Το έκανα, μάλιστα! Και το ευχαριστήθηκα! Το αναμνηστικό, ντε! Τώρα εγώ τα αναμνηστικά σε σουβενίρ μόνον τα είχα κατά νου! Αντί λοιπόν για τσολιαδάκι είκοσι εκατοστών και κεφαλή του Απόλλωνα μου προέκυψε πόνος στο χέρι και ένα ρίγος για ολόκληρο το περασμένο απόγευμα. Έγινε ξαφνικά το σπίτι Βόρειος Πόλος. Κρύωνα με το καλοριφέρ στο τέρμα. Αλλά η αναμνηστική, αναμνηστική! Η δόση είπαμε! Τι να μου θυμίζει; Ότι αγαπώ τη ζωή; Ότι η κουμπάρα μου πήγε και αυτή την ίδια μέρα και ποια είναι εκείνη δηλαδή που θα την κάνει και εγώ θα μείνω στην απέξω; Ότι όλοι πρέπει να έχουμε αναμνήσεις. Μην ανοίξουμε συζήτηση. Άκου «αναμνηστική»! Η ονομασία και το πλασάρισμα τελείως λάθος, η ανάγκη όμως κάτι παραπάνω από πραγματική.  

Πήρα μια εικόνα με την αναμνηστική για το πώς αισθάνονται όσοι δοκιμάζουν ουσίες γενικώς! Ωραία ήτανε! Βγήκα από τον Προμηθέα, πριν περάσει το τέταρτο, γιατί δε με κρατάγανε; Ένιωθα τόση ευεξία που άρχισα τις κόνξες με το αυτοκίνητο στην Κηφισίας! Ωραία που την έβλεπα την Κηφισίας δεν μπορείτε να φανταστείτε! Ίσως και να ήταν! Έφτασα στο σπίτι, η ευτυχία είχε χτυπήσει κόκκινο: ξάπλωσα στον καναπέ, άνοιξα την τηλεόραση και όλα ήταν ψυχεδέλεια. Πολύ ωραία όλα! Τόσοι οι διασωληνωμένοι - τι χαρά! Τόσοι νόσησαν- τέλειο; Τόσοι έφυγαν- όλοι θα φύγουμε κάποτε! Ξαφνικά μου άρεσε η Μενεγάκη! «Αυτή είναι ποιοτική τηλεόραση» είπα στον τοίχο και σκέφτηκα ότι δεν είναι αργά, για να ξεκινήσω να παρακολουθώ και το τούρκικο. Ήθελα να τους φιλήσω όλους. Ήθελα τον Γιώργο για πρόεδρο! Πολύ τον ήθελα. Αδέρφια από τα Μάταλα, με νιώθετε λίγο αδερφή σας; Χίπηδες κατήγοροι του Βιετνάμ, πού βρίσκεστε να έρθω για τη συνδρομή μου; Είναι ωραία η αναμνηστική! Μέχρι και έναν παλιό δεσμό μου σκέφτηκα, τον οποίο δεν θέλω να θυμάμαι: «Τι καλό παιδί!» ξαναείπα μέσα μου «Πόσο κρίμα που βγήκα στρίντζω»!  

Ότι είμαι στριμμένη το θυμόμουν, η αλήθεια. Ίσως εδώ να κρύβεται η δύναμη της αναμνηστικής. Δεν σου επιτρέπει να ξεχνάς, όχι τα πάντα τουλάχιστον. Ή μπορεί μερικά πράγματα, ακόμη και από εκείνα που κάνεις κάποτε με σώας τας φρένας, μεγαλώνοντας να μην καταπίνονται με τίποτα. Ύστερα τηλεφώνησα σε όλη την παλιοπαρέα και τις έβαλα όλες on line (τα καλά της καραντίνας). «Vote Giorgos for President» είπα συνθηματικά. «Σε λίγο θα μας πεις πως ξέρεις και μπιρίμπα, μάνα μου» «Γιατί δεν γνωρίζω;» «Να πηγαίνεις μια φορά την εβδομάδα για αναμνηστική!» συμβούλευσε η ιατρός φίλη της παρέας. «Τρέλα πουλούσες πάντοτε, τώρα όμως είσαι και καλόβολη. Άμα γίνει ο Σύριζα κυβέρνηση και έχω ξανά τα μέσα, θα το κανονίσω». «Να τι θα ψηφίζω στις εκλογές». «Ξέρεις κάτι, αρχίζω και ανησυχώ» άκουσα από την οθόνη. «Να μην ανησυχείς καθόλου» την παρέλαβα. «Μόνο σχολείο δεν μπορώ ακόμη να πάω. Δεν μπορώ να σηκώσω το χέρι μου». «Τον τροχονόμο κάνεις στο σχολείο;» είπαν και έσκασαν όλες στα γέλια.  

Τότε μπήκε και η άλλη εμβολιασμένη στην παρέα, έλεγε και έκανε τα ίδια. Ήταν, λέει, ερωτευμένη με τον Λεβέντη και έβρισκε πολύ σέξι τον Ερτογάν. «Προκλητικά καλή φαίνεται η αναμνηστική» καλοκάθισε στην παρέα, με όλα τα ευτράπελα εκείνου του απογεύματος.  

Πέρασαν έτσι δυο μέρες σε καθεστώς αφόρητης ευφορίας! Και ρίγους, μεγάλου ρίγους! Ξύπνησα ένα πρωί και όλα ήταν ξαφνικά, όπως πρώτα. Πεζά, καθώς πρέπει, συνηθισμένα, σοβαρά! Καμία ιλαρότητα στον αέρα. Καμία διάθεση για διαβολιές στην ατμόσφαιρα. Μήπως πρέπει συχνά-πυκνά να εγκαταλείπουμε τις συνήθειες και το σύστημα που επιβάλαμε στη ζωή μας, να τινάζουμε τα πάντα στον αέρα; Αν μη τι άλλο, για να δούμε τι από όλα θα πέσει στη γη! Τι μένει κοντά μας, ακόμη και όταν ο κόσμος όλος αναποδογυρίσει. Με τις σκέψεις αυτές έφτασα έξω από το σχολείο. «Σε δυο εβδομάδες Χριστούγεννα» σκέφτηκα. Έβγαλα όπισθεν, άρχισα να παρκάρω._