Το γεγονός ότι διάφοροι που φαντασιώνονται «ορθόδοξα τόξα», βοήθεια από το «ξανθό γένος» και διαρκή μάχη της καθ’ ημάς Ανατολής με την εξ ορισμού «κακή Δύση» λειτουργούν με αφορμή το Ουκρανικό ως αναμεταδότες της απεχθούς προπαγάνδας του δικτάτορα Πούτιν το λες και φυσιολογικό. Την ίδια στιγμή όμως, δηλωμένοι οπαδοί της ποικίλης Αριστεράς, φαίνονται να διστάζουν να καταδικάσουν ανεπιφύλακτα τη Ρωσική εισβολή που εκδηλώνεται με όλο και περισσότερα κρούσματα εγκλημάτων πολέμου, σαν να αισθάνονται κάποια συγγένεια ή και ταύτιση με οτιδήποτε εκπορεύεται από την πάλε ποτέ και υπό άλλες ιστορικές συνθήκες μητρόπολη του αποκαλούμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.  

Το φαινόμενο πιθανότατα ανάγεται στη σφαίρα ιδεολογικής σύγχυσης, συναισθηματικής διαταραχής ή και ενστικτώδους αποδοχής του κανόνα …το αίμα νερό δε γίνεται! Σε κάθε περίπτωση, οι συμπεριφορές αυτές μου θύμισαν μια γουστόζικη ιστορία που θέλω να σας τη διηγηθώ.  

Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών, τέλη της δεκαετίας του 70, παντοκρατορία στους φοιτητικούς συλλόγους της Πανσπουδαστικής, της φοιτητικής παράταξης προσκείμενης στο ΚΚΕ, πόσο μάλλον στο σύλλογο των φοιτητών του «κόκκινου νησιού». Τέσσερις έδρες και απόλυτη πλειοψηφία είχε το ΚΚΕ, δύο εμείς οι προσκείμενοι τότε στο ΠΑΣΟΚ και μία ο Ρήγας (ΚΚΕ εσωτ.). Πρόεδρος στο σύλλογο ο αείμνηστος Νικόλας Θεολόγου, από την Αγία Παρασκευή. Αληθινός κομουνιστής όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πράξη και ταυτόχρονα ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, χαρισματικός και με σπουδαία αίσθηση του χιούμορ. (Για την ιστορία, ο Νικόλας σπούδασε γιατρός, εγκαταστάθηκε στη γενέτειρα της συζύγου του στην Ανδρο, όπου άσκησε το επάγγελμα με όρους λειτουργήματος, εκλέχθηκε και σε θέσεις στην Αυτοδιοίκηση και λατρεύτηκε από τους πολίτες της δεύτερης πατρίδας του, πριν φύγει πρόωρα, χτυπημένος από την αρρώστια της εποχής). 

Ανοιχτόμυαλος λοιπόν ο Νικόλας και καθόλου ανασφαλής αφού η παράταξή του είχε την απόλυτη πλειοψηφία, προσπαθούσε να φέρει κοντά και να μην δημιουργεί αίσθηση καπελώματος ή απομόνωσης στους οπαδούς και στελέχη των άλλων παρατάξεων, για να αυξήσει έτσι την ευρύτητα αποδοχής του Συλλόγου και των δραστηριοτήτων του στην Αθήνα και στο νησί μας.  

Στα πλαίσια αυτής της λογικής, ήταν μια χρονιά (μάλλον το 1978 αν θυμάμαι καλά), κόντευε η επέτειος της 25ης Μαρτίου, θα κάναμε μια επετειακή εκδήλως στα γραφεία του συλλόγου που ήταν στην οδό Μπενάκη, ξέροντας το ψώνιο μου με την ιστορία, μου ανέθεσε να εκφωνήσω την κεντρική ομιλία. Ξημερωθήκαμε αποβραδίς μ’ ένα φίλο μη Μυτιληνιό που του άρεσε κι αυτουνού η ιστορία και είχε …ξεσκονίσει Κορδάτους και τα τοιαύτα, και ανήμερα της επετείου έκανα την ιστορική παρουσίαση.  

Ανάμεσα στα άλλα λεγόμενα, στάθηκα κάποια στιγμή στο ρόλο των μεγάλων δυνάμεων σε σχέση με την Ελληνική Επανάσταση, και τονίζοντας ότι η στάση τους υπαγορευόταν από τα συμφέροντά τους, είπα κάποια στιγμή ότι η Ρωσία είχε αμφιλεγόμενη στάση, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες φάσεις ενθάρρυνε την επανάσταση «αφού ως γνωστόν ιστορικά πάντα η Ρωσία, αναζητούσε πρόσφορο έδαφος για να αποκτήσει διέξοδο στο Αιγαίο».  

Τι ήταν να το πω! Σκύβει στο αυτί του Νικόλα αλλά κάπως μεγαλόφωνα για να τον ακούσω ένας ομοϊδεάτης του, πλην προφανώς στενόμυαλος αυτός, και του λέει: «Στα έλεγα να μην αναθέσεις σ’ αυτούς τους αντικομουνιστές να μιλήσουν, όλο τη …. Σοβιετική Ένωση κατηγορούν» !!!!