Άνθρωποι εύθραυστοι, γυαλί που ραγίζει και γίνεται θρύψαλα, ευαίσθητοι και ευάλωτοι άνθρωποι, ο κόσμος του θεάτρου. Ευσυγκίνητοι, κάποτε παρεξηγημένοι, ευένδοτοι στα πάθη και στις αδυναμίες, αυτές έμαθαν μια ζωή να υπηρετούν στη σκηνή άλλωστε, στο μυαλό μου φάνταζαν πάντα σα γυάλινα μπιμπελό, εύθραυστα και πολύτιμα, ένας μικρός θησαυρός που αλίμονο αν χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Γίνεται χίλια κομμάτια και άντε να τον ξαναφτιάξεις πάλι από την αρχή. Οι εφτά ημέρες της δημιουργίας μοιάζουν προθεσμία αφελής και ανεδαφική. 

Ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από τότε που τα θέατρα και τα θεάματα σίγησαν, σιώπησαν, οι αυλαίες έπεσαν και η ελπίδα να σηκωθούν επιτέλους ξανά, πανηγυρικά, συνεχώς λαμβάνει παράταση. Μικρή ανάσα καλλιτεχνικής ευδαιμονίας το περασμένο καλοκαίρι και ο περασμένος ηλιόλουστος Σεπτέμβριος, αλλά δυστυχώς μοιάζουν τόσο μακρινά πια… Ως γνωστόν, όταν συνηθίζεις να καταναλώνεις θεάματα, δεν αρκείσαι, δεν αρκεί το περιστασιακό. Το θέαμα, όπως και ο άρτος άλλωστε, είναι επιούσιον, κακά τα ψέματα.

Το λέμε, το πιστεύουμε, το παραδέχονται και αυτοί. Η επικίνδυνη σιωπή του θεάτρου και όλες οι παρελκόμενες δυσκολίες της καθημερινής πραγματικότητας των καλλιτεχνών, που δεν παύουν να είναι επαγγελματίες, άνθρωποι με σάρκα, με ανάγκες και υποχρεώσεις, οδήγησε στην έκρηξη των τελευταίων εβδομάδων. Όλα δείχνουν ότι μια ιδιότυπη παράσταση, σε αρκετές συνέχειες και με ανατρεπτικά επεισόδια στήθηκε άτυπα στο theatrum mundi, που θα λέγανε οι μελετητές του θεάτρου, στο «θέατρο του κόσμου». 

Είναι από τις παραστάσεις που δεν τρελαίνεσαι να παρακολουθείς. Πικρές αλήθειες, σκληρό παρασκήνιο, αυτοσχεδιασμοί και ανατρεπτικές δηλώσεις, δυσάρεστες εξελίξεις, πρόσωπα λαμπερά κατακρημνίζονται σε μια μέρα από το βάθρο τους, άλλα μας κάνουν κοινωνούς σε μαρτύρια και ηθικούς ευτελισμούς που ανέχτηκαν, για χάρη της τέχνης. «Ηθοποιός σημαίνει φως». Αλλά όταν τα φώτα σβήσουν, οι σκιές στο σκοτάδι αρχίζουν μια επικίνδυνη πορεία ηθικής κατάπτωσης, που θα ζήλευε και ο πιο εμπνευσμένος θεατρικός συγγραφέας. Οι άνθρωποι της σκηνής πανίσχυροι πρωταγωνιστές στο δράμα το προσωπικό τους, υπογράφουν, μάλλον με το αίμα της καρδιάς τους, ένα σενάριο, που δε σε αφήνει ακριβώς αδιάφορο ως θεατή^. σε τρομάζει όμως, γιατί στο σχολείο μαθαίνεις ότι η υψηλή τέχνη παράγεται σε συνθήκες υψηλού προσωπικού και καλλιτεχνικού ήθους Με όσα όμως μαθαίνεις ο γυάλινος κόσμος καταρρέει μέσα σου. Κινδυνεύει μάλιστα να υπονομεύσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό που η κοινωνία καλλιεργεί για την υψηλή τέχνη του θεάτρου, καθόλου άδικα, αν δεν καταφέρει ο μέσος άνθρωπος να ξεχωρίσει στη συνείδησή του τον άνθρωπο από τον καλλιτέχνη. Ο τελευταίος δικαιολογείται να κάνει τα πάντα για την τέχνη, σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλεται μάλιστα, για τον άνθρωπο όμως κάτι τέτοιο είναι ανεπίτρεπτο.

Είναι όλο αυτό ένα από τα δυσάρεστα του εγκλεισμού που βιώνουμε: ο κόσμος του θεάτρου κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη και η εικόνα τον τρόμαξε. Ένα είδωλο που όμως δε χτίστηκε τον τελευταίο χρόνο. Είναι πικρές οι αλήθειες που ήρθαν στο φως. Και οι κατηγορίες διατυπώθηκαν αργά, πολύ αργά. Πίσω από αυτήν την καθυστέρηση δεν κρύβεται μόνον ο φόβος. Έτσι φαντάζομαι τουλάχιστον. Αυτό σοκάρει περισσότερο και από όσα καθυστερημένα βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Ο γυάλινος κόσμος έσπασε. Μείναμε όλοι να μαζεύουμε τα κομμάτια του. Και φυσικά, όταν σπάει το γυαλί, ο θόρυβος είναι εκκωφαντικός. Φωτεινό γένος αυτό των ηθοποιών. Δε θα μπορούσε το φως να μην εστιάσει και στην παρακμή του συστήματος. Να μην αποκαλύψει τη φθορά και την ασχήμια κάποιων από τους λειτουργούς μιας τέχνης, που υπηρετεί την ψυχή και την αναψυχή μας αιώνες τώρα ^. που κοπάζει τις αυτοκατηγορίες μας, όταν αποκαλύπτει πως τα πάθη είναι ανθρώπινα ^. που μας κάνει να ανασαίνουμε με ανακούφιση, όταν η τιμωρία γι’ αυτά γεννιέται στη σκηνή και πεθαίνει με το τέλος της παράστασης. Ίσως πρόκειται για το μεγαλύτερο άλλοθι στη ζωή που δε ζούμε !