Κάθε μέρα εκπλήσσομαι και στεναχωριέμαι με τα γλωσσικά έκτροπα που συμβαίνουν στην τηλεόραση, και προφορικά από ομιλούντες και ανταποκριτές, αλλά και γραπτά σε σχόλια, υπότιτλους και τηλεπαιχνίδια.

Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί μεν που μιλούν και γράφουν τη γλώσσα δεν την έχουν σπουδάσει, οι δε θεατές -που θα’πρεπε να είναι και κριτές- ποσώς ενδιαφέρονται, με άλλα λόγια «αγρόν ηγόρασαν και ζεύγη βοών πέντε», με αποτέλεσμα η πλειοψηφία να εθίζεται στο λάθος και να διαμορφώνει έτσι νέα και υποβαθμισμένα γλωσσικά πλαίσια.

Άπειρες οι γλωσσικές βαρβαρότητες πάνω στη «γλώσσα των γλωσσών», και ας σταχυολογήσουμε κάποιες συχνότερες:

Καταρχάς θα πρέπει να πούμε ότι ο πολύς κόσμος έχει κάποιες ψυχώσεις με τα λάθη της γλώσσας.

Το «πλέον» βρίσκεται πλέον εντελώς αντιαισθητικά στην αρχή κάθε πρότασης, εκεί δηλαδή που δεν το επιτρέπει η ελληνική γλώσσα, όπως έκανε παλαιόθεν και με το αρχαίο «γαρ», αλλά και το «αφορά» στο οποίο, μετά από αιώνες, προσθέτουμε και την πρόταση «εις», λέμε δηλαδή «αφορά στο θέμα», άγνωστο γιατί.

Τα τριτόκλιτα είναι πλήρως εξοβελιστέα από τη νέα γλώσσα.

«Υπάρχει μια … πλήρη ενημέρωση».

Άκουγα προχθές στην τηλεόραση «έχουμε μια παρέμβαση από τον …Ξενοφών Κοντιάδη» (σ. τον διακεκριμένο συνταγματολόγο).

Όλη η χώρα, καθηγητές και υγειονομικοί, λένε για «τον κίνδυνο της …πανώλης». Σιγά-σιγά δηλαδή έχει γίνει η πανώλη, της πανώλης. Κρίμα!

Η βραδινή εξακολουθεί να γράφεται «βραδυνή» και όχι μόνο σε αναφορά στη γνωστή εφημερίδα.

Έχουν κατακυρωθεί τα λάθη «ξυνός», «μπύρα», «φυστίκι», όπως και το «αβγό» και το «αφτί» που συνεχίζουν να γράφονται ακόμα και στα διδακτικά βιβλία με «υ», αλλά και το «κτήριο» που απέδειξε αιτιολογημένα ο κ. Μπαμπινιώτης ότι δεν μπορεί να γράφεται με «ι».

Κατακρεουργούνται κάποιες προθέσεις, λέγοντας «υπέρ …του δέοντος», «υπό …του μηδενός» και «μετά …Χριστού» αλλάζοντας εντελώς τις έννοιες των φράσεων.

Πέρασαν εκατό χρόνια να μάθουμε ότι δεν αποθανατίζουμε έναν φωτογραφιζόμενο αλλά τον απαθανατίζουμε, ενώ οι μισοί ανταποκριτές μάς ενημερώνουν ότι «τα όπλα είναι ...παρατεταμένα» και όχι όπως πρέπει προτεταμένα.

Έβλεπα τις προάλλες σ’ ένα παιχνίδι γνώσεων (;) τη λέξη «Μυθριδατισμός» με «υ». Ο Μίθρας ως γνωστόν ήταν ο θεός Ήλιος των αρχαίων Περσών, και το «υ» δεν ενόχλησε τους συντάκτες των ερωτήσεων, αλλά ούτε και αυτούς που κλήθηκαν να απαντήσουν.

Σ’ ένα άλλο παιχνίδι και σε ερώτηση τι ρηματική έγκλιση είναι το «δοκούν», η απάντηση «μετοχή» θεωρήθηκε λάθος, ότι τάχα πρόκειται για … απαρέμφατο.

Το συνηθέστερο ίσως λάθος της ομιλουμένης ελληνικής είναι η χρήση του β’ αορίστου ορισμένων ρημάτων και ιδιαίτερα του «έχω» και του «άγω».

Και ενώ ο αόριστος «έσχον» έχει απορριφθεί εντελώς αντικαθιστάμενος από τον παρατατικό (απείχα αντί απέσχον ή ,τέλος πάντων, δεν έλαβα μέρος …), σε άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιείται κα ως ενεστώτας. Λέμε π.χ. «τώρα βλέπουμε να τον … απαγάγουν» ή τα άλλα νόστιμα: «του … κατάσχουν τα περιουσιακά στοιχεία» και «τον … συνδράμουν οικονομικά».

Η γλώσσα είναι και μόδα.

Έχουμε ξελιγωθεί τον τελευταίο καιρό να χρησιμοποιούμε κομψευόμενοι νεολογισμούς όπως «ενσυναίσθηση» και «συμπερίληψη», ενώ εδώ και καιρό έχουμε βαρεθεί το αρχαιότατο ρήμα «ελπίζω» και χρησιμοποιούμε αδιακρίτως το «ευελπιστώ» συνδέοντάς το μάλιστα και με αναφορική πρόταση, ως μη ώφειλε (ευελπιστώ ότι …)

Λέμε «εν μία νυκτί» πιστεύοντας ότι γινόμαστε μ’αυτόν τον τρόπο κατά το ήμισυ λόγιοι, και το διασκεδαστικότερο ήταν αυτό που άκουσα σε μια συνταγή: «Το … πεπαλαιώνουμε με πατίνα!!»

Φαίνεται ότι έχουμε περίσσευμα αναδιπλασιασμών και τους βάζουμε παντού, όπως αυτός που έχει πολύ πιπέρι και το βάζει και στα λάχανα !....