Φαίνεται ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, με τα αμύθητα τεχνολογικά μέσα που διαθέτει, παράγει περισσότερα προβλήματα από λύσεις.

Η πρόσφατη ιική δοκιμασία ανέδειξε νέου τύπου προβλήματα.

Υποστηρίζεται λ.χ. ότι ο ρόλος των ιών σχετίζεται με το θέμα της έλλειψης πάνδημης φυσιολογικής ανοσίας, που είναι προϊόν της επί εξήντα και πλέον χρόνια άκριτης χρήσης και πρόσληψης αντιβιοτικών. Αυτό απεδείχθη ότι δεν ήταν απλώς ένας μύθος, και βέβαια ανάγεται και στην έλλειψη σοβαρής πρωτοβάθμιας περίθαλψης.

Ένα άλλο που προέκυψε είναι η στάση μας απέναντι στα ατομικά λεγόμενα δικαιώματα.

Ναι μεν όλες οι κυβερνητικές ενέργειες φάνηκε να προασπίζουν αυτά τα δικαιώματα (μάλιστα διαβαθμίζοντάς τα), να όμως που ανέκυψαν και άλλου είδους προβλήματα και ενστάσεις με τη χρήση λ.χ. καμερών στα σχολεία για τους μαθητές που δεν θα προσέλθουν στις τάξεις.

Η κάμερα θεωρήθηκε προφανώς ότι εκθέτει σε κοινό έλεγχο παιδαγωγικές διαδικασίες που θα ’πρεπε να διενεργούνται εν κλειστώ.

Με αυτό το πρόσχημα καθώς και με διασταλτική ερμηνεία των ατομικών δικαιωμάτων καταργήθηκε κάποτε και ο επιθεωρητής της εκπαίδευσης.

Δεν είναι κακός ο «φόβος Κυρίου» και η υποχρέωση της λογοδοσίας, αλλά αυτή η εκπαιδευτική αντίδραση φαίνεται να θέλει να φυλάξει ένα από τα τελευταία πλέον όρθια πλην ημιθανή οχυρά της ιδιωτικότητας (privacy).

Είναι πλέον γνωστό ότι όλα τα κράτη, δημοκρατικά κατ’ επίφαση και δικτατορικά, απεργάζονται την ψηφιακή …ευημερία των λαών, και ο κορονοϊός τούς έδωσε μια βολική «πάσα» να εμπνεύσουν τον φόβο και να μας κατακλύσουν με τρομοκρατικές παραινέσεις…

Τα ατομικά δικαιώματα όπως τα ξέρουμε σήμερα ξεκίνησαν θεσμικά με το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 16 Δεκ. 1966, και στη χώρα μας κυρώθηκε τριάντα ένα χρόνια αργότερα, το 1997.

Εκεί μέσα περιγράφονται πολλά ωραία και πολιτισμένα πράγματα, τα οποία όμως πολλές φορές φαλκιδεύονται από τις δυνατότητες και τις ορέξεις του «Μεγάλου Αδελφού» της τεχνολογίας, και άλλες φορές επίσης συγκρούονται με τις έννοιες του έθνους και του δημοσίου συμφέροντος.

Εννοείται λ.χ. ότι οι λαθρομετανάστες που επιτίθενται στα σώματα ασφαλείας με καντρόνια, που κατακλέβουν περιουσίες απουσιαζόντων πολιτών, που πυρπολούν τα καταλύματά τους και που καταλύουν τα σύνορα και την έννοια του έθνους θα πρέπει να αντιμετωπίζονται κατά παρέκκλιση των διατάξεων του Συμφώνου, όπως ορίζεται στα άρθρα 4 και 13.

Βλέπαμε πάλι προχθές -μιας και μιλάμε για ατομικά δικαιώματα- να συνοδεύονται εξερχόμενοι από το κακουργοδικείο καταδικασμένοι, με σκίαση (blur) στα πρόσωπά τους.

Η προσφιλής αυτή τακτική των ΜΜΕ είναι απαράδεκτα επιεικής, μιας και το εν λόγω μέτρο δεν αναφέρεται σε καμιά διάταξη Διεθνούς Συμφώνου αλλά ούτε και σε ισχύουσες δικονομικές διατάξεις, και θα ’πρεπε να ισχύει ίσως μόνο για φωτογράφηση ανηλίκων.

Τα ήθη του κόσμου μπορούμε να πούμε ότι κάπως ημέρεψαν, ωστόσο το έγκλημα διατηρεί την πανάρχαια αγριότητά του.

Και δε λέω βέβαια να διαπομπεύεται (να περιάγεται σε δημόσια θέα καβάλα ανάποδα σε γάιδαρο) ο ένοχος, όπως είχε θεσμοθετηθεί και στο Βυζάντιο (Νεαρές του Ιουστινιανού) -άσε που δεν υπάρχουν πλέον γαϊδούρια ...- όμως τον εγκληματία που βίασε και σκότωσε, ακόμα δε και αυτόν που εγκατέλειψε μετά από τροχαίο το θύμα του, θέλω να τον γνωρίζω.

Ο ποινικός κολασμός είναι και θέμα δημόσιας παιδαγωγικής, αλλά βλέπουμε ότι πολλές φορές «στέκεται προσοχή» μπροστά στα μεγάλα πολιτικά συμφέροντα καθώς και στον καινοφανή δικαιωματισμό.

Είπαμε προηγουμένως και για τη διαβάθμιση των δικαιωμάτων και των αξιών. Στη συμβιβασμένη και ανούσια εποχή που ζούμε στην κορυφή της κλίμακας βάλαμε τη ζωή, ενώ σε άλλες ματωμένες πλην γονιμότερες εποχές έκανε χώρο η ζωή για να περάσει η τιμή, η ελευθερία και η θυσία για την πατρίδα…