«Μη αυτό, είναι κακό…»

Θυμάσαι αλήθεια πόσες φορές μας το είπε η μάνα μας; Και, θυμάσαι, μόλις βρίσκαμε την ευκαιρία που κάναμε πάλι το ίδιο. Το ξερό, το ατεκμηρίωτο μη και όχι, κεντρίζει περισσότερο την περιέργεια και ενδιαφέρον του παιδιού, μα κι αργότερα του ενήλικα.

Έχουνε να λένε, πως οι Εβραίοι δημιουργούν τεχνικά προβλήματα στο παιδί τους όταν αναλαμβάνει την επιχείρηση και ζημιώνουν, ώστε να διδαχτούν από τα λάθη τους. Και το παιδάκι κοντά στα αναμμένα κάρβουνα, όταν μια φορά κάψουνε έστω και λίγο το χεράκι του, αξίζει πολύ περισσότερο από εκατό «μη, τζιζζζ».

Χρήσιμα τα μη, η τιμωρία κι οι απειλές, φίλοι μου, αλλά, αλλά επιβάλλεται πρώτα η μελέτη, η επιστημονική γνώση κι αποδεικτικά στοιχεία και μετά οι περιορισμοί κι οι νόμοι αν χρειαστεί σε οικογενειακό κι ενδεχομένως σε εθνικό επίπεδο.

Και ξέρεις κάτι; Αφού ο αρχηγός της οικογένειας, πατέρας ή μητέρα που πριν πάρει την απόφαση είχε ζυγιάσει τα συν και τα πλην, αφού λέγω, πήρε μια απόφαση, έχουμε υποχρέωση να την εφαρμόσουμε για να διατηρηθεί η ενότητα κι η εύρυθμη λειτουργία της φαμίλιας. Αλλά και γενικότερα. Στη δουλειά μας, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην κοινωνία του χωριού, της πόλης και ολόκληρης της χώρας. Δεν πρέπει να αγνοούμε τους νόμους γιατί τότε θα επέλθει ένα χάος, ένα αλαλούμ.

Είναι αλήθεια ακόμη, το ξέρω από πρώτο χέρι τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, όλοι το ξέρουμε, ότι αποφάσεις τινές και νόμοι, δεν είναι αρεστοί, ευχάριστοι σε όλους. Άλλοι ωφελούνται και μερικοί όχι. Έ, πώς να το κάνουμε. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές.

Για τούτο και βλέπουμε να αντιδρούν πολλοί για να μην εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά ή αντιδραστικά, κατά τη γνώμη τους, μέτρα (σεβαστή η κάθε γνώμη) και, να πορείες, να απεργίες και διαμαρτυρίες, στα πλαίσια τα νόμιμα. Αυτό είναι Δημοκρατία.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Έχουμε και τα σχόλια και κουβέντες καυτερές και ύβρεις πολλάκις προς τους νομοθετούντες, κάτι που μας κάνει, θαρρείς, να εκτονωνόμαστε, να περνάμε αν θέλεις την ώρα μας, ή να προσπαθούμε τον συνομιλητή ή την παρέα μας να επηρεάσουμε ή και να εντυπωσιάσουμε για κάποιο μελλοντικό σκοπό, ή ακόμα για να πετύχουμε τον θαυμασμό της ομήγυρης για τις γνώσεις μας. Κι όλα αυτά, φίλοι μου, όταν ισχύει κάποιο μέτρο που δεν είναι αρεστό στον εκάστοτε ομιλητή.

Μέχρις εδώ πάει καλά, ανθρώπινες αντιδράσεις που λέει κι η Ροδούλα, γριά κι ολιγόμυαλη.

Υπάρχουν όμως κι άλλες αντιδράσεις που προκαλούν την αγανάκτηση, ή το γέλιο, μπορεί κι εκνευρισμό αυτών που ακούνε κι ακόμη περισσότερο που διαβάζουν σκέψεις, σχόλια και υβρεολόγια στείρα, που δεν ευσταθούν, στηριζόμενα σε ανακριβή στοιχεία και μάλιστα για κάποια μέτρα, που έχουν λήξει, δεν ισχύουν.

Κι αναρωτιέμαι. Προς τι, όλος αυτός ο ανυπόστατος λόγος κι οι λεονταρισμοί;

Ένα είναι σίγουρο, ότι χάνει τη σοβαρότητά του ο ομιλών ή γράφων, και, ναι, πετυχαίνει το αντίθετο από αυτό, το όποιο επιδιώκει.

Λέει μια παροιμία, «το μίλημα είναι αργυρό και χρυσό το σώπα».