Να λοιπόν που φτάσαμε, επιτέλους, την κατάσταση στα «άκρα». Καιρός ήταν. Άντε να έχουμε λίγη κίνηση. Έτσι είναι η εξέλιξη. Αργεί, αλλά… έρχεται. Κάπως έτσι γίναμε από χιμπατζήδες, άνθρωποι. Τώρα ίσως να λειτουργεί αντίστροφα, αλλά δεν παύει να είναι εξέλιξη…

Θα ήθελα να μη σας το κάνω αυτό σαββατιάτικα και ξέρω πως σας έχουν φάει τα αυτιά όλοι όσοι ξεσπάθωσαν εσχάτως ενάντια στη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται! Συζητήσεις, δημοσκοπήσεις, κόντρα αναλύσεις και κόντρα channel. Βαρέθηκα…

Το σημαντικότερο όλων είναι πως, αυτήν τη στιγμή, το κορμί ενός συνανθρώπου μου σαπίζει σιγά - σιγά μέσα στο χώμα. Αντί να δημιουργεί με τη δουλειά του και να αφήνει το στίγμα του, πήρε νωρίς τη θέση του σε κάποιο κοιμητήριο…

Απέναντι ένας άλλος συνάνθρωπος, που δεν μπορεί να διεκδικήσει τη συμπάθειά μας, καλείται να σαπίσει στη φυλακή, αν καταφέρει να επιβιώσει…
«Έκλεισα δύο σπίτια» δήλωσε ο θύτης ή δολοφόνος ή ανθρωπόμορφο τέρας, πείτε τον όπως θέλετε, σύμφωνα με το δραματικό τόνο που προτιμάτε. Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα…

Δεν μπορώ να φανταστώ το τι συμβαίνει σ’ αυτά τα δύο σπίτια και ούτε τολμώ να κάνω τέτοια προσπάθεια. Ιδιαίτερα για του δολοφονημένου παιδιού.

Πώς αντέχουν όσοι μείνανε πίσω και μέσα στους τέσσερις τοίχους; Πώς καταφέρνουν να κοιμηθούν και τι άραγε να βλέπουν εκεί που κοιτάζουν; Ποιες δυνάμεις και πού θα τις βρούνε για να συνεχίσουν να κάνουν το αυτονόητο; Να ζήσουν δηλαδή τη ζωή τους, να βγούνε στη γειτονιά και να χαρούνε μια στάλα, με τους δικούς τους ανθρώπους. Πόσο βάρος θα βγάλουν από πάνω τους ο «Άγνωστος Ύπνος», όπως τον έλεγε ο Λουντέμης, και ο χρόνος;
Κι εμείς;

Αχ εμείς, οι αιώνιοι «εμείς». Δε θα σκύψουμε τα κεφάλια μπροστά σ’ αυτή την τραγική στιγμή; Δε θα κλείσουμε μάτια και αυτιά για να αναλογιστούμε κάτι, οτιδήποτε πέρα από το φόβο;

Έχω γράψει πολλές φορές για την παρανοϊκότητα των χρόνων και δεν είμαι φυσικά ο μοναδικός, αλλά εδώ πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει πέρα από κάθε λογικό όριο. Εδώ τα μάτια δεν μπορούν να φτάσουνε και να δούνε. Εδώ πια, μόνο ο νους μπορεί να εισχωρήσει και να φτιάξει πολλά πιθανά σενάρια. Εδώ πια, λίγων και εκλεκτών τα μάτια βλέπουν…

Στο σκοτάδι των ημερών, που όλοι το περιμέναμε να έρθει, η γάτα είναι ανίκητη και δεν είναι εφικτό το να είμαστε όλοι γάτες. Εγώ δεν είμαι.

Ο δολοφόνος, που ένας Θεός ξέρει τι γραμμάτια ξεπληρώνει και αυτό αποτελεί επιβαρυντικό και όχι ελαφρυντικό στοιχείο, «διέπραξε πολιτική δολοφονία». Συμφώνησα άμεσα και έπειτα άφησα τη σκέψη μου να πετάξει όπου ήθελε. Γυρνώντας, μου παρουσίασε, ίσως λανθασμένα, μια λεπτή αλλά ευκρινέστατη διαχωριστική γραμμή, μεταξύ «πολιτικής» και «ιδεολογικής» δολοφονίας…

Θλίβομαι γιατί στον τάφο του παιδιού θα «ακουμπήσουν» άλλοι από αυτούς που πρέπει. Θλίβομαι γιατί για άλλη μια φορά, θα γίνει το παν ώστε να πιστέψουμε χωρίς να ερευνήσουμε. Θλίβομαι γιατί κάποιοι καταφέρνουν να καλύπτουν την ανεπάρκειά τους, πίσω από μια ΧΑ και ένα φέρετρο.

Θλίβομαι γιατί οι άρχοντες του «διαίρει και βασίλευε» θα εδραιωθούν στις θέσεις τους, σπέρνοντας διχασμό στους ηττημένους. Θλίβομαι γιατί αύριο θα ξαναδώ τα ίδια, απονευρωμένα πρόσωπα…