Ο άνθρωπος σε όλη την πορεία του επί της γης έκανε επικίνδυνα άλματα.

Σχεδίαζε επικίνδυνες κατασκευές και τολμηρά εγχειρήματα με σκοπό την ανάπτυξη της τεχνολογίας, της επιστήμης και των νέων συνθηκών της ζωής.

Η νιτρογλυκερίνη, η διάσπαση του ατόμου, η προσσελήνωση, η κλωνοποίηση και η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάποια από αυτά τα ενδιαφέροντα εγχειρήματα του ανθρώπου.

Ο απώτερος σκοπός, ακόμα κι αν δεν δηλώνεται, είναι ασφαλώς η στρατηγική επικράτηση και η προσαρμογή σε νέους τρόπους επιβίωσης.

Αυτά τα εγχειρήματα τα ονομάζουμε πρωτοπορίες και αφορούν ρηξικέλευθες (δηλαδή που ανοίγουν νέους δρόμους) δράσεις χαρισματικών ατόμων.

Έτσι φτάσαμε σε τεχνολογικά επιτεύγματα και παντός είδους αυτοματισμούς που εξασφάλισαν -με κάποια δόση επικινδυνότητας- πρόοδο και άνεση στην υφήλιο.

Ο Παπέν με τη χύτρα ταχύτητας, ο Φραγκλίνος με τον ηλεκτρισμό και τα αλεξικέραυνα, ο Έντισον με τους λαμπτήρες, τους συσσωρευτές και τον φωνόγραφο, ο Λιμιέρ με τον κινηματογράφο, οι αδελφοί Ράιτ με την αεροπλοϊα είναι κάποιοι μόνο από τους πρωτοπόρους που βελτίωσαν την ζωή και τον πολιτισμό.

Οι άνθρωποι βέβαια επιχειρούν ενίοτε και ακραία πειράματα, που δεν αποσκοπούν στην κοινωνική εισφορά αλλά μόνο σε μια προσωπική δόξα και μια παγκόσμια επίδειξη.

Κατεβαίνουν λ.χ. 120 μέτρα μέσα στη θάλασσα χωρίς οξυγόνο και χωρίς σκοπό, και ανεβαίνουν στην αποκρουστική κορυφή βουνών με ύψος σχεδόν 9000 μέτρα θέλοντας απλώς να διαφημίσουν την αντοχή τους σε εξαιρετικές φυσικές συνθήκες.

Αυτό το «φυσικές» είναι και το κλειδί της όλης υπόθεσης.

Οι αναλαμβανόμενες πρωτοπορίες έχουν ύψιστο καθήκον να σέβονται τα φυσικά όρια της ανθρώπινης αντοχής και τις δυνατότητες του βιολογικού ανθρώπου.

Μ’ αυτή τη λογική οι εξερευνήσεις του διαστήματος είναι εκ προοιμίου άνευ λόγου.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε για τους όρους της γης. Έγινε από χώμα, νερό και αέρα.

Το αφιλόξενο πλανητικό διάστημα με τις αλλοπρόσαλλες φυσικές συνθήκες και τα εκατομμύρια έτη φωτός που απέχει από τη Γη είναι μια απροσπέλαστη και επικίνδυνη ουτοπία.

Τις σκέψεις αυτές μου τις προκάλεσε το πρόσφατο ατύχημα του βαθυσκάφους «Τιτάν» στην περιοχή του Τιτανικού.

Ο μέγας Πασκάλ μελέτησε την υδροστατική πίεση και απέδειξε ότι το συγκεκριμένο βαθυσκάφος στο βάθος των 3500 μέτρων που βρέθηκε θα δεχόταν πίεση, συμπεριλαμβανομένου και του συντελεστή θαλάσσιας πυκνότητας, 106.000 τόνων (!), πράγμα που το αψήφησαν οι άφρονες δισεκατομμυριούχοι.

Ο μεταξύ των πέντε νεαρός συνεπιβάτης και γιος του ενός πλουσίου δεν ήθελε να πάρει μέρος, αλλά τελικά πείσθηκε προκειμένου να ζήσει μια «εμπειρία ζωής», μη διαισθανόμενος φυσικά ότι επρόκειτο για εμπειρία θανάτου.

Έρχεται πράγματι στιγμή του κορεσμού ακόμα και για τον πλούτο, και αντί τότε ως σώφρων ο άνθρωπος να κάνει δωρεές και κοινωνικές φιλανθρωπίες, επιλέγει την επεισοδιακή και πολυδιαφημισμένη αυτοκτονία.

Έρχεται πράγματι η στιγμή, όπως μας προειδοποιεί το Ευαγγέλιο, που ακούγεται άνωθεν η φωνή: «α δε ητοίμασας τίνι έσται;;».

Αυτό το «τίνι» δεν μπορεί να καταλάβει ο άνθρωπος, με αποτέλεσμα όλες σχεδόν οι πρωτοπορίες να είναι βαμμένες με αίμα, και η δόξα να είναι συνήθως λοξή ….