγοστά υπάρχοντα της οικοσκευής που απτόητα συνεχίζουν από το μακρινό παρελθόν να βρίσκονται ακόμη σε χρήση, δηλαδή μια μπερζέρα με το υποπόδιο και μία πολυκαφετιέρα, τελευταία λέξη της μόδας, πριν… τριάντα χρόνια!!  

Στο οικιακό μου σύμπαν όλα τα άψυχα έχουν ονοματοδοτηθεί. Το δέντρο μου ξέφυγε. Φυσούσε παγωμένος ο αέρας εκείνο το απόγευμα, Τρίτη ήταν, όταν το ανακάλυψα σε μία πάροδο της Ερμού, καθοδόν προς την Ένωση Συνεταιρισμών. Το μαγαζί με είδη σπιτιού το είχε τότε ένα νέο ζευγάρι, χαρούμενο, ευτυχισμένο, με κέφι και μεγάλη αγάπη για τη δουλειά που κάνανε. Η αγορά ήταν μάλλον μία τρέλα, κόστισε τότε όλο το βοήθημα που οι γονείς πρόσφεραν στον πενιχρό ακόμη μισθό μου κι εγώ ακόμη απόρησα που το διέθεσα. Μου είχε αρέσει πολύ. Άλλοθι; Καρμική σχέση με ένα ακόμη άψυχο; (Οι κτητικοί άνθρωποι τις παραδέχονται τέτοιες δοξασίες). Δεν έχει πια καμία σημασία. Θυμάμαι μόνον ότι ακόμη και αυτό το υπέρογκο για μένα ποσό δεν έφτασε, για να καλύψει όλα τα στολίδια του δέντρου και έτσι το τεράστιο έλατο στήθηκε στο σαλόνι ενός σπιτιού που είχε θέα τη θάλασσα και έμεινε μισογεμάτο για αρκετά χρόνια, ας είναι καλά τα φωτάκια και οι αράχνες που κάλυπταν το κενό. Ήταν και τα στολίδια του πανάκριβα.  

Έτσι κάθε χρόνο κάτι πρόσθετα. Έβαζα ένα όριο και αγόραζα όσα μπορούσα. Κάποτε το δέντρο γέμισε και εδώ και αρκετά χρόνια δεν ανανεώνεται ο στόλος ούτε εμπλουτίζεται. Τι να χωρέσει πια και πού; «Θα στο ζητήσουν για σόου στην τηλεόραση» σχολίασε η κουμπάρα μου ένα βροχερό απόγευμα του 2014, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Είχαμε μείνει να το κοιτάζουμε και οι δύο. Ένας δύσκολος χρόνος έφευγε, το χριστουγεννιάτικο αστέρι προοιώνιζε καλύτερες μέρες. Έτσι θέλαμε να πιστεύουμε τουλάχιστον. Η κουμπάρα μου μπήκε στη ζωή μου μαζί με το δέντρο, την ίδια χρονιά και μείνανε σταθερές αξίες από τότε. Εκείνη την εποχή άλλα πρόσωπα υπήρχαν στη ζωή μου, άλλος άνθρωπος ήμουν σε άλλα ρούχα έμπαινα. Κοιτάζω τα στολίδια του δέντρου με σειρά χρονολογική σταματά το μάτι μου πάνω στο καθένα. Κρατώ χρονιές σταθμούς, πρόσωπα που το είδαμε μαζί στολισμένο, πρόσωπα που φύγανε, πρόσωπα που περάσανε, άνθρωποι που μένουν ζωντανοί και παραμένουν στη ζωή μου, αγάπες του τότε και του σήμερα! Ίσως να μην άλλαξα και τόσο με τα χρόνια συνειδητοποιώ . Αν με ρωτήσεις για τους αγαπημένους μου, τα ίδια θα σου απαντήσω. Τα ίδια θα σου πω κι αυτοί για μένα. Για να μη σχολιάσω ότι εξακολουθούν να μου αρέσουν όσα είχαν αγοραστεί τότε, εκείνο το βροχερό απόγευμα που λέγαμε παραπάνω, μου αρέσουν πολύ μάλιστα.  

Για την ακρίβεια δε βρίσκω κακό ούτε το παρελθόν. Απλά ό, τι μένει πίσω, τι να το κάνεις και γιατί να το μελετάς; Κάθε ώρα που περνάμε μακριά από πρόσωπα κάποτε οικεία, τα μεταμορφώνει σε κάτι ξένο, ώστε δύσκολα τα αναγνωρίζουμε και ακόμα πιο δύσκολα φανταζόμαστε τον εαυτό μας μαζί τους.  

Κοιτάζω το δέντρο. Μόλις έχω κλείσει το τηλέφωνο για ευχές στην κουμπάρα που γιορτάζει ονομαστική γιορτή. Το αστέρι του δέντρου το λέει ξεκάθαρα: θα έρθουν καλύτερες μέρες. Για όσους βγήκαν από τη ζωή μας, που ευχόμαστε να ζουν καλά και για μας που, σύμφωνα με το παραμύθι, θα ζήσουμε καλύτερα. Καλά Χριστούγεννα! Να εμβολιαστείτε!