Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ

Μετά, λοιπόν, από όλα αυτά που αναφέραμε στα προηγούμενα σημειώματα και πάροδο δέκα ετών κατά τα οποία οι ηγέτες μας ήταν απλοί «παρατηρητές» των τεκταινομένων το πρόβλημα ήρθε πάλι στο προσκήνιο ή, ακριβέστερα, κάποιοι το έφεραν στο προσκήνιο, για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Γιατί, όπως είχα πει και αλλού, το συμφέρον, δυστυχώς, των λαών γράφει την Ιστορία.

Η κυβέρνηση διατείνεται με όλους τους τρόπους και σε όλους τους τόνους πως επέστη η κατάλληλη στιγμή για την επίλυση του προβλήματος του ονόματος των Σκοπίων με τον καλύτερο τρόπο για τη χώρα μας. Πολλοί είναι οι κυβερνητικοί που μιλούν για ένα «παράθυρο» και μάλιστα ευρύ που άνοιξε. Και μου θύμισε αυτό τον ποιητή Καβάφη που μιλώντας για την ανθρώπινη μοίρα στο ποίημά του «Τα παράθυρα» προσδοκούσε να βρει ένα «παράθυρο», πιστεύοντας πως αυτό θα ήταν μια παρηγοριά. Το ζήτημα είναι πως ο κόσμος, ο πολύς ο κόσμος, το δέχτηκε με δυσπιστία. Συμμεριζόμενος τον φόβο του ποιητή διερωτήθηκε «τι καινούρια πράγματα θα δείξει» και φοβήθηκε πως το φως που θα μπει «θα ’ναι μια νέα τυραννία».

Η αλήθεια είναι πως αυτοί (βλ. κυρίως Αμερική και Γερμανία) που πιέζουν για την επίλυση του προβλήματος διαβλέπουν πως η μη είσοδος της ΠΓΔΜ στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ μπορεί να οδηγήσει ακόμη και στη διάλυσή της, πράγμα ασφαλώς που δεν ωφελεί και τη χώρα μας. Ως ποιο όμως σημείο είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει η χώρα μας έναντι των αξιώσεων των Σκοπίων και μάλιστα σε μια περίοδο που αυτά βρίσκονται σε μειονεκτική θέση;

Όμως, εκείνο που είναι απογοητευτικό και εκνευριστικό μαζί είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί η πολιτική ηγεσία της χώρας μας. Κινείται «εν κρυπτώ και παραβύστω» και κανείς δεν γνωρίζει ποιο θεό λατρεύει, αν λατρεύει κάποιον! Η απουσία συνεννόησης και συναίνεσης μεταξύ των κομμάτων, ακόμα και αυτών που απαρτίζουν την κυβέρνηση, είχε σαν αποτέλεσμα να διχαστεί πάλι ο κόσμος. Αυτοί, λοιπόν, που υπακούν στη φωνή της πατρίδας και όχι τη φωνή των κομμάτων οργάνωσαν, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Και τι έκανε η κυβέρνηση; Πρώτα προσπάθησε να αποτρέψει τον κόσμο να συμμετάσχει σε αυτό το συλλαλητήριο συκοφαντώντας το και υποστηρίζοντας πως όσοι συμμετάσχουν είναι ακροδεξιοί, εθνικιστές και φασίστες. Ακόμη και η Εκκλησία στην αρχή χαρακτηρίστηκε φασιστική! Μετά προσπάθησε να το υποβαθμίσει λέγοντας πως 70 000-90 000 κόσμος πήρε μέρος, τη στιγμή που άλλοι μιλούσαν για 400. 000 και περισσότερους. Μετά μίλησε για τη σύνθεσή του, ότι δηλαδή πήραν μέρος σε αυτό και η Χρυσή Αυγή και, επομένως, όσοι πήραν μέρος σε αυτό είναι χρυσαυγίτες! Ένα κόμμα που πριν ανέλθει στην εξουσία ήθελε τους πολίτες «ενεργούς» και όταν ανήλθε παρακινούσε τον κόσμο να κατεβεί στο δρόμο ακόμη και για τα αντιλαϊκά μέτρα που η ίδια ψήφιζε ήθελε οι πολίτες να μη διαδηλώσουν το φρόνημά τους!

