Σπαράζει η καρδιά μου κάθε δυο-τρεις μέρες που στρίβω και λισβώνω τα πλαστικά μπουκάλια και τα πετάω μαζί με τα λοιπά απορρίμματα, να πάρουν την άγουσα για τη χωματερή.

Άσχετα με το πόσο καλλιεργημένος είμαι εγώ, την υποχρεωτική οικολογική κατεύθυνση θα πρέπει και να μου την διδάξει και να μου τη δώσει το κράτος.

Όλα τα προηγμένα κράτη του κόσμου έχουν από ετών αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος και έχουν πάρει μέτρα.

Εμείς, επειδή προφανώς δεν θεωρούμε άμεσα παραγωγικές τις επενδύσεις στη διαχείριση των απορριμμάτων αλλά κυρίως επειδή έχουμε σοβαρό έλλειμμα παιδείας (από το οποίο κινδυνεύει πάσα δημοκρατία, όπως λέει σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Χάρβαρντ, Γκρέγκορι Ναζ) και οικολογικής ευαισθησίας, αναβάλλουμε συνεχώς, υποχρεώνοντας το ευρωπαϊκό Διευθυντήριο να μας καταλογίζει πρόστιμα.

Εκατοντάδες παράνομες και ανεξέλεγκτες χωματερές συνεχίζουν απτόητες να λειτουργούν και η ανακύκλωση και κομποστοποίηση στις ελάχιστες μονάδες που υπάρχουν, βρίσκεται ακόμα γύρω στο 20%.

Αναβάλλουμε και περιμένουμε τις λύσεις εξ ουρανού. Οι αρχαίοι που είχαν λέξεις για κάθε έννοια, υπαρκτή έως και ανύπαρκτη, έλεγαν αυτούς που χασομερούν και κατατρίβουν άσκοπα τον καιρό τους χωρίς να δρομολογούν τις υποχρεώσεις τους, «τριψημηρούντες», εκ του τρίβω την ημέρα μου. Ήξεραν φαίνεται τι απόγονοι τούς περιμένουν...

Αφού λοιπόν το κράτος δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί σοβαρά με την τύχη των στερεών και των υγρών λυμάτων του τόπου, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σαν πολίτες;

Είναι γεγονός ότι ο σημερινός καταναλωτισμός δεν μπορεί να συγκριθεί με τη λιτή εποχή του ’60, τότε που έμπαινε στη ζωή μας το πλαστικό, ωστόσο υπάρχουν ακόμα μικρές αλλά σοφές καθημερινές κινήσεις.

Να προτιμάμε οικολογικές συσκευασίες (γυάλινα μπουκάλια και χάρτινες σακούλες και φιάλες).

Να προτιμούμε παιδικά παιχνίδια που δεν έχουν την ενεργειακή ανάγκη της ξηρής μπαταρίας.

Αν έχουμε κότες και κήπο, να τις ταΐζουμε με τα αποφάγια μας και τα ξεβοτανίσματα του κήπου.

Αν έχουμε κρεβατίνες και φούρνο της αυλής, μπορούμε τις κλαδεμένες κληματόβεργες του Φλεβάρη, αντί να τις καίμε στο ύπαιθρο, να τις φυλάμε σε ματσάκια για το άναμμα του φούρνου.

Απλές πράξεις οικονομίας με την ευρεία έννοια (εκ του νέμω, δηλαδή κυβερνώ, τον οίκο μου).

Να αφήσουμε δε και την περίπτωση κατά την οποία η κατάλληλη επεξεργασία των λυμάτων μας, μπορεί να γίνει για το κράτος και τους Δήμους ανέλπιστη πηγή ενέργειας, που τόσο μας λείπει.

Μέχρι τότε υπάρχουν και άλλες λύσεις. Η Αυστραλία εδώ και είκοσι χρόνια μαζεύει και κομποστοποιεί τα κλαδέματα ιδιωτικών και δημοσίων χώρων και πωλεί το παραγόμενο μίγμα σε πολύ μικρές τιμές στους ενδιαφερόμενους ιδιώτες.

Εμείς στη Σάμο συγκεκριμένα, όχι μόνο δεν μπορούμε να διανοηθούμε εναλλακτικές λύσεις, αλλά και βάζουμε με την αφροντισιά μας, σε κίνδυνο τα όμορφα δάση μας. Σχεδόν κάθε χρόνο αρχίζει και μια πυρκαγιά με αυτανάφλεξη από τον χώρο της χωματερής. Έλεος!

Ο βαθμός του πολιτισμού κάποτε, όπως μας έλεγαν στα σχολεία, μετριόταν από το πόσο σαπούνι ξοδεύαμε.

Σήμερα έχουμε μπει σε επόμενη «πίστα». Ο βαθμός του πολιτισμού μας, και ταυτόχρονα της σοφίας μας, βγαίνει από το τι κάνουμε με τα σκουπίδια μας...