Η στήλη αυτή από πρόπερσι λοιδόρησε με δηκτική ειρωνεία τη δημιουργία του πρωτογενούς πλεονάσματος και πιστεύει μέχρι σήμερα ότι το έκανε με φιλοπατρία και -το σπουδαιότερο- ότι δεν έπεσε έξω.

Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή (που γράφεται το άρθρο) συζητά και «διαπραγματεύεται» (sic) πολλά αιχμηρά θέματα με τους δανειστές, όμως το αιχμηρότερο κι αυτό που τορπιλίζει την ίδια τη συστατική έννοια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η δημιουργία σώνει και καλά πρωτογενούς πλεονάσματος.

Για τους απανταχού οικονομολόγους, που έχουν σιγήσει μπροστά στην καταιγίδα των πολιτικών σωφρονιστικών μέτρων, το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ένα ακατανόητο για την παρούσα κατάσταση και ευθέως αντιθεωρητικό μέτρο, για την Ελλάδα δε συγκεκριμένα αποτελεί μια παγίδα για μια κόλαση υπανάπτυξης και υποτέλειας σε βάθος απροσδιορίστου χρόνου.

Οι δανειστές απαιτούν από τη χώρα την παραγωγή ετησίου πλεονάσματος περίπου 2,5%, που αντιστοιχεί σε περίπου πέντε δισεκατομμύρια, χρήματα που θα λείψουν από τις δημόσιες επενδύσεις και τα λειτουργικά έξοδα του κράτους (νοσοκομεία, εκπαίδευση, άμυνα κ.λπ.) και που θα έχουν αφαιμαχθεί με μιαν επαίσχυντη υπερφορολόγηση από το τελευταίο αίμα του ελληνικού λαού.

Όταν κάποιοι πρώην πρωθυπουργοί επαίρονταν για τη δημιουργία 1,5% πρωτογενούς πλεονάσματος και γιόρταζαν την «επιτυχία», δε μπόρεσαν να εξηγήσουν στο στενάζοντα ελληνικό λαό ότι αυτό το πλεόνασμα το διέταξαν οι δανειστές για τη βραχυπρόθεσμη εξασφάλιση των δόσεων, παρά το ότι ερχόταν σε άμεση σύγκρουση με την ίδια την ανάπτυξη. Σήμερα αυτοί οι ίδιοι διακηρύσσουν τα εναντία, δηλαδή τα σωστά, σύμφωνα με την πάγια πολιτική αρχή, όπου όλοι όντας στην αντιπολίτευση γνωρίζουν επακριβώς όλα τα ορθά και τα προσήκοντα μέτρα, αλλά μόλις καθίσουν στο τιμόνι παθαίνουν αμνησία.

Σήμερα, παρά την πενταετή επιβεβαίωση του αδιεξόδου, συνεχίζει να είναι το πρώτο προαπαιτούμενο της χρηματοδότησης και ουδείς αντιδρά. Ο σοφός λαός όμως το έχει προ αιώνων φιλοσοφήσει: Δεν είναι δυνατόν να γίνονται και τα δύο ταυτόχρονα, και ο σκύλος χορτάτος και το ψωμί ακέριο.

Αυτό το πλεόνασμα είναι κάτι που θα λείψει δραματικά από την ανάπτυξη. Για τους ιδιώτες και τις επιχειρήσεις είναι αυτή η διαφορά των φόρων που θα σπρώξει (μαζί και με άλλα βραδυπορούντα δημοσιονομικά μέτρα) τις επενδύσεις, για δε το κράτος θα του δώσει έναν κάποιο αέρα για δημόσιες επενδύσεις που τις έχει ανάγκη όσο ποτέ ο ρημαγμένος τόπος και που είναι η στέρεα βάση της ανάπτυξης.

Σήμερα μάλιστα το δίλημμα είναι επιτακτικότερο, γιατί η σημερινή κυβέρνηση επιμένει (και μάλιστα ιδεολογικά) να συντηρεί ένα αδηφάγο και ανοργάνωτο δημόσιο τομέα με ένα σοσιαλίζον άλγος, σε αντίθεση με τις προηγούμενες φιλελευθεριάζουσες αναλγησίες.
Άλλη μια παροιμία που θα πρέπει να την έχουν κατά νου όλοι, από το ίδιο το κράτος μέχρι το τελευταίο νοικοκυριό: «Βλοημένα χέρια και καταραμένα στόματα».

Έτσι κάπως φτάσαμε να περπατάμε όλοι επί ξυρού ακμής. Οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν (τουλάχιστο μέχρι αυτήν τη στιγμή) να μην ανοίγουν έστω και κατ’ ελάχιστον τη στρόφιγγα του ρευστού και, ή δοκιμάζουν με ένα βάναυσο τρόπο τις αντοχές μας ή πιστεύουν ότι σ’ αυτήν τη χώρα των θαυμάτων θα χορτάσουμε όλοι με πέντε άρτους και δύο ιχθύας και θα περισσέψουν και κάποια κοφίνια!...