Το πιο σοβαρό όμως είναι η δήλωση πολλών αξιωματούχων πως η φωνή του λαού στα εθνικά θέματα δεν παίζει κανένα ρόλο και πως η κυβέρνηση θα προχωρήσει αταλάντευτη στην απόφασή της, δηλαδή να λύσει το πρόβλημα με όποιο τρόπο, όπως δηλώνουν. Γιατί αυτή μόνο ξέρει το συμφέρον του ελληνικού λαού! Όταν ο Σωκράτης βρισκόταν στη φυλακή, λίγο πριν την εκτέλεση της ποινής, τον επισκέφθηκε η σύζυγός του Ξανθίππη και του είπε «Σωκράτη μου, πόσο άδικα πεθαίνεις!». Και ο Σωκράτης της ψύχραιμος και αστειευόμενος, όπως πάντα, παρατήρησε: «Α, αυτό σε στενοχωρεί. Όχι ότι πεθαίνω, αλλά ότι πεθαίνω άδικα». Τον ελληνικό λαό δεν τον ενδιαφέρει η επίλυση του προβλήματος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα λυθεί. Το τι δηλαδή θα δώσει και τι θα πάρει. Γιατί αυτό σημαίνει διαπραγμάτευση.

Πάντως, η κυβέρνηση βρίσκεται σε μια από τις πιο κρίσιμες και αποφασιστικές καμπές της ιστορικής της ύπαρξης και ας μη το ομολογεί. Βρίσκεται στην ανάγκη να πει το μεγάλο «Ναι» ή το μεγάλο «Όχι», όπως έλεγε και ο Καβάφης. Αντιμετωπίζει ένα από τα δραματικά εκείνα διλήμματα που αποκαλύπτουν την ηθική ποιότητα ενός λαού: Να υποκύψει στην πίεση που της ασκείται ή και τους εκβιασμούς που ενδεχομένως δέχεται και να προχωρήσει σε συμβιβασμούς ή να κάνει το χρέος της απέναντι στην ιστορία μας, στην παράδοσή μας, στους προγόνους μας, στις γενιές που θα έρθουν; Η απόφαση δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα επιλέξει αυτό που θα της επιτρέψει να παραμείνει όσο πιο πολύ μπορεί στην εξουσία! Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα……….

Βέβαια, οι εποχές σε σχέση με τη δεκαετία του 90 έχουν αλλάξει και θα πρέπει να δει κανείς το πρόβλημα με πιο ρεαλιστικό τρόπο, αλλά οι αρχές και οι αξίες που διαμορφώνουν τη στάση και τη συμπεριφορά των έντιμων λαών παραμένουν αναλλοίωτες. Η κυβέρνησή μας οφείλει να τηρήσει ηρωική στάση και, ακολουθώντας τις αναλλοίωτες ηθικές αρχές που έχουν να κάνουν με την τιμή και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου και λαού, να υψώσει το ανάστημά της σ’ εκείνες τις μεγάλες δυνάμεις που ασκούν πιέσεις πάνω της. Εξάλλου, το δίκιο είναι με το μέρος μας και αυτό δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. Άλλωστε, όπως λέει ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα Τύραννο «ούτε κάστρο ούτε πλοίο έχουν καμιά αξία, σαν είναι έρημα από ανθρώπους» (στ. 56-57: ως ουδέν εστιν ούτε πύργος ούτε ναυς// έρημος ανδρών μη ξυνοικούντων έσω). Σημασία έχουν λοιπόν οι κάτοικοι ενός τόπου, και οι κάτοικοι αυτού του τόπου δεν είναι δυνατό να θεωρηθούν και να ονομαστούν «Μακεδόνες» με κανένα τρόπο. Αλήθεια, αν ξεριζώνονταν από εκεί και πήγαιναν κάπου αλλού θα ίδρυαν ένα κράτος που θα το ονόμαζαν Μακεδονία;