Παρακολουθώντας τη σύγκρουση που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη Γαλλία και την Τουρκία και ιδιαίτερα ανάμεσα στους Προέδρους των δύο χωρών, τον Μακρόν και τον Ερντογάν, μου ήρθε στο νου η παραπάνω λαϊκή ρήση. Ο Τούρκος Πρόεδρος πιστός στο δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και στο δόγμα «ο φίλος του εχθρού μου είναι εχθρός μου» δεν μπορεί να χωνέψει πως μια μεγάλη και υπολογίσιμη δύναμη, όπως η Γαλλία, τάσσεται στο πλευρό της χώρας μας. Ότι η φιλία αυτή ενοχλεί πολύ τον Τούρκο Πρόεδρο και τα όργανά του αποκαλύπτουν και τα θλιβερά γεγονότα, αποτελέσματα θρησκευτικού φανατισμού, που διαδραματίστηκαν σε γαλλικές εκκλησίες, στον ελληνορθόδοξο ναό της Λυών την περασμένη εβδομάδα και τελευταία στην Αυστρία.

Είπε, λοιπόν, ο Ερντογάν για τον Γάλλο Πρόεδρο Μακρόν πως χρήζει «ψυχοθεραπείας»! Με απλά λόγια είπε πως ο Μακρόν είναι τρελός! Πέρα, όμως, από το γεγονός πως τέτοιες εκφράσεις και τέτοιοι χαρακτηρισμοί δεν αρμόζουν σε ηγέτες πολιτισμένων χωρών και ούτε μπορούν να απευθύνονται στους ηγέτες άλλων κρατών, δεν υπάρχει τίποτε που να δείχνει πως πράγματι ο Γάλλος Πρόεδρος έκανε κάτι που να δικαιολογεί αυτό τον χαρακτηρισμό. Αντίθετα, η όλη πολιτική του Τούρκου Προέδρου και οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις που καθημερινά κάνει βεβαιώνουν πως ο ίδιος χρειάζεται «ψυχοθεραπεία». Από την άλλη πλευρά, ο Τούρκος Πρόεδρος δυσανασχετεί, όταν κάποιος, ένα περιοδικό, όχι το επίσημο γαλλικό κράτος, σατιρίζει τον Αλλάχ, αλλά έχει την απαίτηση οι άλλοι να καταπίνουν τις ανοησίες του και να μην αντιδρούν! Το είπα και αλλού, αν οι Ευρωπαίοι δεν κοίταζαν απλώς και μόνο το συμφέρον τους, αλλά είχαν ίχνος «φιλότιμου», από αυτό που χαρακτήριζε τους προγόνους μας και σχετιζόταν με την αξιοπρέπειά τους, είναι σίγουρο πως θα έβαζαν τον Τούρκο Πρόεδρο στη θέση του και δεν θα του επέτρεπαν να τους εξευτελίζει κάθε μέρα.

Πρώτα-πρώτα είναι σύμπτωμα βαριάς ψυχικής νόσου η επιθετικότητα του Ερντογάν. Αυτός κατά καιρούς έχει επιτεθεί εναντίον όλων. Στο απυρόβλητο δεν είναι κανείς. Είναι τόσος ο φανατισμός του που τον κάνει να προτιμά τους ομοϊδεάτες του που τον βλάπτουν από τους ετερόφρονες που τον ωφελούν. Ο Ερντογάν πιστεύει πως αυτός μόνο ενεργεί με βάση το δίκαιο και πως όλοι οι άλλοι έχουν άδικο. Γι’ αυτόν δεν έχουν καμιά σημασία οι διεθνείς συνθήκες και το διεθνές δίκαιο. Όλα αυτά είναι λανθασμένα, αφού δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Τουρκίας και πρέπει να αλλάξουν. Και αυτός που μπορεί να τα αλλάξει με τη βοήθεια πάντα του Αλλάχ, του «αγαπημένου του προφήτη», είναι ο ίδιος! Κατηγορεί την Ελλάδα, κατηγορεί την Κύπρο, κατηγορεί την Αίγυπτο που τόλμησε να συνάψει κάποια συμφωνία με τη χώρα μας, κατηγορεί τη Γαλλία και την Ευρώπη ολόκληρη ως το λίκνο του Φασισμού και της βαρβαρότητας, κατηγορεί ακόμα και την Αμερική, παρόλο ότι τον ανέχεται, αν δεν τον ενθαρρύνει στις έκνομες ενέργειές του! Και πρέπει να γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος άνθρωπος από αυτόν που νομίζει πως σε όλα έχει δίκιο!

