Την προηγούμενη εβδομάδα έγινε συζήτηση στη Βουλή σε επίπεδο αρχηγών των κομμάτων σχετικά με την ακολουθούμενη από την κυβέρνηση κοινωνική πολιτική. Βέβαια, η συζήτηση στράφηκε πιο πολύ γύρω από τη διεξαγωγή των εκλογών και όχι την κοινωνική πολιτική. Λες και τον ελληνικό λαό τον ενδιαφέρει το αν θα γίνουν εκλογές ή το ποιος θα τις κερδίσει. Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι να δει άξιους και ανιδιοτελείς πολιτικούς να τον εκπροσωπούν στη Βουλή , πολιτικοί με διάθεση και ικανότητα να λύσουν τα προβλήματα που τον απασχολούν. Εξάλλου, το είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, πως σημασία δεν έχουν τα πολιτεύματα ή τα κόμματα, αλλά οι άνθρωποι που τα εκφράζουν. Πράγματι, η ιστορία έχει να δείξει δημοκρατίες χειρότερες και από τις πιο στυγνές δικτατορίες και τυραννίες που βοήθησαν τον λαό να αναπτυχθούν υλικά και πνευματικά.

Κατά τα άλλα και η συζήτηση αυτή αναπτύχθηκε στο γνωστό παραδοσιακό μοτίβο. Όλα, δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στράφηκαν εναντίον της κυβέρνησης, την «έστησαν» στον τοίχο και την «πυροβολούσαν» θεωρώντας την υπεύθυνη για όλα τα κακά του κόσμου! Κάποια από αυτά έδιναν την εντύπωση πως δεν κυβέρνησαν τον τόπο και πως η κατάσταση που βιώνουμε δεν έχει καμιά σχέση με αυτούς! Ο λαός, όμως, δεν ξεχνά τι πρόσφερε και τι δεν πρόσφερε κάθε κόμμα και ανάλογα το ανταμείβει. Ο κ. Τσίπρας, για παράδειγμα, τόνισε σε όλους τους τόνους πως η χώρα μας ατύχησε να έχει τη χειρότερη κυβέρνηση στην πιο δύσκολη συγκυρία και εξέφρασε την πεποίθηση πως αυτή βρίσκεται σε «αποδρομή»! Βέβαια, οι δημοσκοπήσεις δεν επιβεβαιώνουν αυτή την αισιοδοξία του, γιατί δείχνουν πως το κόμμα της Ν.Δ. προηγείται του ΣΥΡΙΖΑ σταθερά πάνω από 8 μονάδες. Πάντως, πρέπει να σημειωθεί πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν θεωρεί αυτές τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης αξιόπιστες και αντικειμενικές και λέει πως υπάρχουν «κρυφές» δημοσκοπήσεις (και μάλιστα ξένων πρεσβειών) που δείχνουν πως το κόμμα του προηγείται και με μεγάλη διαφορά.

Το πρόβλημα, όμως, είναι άλλο. Όλα τα κόμματα κατηγορούν την κυβέρνηση και ιδιαίτερα τον Πρωθυπουργό για αδράνεια, για αδιαφορία, για ιδιοτέλεια, για αδιαφάνεια κ.λπ., ότι έκανε τη ζωή των πολιτών «κόλαση», ότι τα «θαλάσσωσε» σε όλα τα επίπεδα, ενώ αντιθέτως τα ίδια ξέρουν τη συνταγή με την οποία θα κάνουν τη χώρα «παράδεισο»! Σύμφωνα με τα κόμματα της αντιπολίτευσης η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί, ενώ τα ίδια και θέλουν και μπορούν! Τούτο μου φέρνει στο νου την Απολογία του Σωκράτη που μας παραδίδει ο Πλάτων. Όπως, είναι γνωστό, ο Μέλητος κατηγόρησε τον φιλόσοφο πως διαφθείρει τους νέους και έτσι καταστρέφει την Αθήνα. Ο Σωκράτης κάλεσε σε αντιπαράθεση τον κατήγορό του στο δικαστήριο και τον ρώτησε αν υπάρχει κάποιος που τους ωφελεί. Ο Σωκράτης στρίμωξε τον αντίπαλό του και τον ανάγκασε να πει πως όλοι οι Αθηναίοι, οι βουλευτές, οι δικαστές, οι εκκλησιαστές, τους ωφελούν. Έτσι, ο Σωκράτης οδήγησε τον αντίπαλό του σε παραλογισμό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην περίπτωσή μας. Γιατί είναι παράλογο όλα τα κόμματα να ξέρουν το σωστό σε όλα και μόνο η κυβέρνηση να μην το γνωρίζει σε τίποτε! Είναι παράλογο να τονίζεται πως η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την εξουσία, την «καρέκλα», και τα αγαθά που αυτή προφέρει, και μόνο τα κόμματα της αντιπολίτευσης ενδιαφέρονται για το καλό του λαού και για την ευτυχία του.

