Την πιστεύω. Όχι γιατί είναι πολύ νέα, πολύ ωραία, και εντελώς ολομόναχη, χωρίς οικογένεια, χωρίς οικονομική επιφάνεια, αναζητά το δίκιο της μέσα σε μια κοινωνία θηρίων. Όχι γιατί δημόσια και επώνυμα είχε την τόλμη να καταγγείλει τον βιασμό της, διεκδικώντας την τιμωρία όσων κατονόμασε ως δράστες. Όχι γιατί, όχι μόνον γιατί στο κύμα της βίας που τελευταία, ίσως και ως συνέπεια της πανδημίας, μας κατακλύζει, οι γυναίκες θύματα υπερέχουν αριθμητικά. Ούτε, επειδή είναι γυναίκα.  

Την πιστεύω, γιατί είναι αδύναμη! Και ο αδύναμος σηκώνει το ανάστημα και τη φωνή του, όταν και αν το σηκώσει, μόνον όταν λέει την αλήθεια. Όταν τον έχουν τσαλαπατήσει, όταν τον έχουν ταπεινώσει, όταν αδικείται. Όποιος αδικείται, πρέπει να δικαιώνεται. Τουλάχιστον αυτό. Γιατί το τραύμα δεν επουλώνεται, όχι εύκολα έστω ή όχι άμεσα. Η δικαιοσύνη όμως, όταν αποδίδεται, όταν αποκαθιστά, ιαίνει. Όχι μόνον τις ψυχές των θυμάτων αλλά και τις συνειδήσεις όλων μας. Επιβεβαιώνει, έστω και προσωρινά, την ηθικότητα της κοινωνίας, την κοινωνική αλληλεγγύη. Εγγυάται την ασφάλεια, που το ευνομούμενο κράτος εξασφαλίζει στους πολίτες του. Δίνει σε κάθε εφιαλτικό όνειρο ένα αισιόδοξο ξύπνημα. Επιτρέπει μια νέα αρχή. Οι δοκιμασίες που περάσαμε όλη την προηγούμενη δεκαετία και όσες εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε με πείθουν ότι τα ελλείμματά μας δεν είναι μόνον ή δεν είναι τόσο οικονομικά, είναι κυρίως ελλείμματα εμπιστοσύνης, αξιοπρέπειας και ασφάλειας. Είναι περισσότερο από όλα ελλείμματα ηθικής τάξεως. Επιβάλλεται να τα αποκαταστήσουμε, για να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας. Από την άποψη αυτή οι μαζικές αντιδράσεις που προκάλεσε το θάρρος της μου εμπνέουν αισιοδοξία. Κανείς δεν είναι μόνος του, ακόμη και αν στην πραγματικότητα είναι.  

Ναι, την πιστεύω. Πριν δύο μέρες τιμήσαμε το ολοκαύτωμα. Η κοινωνία μας σχεδόν ογδόντα χρόνια μετά από εγκλήματα που συντάραξαν και εξακολουθούν να σοκάρουν την ανθρωπότητα υποφέρει από βαρύ ρατσισμό. Ο ρατσισμός στρέφεται ενάντια στον φυλετικά, στον κοινωνικά, στον οικονομικά, στον βιολογικά αδύναμο, σε όποιον καταβροχθίζει ο νόμος της ζούγκλας. Η ζούγκλα είναι σταθερό συστατικό κάθε «πολιτισμένης» δυτικής κοινωνίας, που διακρίνεται για τον αριβισμό της, για την εγωπάθεια, την αυθαιρεσία, την άνιση μεταχείριση, την κοινωνική αδικία, για την τυφλή βία που παράγει. Είναι τόσο κοινότοπα όλα αυτά, που αισθάνομαι ότι μάλλον θα εθελοτυφλούσα αν δεν την πίστευα. Ότι θα είχα κάποια σκοπιμότητα, για να μην το κάνω. Στην οθόνη του υπολογιστή μου έβλεπα μια γυναίκα πληγωμένη αλλά δυνατή, όχι ένα αλαζονικό πλάσμα που διεκδικεί αρνητική δημοσιότητα.  

Το έχω γράψει, το έχω διαβάσει συχνά. Το θυμάμαι αναπόφευκτα και τώρα: Υπεύθυνες για τη βία εναντίον των γυναικών, ασυνείδητα γινόμαστε όλες οι γυναίκες που αναθρέφουμε τα αγόρια μας, χωρίς να αισθάνονται σεβασμό στα «όχι» των γυναικών. Που τους καλλιεργούμε τόσο πουριτανισμό, ώστε αγνοούν ή όποτε τους βολεύει ξεχνούν πως η συναίνεση είναι αυτονόητη προϋπόθεση για το φλερτ, για τον έρωτα, έστω και για τον ευκαιριακό, ή μάλλον κατεξοχήν γι’ αυτόν. Που τους επιτρέπουμε να μπερδεύουν τη βία με το σεξ. Που δεν τους μαθαίνουμε να σέβονται. Η αλήθεια είναι ότι ευθύνες έχουν και οι δύο γονείς. Αν διαβάσετε τις συνέπειες της επιρροής ενός κακού ανδρικού προτύπου ή της τραυματικής απουσίας του από την ανατροφή ενός αγοριού θα καταλάβετε τι εννοώ.  

Πριν τριάντα χρόνια ήταν επικίνδυνο για μια γυναίκα να κυκλοφορεί τη νύχτα στον δρόμο. Σήμερα μπορούμε να «υπερηφανευόμαστε» ότι είναι επικίνδυνο για κάθε αδύναμο πλάσμα να περιφέρεται δημόσια. Στον αντίποδα αυτού του ιδιόρρυθμου αποκλεισμού, τα τελευταία χρόνια ζούμε τις δημόσιες εκδηλώσεις της ανθρώπινης αλληλεγγύης στον πάσχοντα άνθρωπο ! Ο ποινικός κώδικας εξακολουθεί τα τελευταία χρόνια να αποδίδει επιεικείς ποινές σε επαχθή αδικήματα.  

Την πιστεύω, γιατί διεκδικεί το δίκιο της, αν και νομίζω ξέρει πως η δικαιοσύνη, ακόμη και αν αποδοθεί, δε θα τη δικαιώσει. Ακριβώς γι’ αυτό τη σέβομαι._