Πέρα από αυτό ο Τούρκος Πρόεδρος ζει σε ένα κόσμο «ψευδαισθήσεων». Έχει διαμορφώσει αδιανόητες πεποιθήσεις, ακραίες και λανθασμένες, και διακατέχεται από έμμονες ιδέες. Πιστεύει πως είναι ο εκλεκτός του Αλλάχ που τον προόρισε να συντρίψει τους πάντες και να γίνει κυρίαρχος όχι μόνο της Μεσογείου, αλλά και της Ευρώπης όλης. Το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας», ένα δόγμα τελείως ανιστόρητο και ανεδαφικό, είναι το δόλωμα που προσφέρει στους αμαθείς οπαδούς του , για να τους φανατίσει. Γιατί ο φανατισμός είναι το δέντρο που ευδοκιμεί στο έδαφος της ρηχής γνώσης και σε κάνει να εθελοτυφλείς στην αλήθεια που θα σου προσφέρει το πραγματικό σου συμφέρον.

Ακόμη ο Τούρκος Πρόεδρος εμφανίζεται πολύ καχύποπτος και έχει την αίσθηση ότι κάποιος τον παρακολουθεί και ότι κάποιος θέλει το κακό της Τουρκίας. Πιστεύει πως όλη η Ευρώπη και ο κόσμος έχει συνωμοτήσει εναντίον της και θέλει τη διάλυσή της. Έτσι, βλέπει κάποιον «άξονα του κακού» που αποτελούν η Ελλάδα, η Κύπρος και φυσικά η Γαλλία. Όμως παρόμοιες συμπεριφορές σχετίζονται με την παθολογική φαντασία και σίγουρα απαιτούν κάποια ιατρική διερεύνηση και «ψυχοθεραπεία».

Θα έλεγα ακόμη πως ο Ερντογάν εμφανίζει μια τάση αυτοκτονίας. Και δεν εννοώ ατομικής αυτοκτονίας, αλλά εθνικής. Γιατί την ώρα που ο κορονοϊός θερίζει και κανείς δεν ξέρει ποια κατάσταση επικρατεί σε αυτή τη χώρα, την ώρα που η οικονομία της χώρας καθημερινά καταρρέει και οι πολίτες διαμαρτύρονται πως δεν έχουν ψωμί να φάνε και ο ίδιος τους δίνει «πατριωτισμό» και «τσάι του …κεφιού», την ώρα που ακόμη και τα φυσικά φαινόμενα, όπως ο πρόσφατος σεισμός, δημιουργούν τόσα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και δείχνουν τη μηδαμινότητα του ανθρώπου, την ώρα που συντηρεί τα μέτωπα στο Αζερμπαϊτζάν, στη Συρία και στη Λιβύη, αυτός όχι μόνο δεν αξιοποιεί το «ανθρώπινο» τηλεφώνημα του Πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη, για να κατευνάσει τα πάθη που ο ίδιος άναψε και να αποκλιμακώσει κάπως την ένταση που υπάρχει ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά αντίθετα εκδίδει νέα NAVTEX για έρευνες και δεσμεύει αμφισβητούμενες περιοχές για ναυτικά γυμνάσια. Κι ενώ χάνει σε όλα τα μέτωπα αυτός επιμένει, θυμίζοντας εκείνο τον νταή που καλούσε τους άλλους να παλέψουν και, ενώ όλοι τον πετούσαν κάτω, αυτός σηκωνόταν και φώναζε «άλλος, άλλος», σα να ήταν αυτός ο νικητής! Αν δεν είναι και αυτό σύμπτωμα βαριάς παθογένειας και ψυχικής ανωμαλίας τότε τι είναι;

Κλείνοντας το άρθρο μου αυτό θα ήθελα να ρωτήσω τι είναι αυτό για το οποίο σεμνύνεται πράγματι ο Ερντογάν. Κατηγορεί τη Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες ως «μήτρες» του Φασισμού! Αλήθεια, μήπως η χώρα του πολέμησε εναντίον του Φασισμού στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; Μόνο πως η δημοκρατία γεννήθηκε στην Τουρκία δεν είπε ο Τούρκος Πρόεδρος! Αφήνω τη χώρα μας που θαυμάζεται από όλο τον κόσμο για τη διαχρονική της πνευματική και πολιτιστική προσφορά στην ανθρωπότητα. Αλλά η Γαλλία δεν έχει να επιδείξει μια Γαλλική Επανάσταση για την επικράτηση της δημοκρατίας; Δεν έχει να επιδείξει ένα Διαφωτισμό, για τον οποίο περηφανεύεται ο κόσμος; Η Τουρκία τι έχει να επιδείξει πέρα από γενοκτονίες, αιματοχυσίες και βαρβαρότητες; Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει κλείσει στις φυλακές όλους τους αντιφρονούντες που υποπτεύεται πως τον καταδιώκουν και θέλουν το κακό του! Φαίνεται, όμως, πως ο Τούρκος Πρόεδρος δεν γνωρίζει τη λαϊκή ρήση «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλούν για σχοινί». Αν και είναι βέβαιο πως και να τη γνώριζε, δεν θα τη χρησιμοποιούσε, γιατί δεν εξυπηρετεί τα στενά προσωπικά του συμφέροντα.