Μπορεί να είμαστε, όπως ελέχθη κάποτε, έθνος ανάδελφον, μπορεί ακόμα το ασήκωτο βάρος της εθνικής μας κληρονομιάς να μας έχει εκθέσει σε εθνικές παρεξηγήσεις και δυσμένειες, ωστόσο αυτό που θα ‘πρεπε να κάνουμε πρώτο, και μάλιστα χωρίς αναβολή, είναι να κοιτάξουμε εμείς οι ίδιοι με επισκευαστική και γιατί όχι ανατρεπτική διάθεση τα του οίκου μας, και πού αυτά πάσχουν. Κι ας αρχίσουμε από τη νομοθετική λειτουργία του πολιτεύματος.

Δεν υπάρχει πιο υποκριτική, πιο αναληθής ρήση από αυτή που ακούμε σε κάθε δύσκολη και έκνομη στιγμή: «Νόμους έχουμε στην Ελλάδα, αλλά δεν τους τηρούμε».

Ουδέν ανακριβέστερον. Η Ελλάδα πάσχει επιθανατίως από έλλειψη νόμων αλλά και ταυτόχρονα από συσσώρευση κακής και στρεβλής νομοθεσίας, κυρίως φορολογικής.

Οι τζιτζιφιόγκοι με τα οικόσημα και με τα θαυμάσια επικοινωνιακά προφίλ που συγκροτούν την (εκάστοτε) Βουλή των Ελλήνων όχι μόνο δεν μπορούν να νομοθετήσουν, όπως έχει αποδειχθεί, αλλά ίσως και να δυσκολεύονται να διανείμουν άχυρα μεταξύ δύο όνων. Προσφάτως μάλιστα μάθαμε ότι για το βαρύ αυτό έργο επικουρείται ο καθένας τους από εννιά (!) παρατρεχάμενους, δήθεν συμβούλους, που τους πληρώνω εγώ.

Το αν αυτοί οι εκ προοιμίου του άρθρου μύδροι κατά των «καμαριών» της Ελλάδας είναι βάσιμοι, το γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες που χρειάστηκε να εξυπηρετηθούν, να δηλώσουν, να πληρώσουν, να εισπράξουν ή να ασφαλισθούν.

Το γνωρίζουν όλοι αυτοί που δεν τολμούν να επενδύσουν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας κι όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες που κατέβασαν ρολά και ζουν με ελεημοσύνες σαν τα πετεινά του ουρανού.

Το γνωρίζουν όλοι όσοι χρειάστηκε να σπουδάσουν, να νοσηλευτούν κι όσοι έφτασαν στο μέλαθρο της τυφλής θεάς να γυρέψουν το δίκιο τους.

Το γνωρίζουν ακόμα αυτοί που γρονθοκοπήθηκαν ξάγρυπνοι στις ουρές μπροστά στο ΙΚΑ για να ...θεωρήσουν το βιβλιάριο! Αίσχος και πάλι αίσχος.

Οι πρόγονοί μας μέχρι και οι πρόσφατοι μας εκληροδότησαν με την προσήκουσα σοφία μεγάλους νόμους-πλαίσια (τον Αστικό Κώδικα του Γ. Μπαλή που δημοσιεύθηκε στις 15 Μαρτίου 1940, τον Ποινικό Νόμο 1492/1950, το Νόμο 2112/1920, τους πρώην φορολογικούς Κώδικες των φυσικών και των νομικών προσώπων, όπως αυτοί αναμορφώθηκαν έστω ατελώς με τον Ν.2238/1994, τον αρχικό νόμο του ΦΠΑ το 1987 κ.α.) νόμους, οι οποίοι όχι μόνο εξυπηρέτησαν τις ανάγκες και τα ήθη της εποχής τους, αλλά παραμένουν μέχρι σήμερα ικανές και ισχυρές βάσεις νομικής αναφοράς.

Ο νόμος πρέπει να είναι κτήμα, πίστη και γνώση του κάθε πολίτη και γι’  αυτό πρέπει να είναι απλός και δίκαιος. Δεν μπορεί να είναι δαιδαλώδης λαβύρινθος παραθύρων, υπεκφυγών και αλληλοσυγκρουόμενων διατάξεων με μοναδικό σκοπό να θολώσει τη νομιμότητα και τη νομιμοφροσύνη και να γίνουμε όλοι βορά των λογιστών, των δικηγόρων και του Κράτους.

Ο πρόσφατος νόμος λ.χ. 4308/2014 βρίθει επικίνδυνων ανοησιών. Καταργεί ειδικά βιβλία και θεωρήσεις, υποβαθμίζει τη σπουδαιότητα που έχουν ορισμένα στοιχεία (τιμολόγια, δελτία αποστολής κ.α.) για την πολυπόθητη σύλληψη της φορολογητέας ύλης, και όλοι του οι νεωτερισμοί επικεντρώνονται στις άστοχες και ανούσιες μετονομασίες των τίτλων !

(Οι επιχειρήσεις λέγονται εφεξής … «οντότητες», τα βιβλία λέγονται «αρχεία», η απόδειξη παροχής υπηρεσιών γίνεται «στοιχείο λιανικής πώλησης» και άλλα τέτοια κοσμοϊστορικά που θα μας βγάλουν σύντομα απ’ το τέλμα).

Κι επειδή αρέσκονται διαχρονικά οι κυβερνήσεις να παίζουν με αθώες λέξεις επικίνδυνα παιχνίδια, καλό είναι να θυμούνται και το έτυμο κάποιων βασικών λέξεων, το ότι δηλαδή βουλή σημαίνει απόφαση και γνώμη και νόμος σημαίνει διανομή διακαίου.

Και δεν είναι μόνο οι φορολογικοί νόμοι. Υπάρχει ήδη μια νέα διοικητική αντίληψη που προσπαθεί ενορχηστρωμένα να αποδομήσει την ελληνική οικονομία και να την αφήσει στο έλεος των αιμοβόρων αγορών. Πάνε πια οι αδειοδοτήσεις.

Ο καθηγητής, ο γιατρός, ο φαρμακοποιός, ο ταξιτζής. Μια ζωή προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι γίναμε κάτι, κι έρχεται τώρα το κράτος και μας λέει ότι δεν είμαστε τίποτα!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχει χάσει ο πολίτης τη φορολογική (κυρίως) εμπιστοσύνη του στο Κράτος. Το μαρτυρούν τα 77 (!) δισεκατομμύρια των ανείσπρακτων φορολογικών εσόδων, την ίδια στιγμή που το Κράτος, έχοντας χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, σχεδιάζει και ξανασχεδιάζει πόσες πρέπει να είναι οι δόσεις και πόσες προσαυξήσεις χαρίζονται.

Το Κράτος πρέπει να σταματήσει το ταχύτερο δυνατόν να επιβραβεύει τον παράνομο και να αγκαλιάζει όπως ο στοργικός (;) πατέρας του Ευαγγελίου τον άσωτο πολίτη, και να δημιουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο στρατιές ασώτων.

Η στήλη θα διακινδυνεύσει μια προφητεία, με το δικαίωμα που της δίνει η πείρα, η παρατήρηση και η κοινή λογική: Ο φορολογικός νόμος, αν δεν αλλάξει εκ βάθρων, θα γίνει η ταφόπλακα της ελληνικής οικονομίας.