Από την άλλη πλευρά, αν και ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει πως οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας -κανείς δεν ξέρει- , η προεκλογική εκστρατεία βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Οι πολιτικοί μας περιέρχονται τη χώρα και προσπαθούν να πείσουν του ψηφοφόρους για όλα τα παραπάνω. Ακολουθώντας την «πεπατημένη» υπόσχονται τα πάντα αγνοώντας το γεγονός πως δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα για μια χώρα που απειλείται από ποικίλους κινδύνους μια μακρόχρονη προεκλογική περίοδος. Βέβαια, κανείς δεν δίνει σημασία σε αυτές τις προεκλογικές υποσχέσεις, γιατί, όπως έλεγε ο αρχαίος σοφός, «αρχή άνδρα δείκνυσι», η άσκηση της εξουσίας δείχνει την ποιότητα, τη διάθεση και το «φρόνημα» ενός πολιτικού άνδρα. Και, δυστυχώς, οι κύριοι μνηστήρες της εξουσίας έχουν ασκήσει εξουσία, έχουν δείξει τι θέλουν και τι μπορούν να κάνουν, ας αφήσουμε πως πολλές φορές αυτοί κάνουν πράγματα που κατά βάθος δεν θέλουν και δεν πιστεύουν, γιατί αυτό εξυπηρετεί το κομματικό τους συμφέρον.

Τα κόμματα υπόσχονται, αλλά κρατούν και την «πισινή». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για παράδειγμα, τονίζει πως η μεγάλη του αγωνία είναι όχι το αποτέλεσμα των εκλογών- γι’ αυτό είναι βέβαιος- αλλά το τι θα του παραδώσει η ΝΔ, όταν φύγει από την εξουσία. Προετοιμάζει, δηλαδή, την προβλεπόμενη αδυναμία του να υλοποιήσει τις υποσχέσεις που αφειδώς δίνει στον ελληνικό λαό. Και το ερώτημα που γεννιέται είναι: οι πολιτικοί μας υπόσχονται αυτό που θα ήθελαν να κάνουν ή αυτό που είναι σίγουροι ό τι μπορούν να κάνουν. Γιατί η πολιτική, όπως λένε, είναι η τέχνη του «εφικτού» και όχι του «επιθυμητού».

Και κάτι άλλο. Στην πολιτική πάντα υπάρχουν και ενεργούν τρεις δυνάμεις: αυτοί που κρατούν και διαχειρίζονται την εξουσία με όλα τα καλά της, αυτοί που προσπαθούν να πάρουν την εξουσία και αυτοί που εργάζονται και εξασφαλίζουν τα αγαθά που νέμονται οι κατέχοντες την εξουσία. Το κόμμα που κυβερνά με όλους τους «ημέτερους» ανήκει στην πρώτη κατηγορία, τα κόμματα της αντιπολίτευσης με όλους τους «ημέτερους» ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία και ο απλός λαός ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Στους τελευταίους ανήκει η μικρή εκείνη ομάδα, η υγιέστερη πολιτικά και ηθικά, που κάθε φορά κρίνει από τα πεπραγμένα των κομμάτων, δεν φορεί παρωπίδες, δεν ανήκει στους λεγόμενους «ου με πείσεις καν με πείσης», μετακινείται και ορίζει κάθε φορά το κόμμα που θα μας κυβερνήσει. Αυτούς τους λίγους δεν τους ξέρει κανείς και γι’ αυτούς δεν νοιάζεται κανείς. Κι όμως μέσα σ’ αυτούς μπορεί να υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι που αγνοούνται και παραγκωνίζονται, απλώς και μόνο γιατί δεν ανήκουν σε κάποιο κόμμα!

Θαρρεί κανείς πως σκόπιμα οι πολιτικοί μας προσπαθούν να μπερδέψουν τους πολίτες. Ψηφίζουν, για παράδειγμα, ως εκλογικό σύστημα την απλή αναλογική, αλλά όλοι δηλώνουν πως δεν πρόκειται να συνεργαστούν με κανένα, γιατί όλοι είναι αναξιόπιστοι και επικίνδυνοι. Δεν έχει σημασία που ο κ. Τσίπρας συνεργάστηκε με τον κ. Καμένο που εκπροσωπούσε την ακροδεξιά. Με τον κ. Μητσοτάκη να μη συνεργαστεί, γιατί είναι δεξιός και επικίνδυνος! Το ίδιο κάνει και ο κ. Ανδρουλάκης. Καλεί τους πολίτες να καταψηφίσουν τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και να βγάλουν το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα και, ενώ γνωρίζει πως δεν μπορεί από μόνος του να σχηματίσει κυβέρνηση, δηλώνει πως δεν θα συνεργαστεί με κανέναν από τους δύο. Κι όμως είναι απολύτως βέβαιο πως θα συνεργαστεί με κάποιον από αυτούς, αν πρόκειται να κερδίσει την εξουσία! Κι ύστερα διερωτώνται πολλοί, γιατί ο λαός γυρίζει την πλάτη στην πολιτική…