Περίεργες μέρες… Αφύσικα ήσυχες. Κανένας δεν ασχολείται με τη Χρυσή Αυγή. Ακόμα και οι νέες απαιτήσεις της τρόικας δεν έχουν έρθει στο προσκήνιο. Δε συζητιούνται. Τι να συζητήσεις; Φοβάσαι. «Πόσο ακόμα;» σκέφτεσαι. Πόσα ακόμα, πόσοι ακόμα… Μόνο με τον καιρό ασχολούμαστε. Πότε θα χειμωνιάσει επιτέλους, πότε θα ρίξει καμμιά βροχή.

Και ξαφνικά, εκεί που έπαιζε μέχρι πρότινος η οικογένεια Μιχαλολιάκου και ο Κασιδιάρης, σκάει μύτη ένα άλλο πρόσωπο. Όχι πρόσωπο. Προσωπάκι. Κατάξανθο, με μπλε μάτια. Δύο άχαρα κοτσιδάκια να «στολίζουν» το κεφαλάκι του και ένα βλέμμα χαμένο, αγριεμένο, φοβισμένο. Μας τη συστήνουν οι τηλεοράσεις, το διαδίκτυο, οι εφημερίδες.

Είναι η Μαρία. Συνονόματη. Τεσσάρων χρονών. Βρέθηκε σε έναν καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα από αστυνομικούς που δεν μπόρεσαν να πιστέψουν ότι αυτό το κατάξανθο πλάσμα ήταν Ρομά. Πώς βρέθηκε εκεί, δεν είναι γνωστό ακόμα. Κάποιοι λένε ότι την πούλησαν, κάποιοι ότι την έκλεψαν όταν ήταν ακόμη μωρό. Παντού μπορεί κάποιος να διαβάσει ότι η μικρή Μαρία εμφανίζει μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης από αυτόν που έχουν άλλα παιδιά της ηλικίας της και μπορεί μόνο να πει λίγες λέξεις στη διάλεκτο των Ρομά.

Αμέσως το παιδί παραδόθηκε στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και άρχισαν ενέργειες για να βρεθούν οι πραγματικοί του γονείς. Παντού τριγύρω επικρατεί ένας αναβρασμός. Κόσμος, αναφέρουν δημοσιεύματα, δίνει συνεχώς πληροφορίες στα αστυνομικά τμήματα, ενώ γίνεται λόγος για κυκλώματα εμπορίας οργάνων και παράνομων υιοθεσιών. Ένα παιδί στα αζήτητα.

Αυτό είναι θέμα. Ποια «Χρυσή Αυγή» και ποια τρόικα;
Ένα παιδί στα αζήτητα στις μέρες μας. Ένα παιδί που δεν μπορεί να μιλήσει, που το έχουν πάρει από τους δικούς του μόλις γεννήθηκε, ένα παιδί αγρίμι. Ένα παιδί που ξεκινά χωρίς τα στοιχειώδη. Την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς.

Τίποτα άλλο δεν είναι πιο σημαντικό. Πώς μπορείς να πορευτείς έχοντας χάσει αυτό το συναίσθημα αυτής της τόσο απαραίτητης αγκαλιάς αυτά τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Πόσο θυμό μπορεί να προκαλέσει άραγε η διαπίστωση ότι το παιδί βρέθηκε τυχαία; Τυχαία έπειτα από τέσσερα χρόνια από δύο αστυνομικούς οι οποίοι απλά έκαναν τη δουλειά τους; Και πόσο τρόμο μπορεί να προκαλέσει άραγε η σκέψη ότι μπορεί να υπάρχουν και άλλες δεκάδες Μαρίες, ή Γιάννηδες, ή Κατερίνες κρυμμένες κάπου; Όχι απαραίτητα σε κάποιον καταυλισμό Ρομά. Σε κάποιο υπόγειο κάποιας πολυκατοικίας.

Πόσα κλειδωμένα ή χαμένα παιδιά μπορεί να αντέξει η σημερινή ελληνική κοινωνία; Η σημερινή ελληνική κοινωνία που έχει φτάσει στο τέλμα, που έχει χάσει κάθε ίχνος αλληλεγγύης, που κοιτά τον επαίτη και αδιάφορα στρέφει το βλέμμα της στην άλλη πλευρά.

Πόσα αντανακλαστικά διαθέτει αυτή η κοινωνία για να γυρίσει και να κοιτάξει κατάματα αυτό το νέο, σοκαριστικό, δύστροπο θέμα που έχει προκύψει;