«Τέμνει σου το ξίφος ύδωρ,
η δε σπάθη σου χιόνα.»
(Βυζαντινών)

Τον γνωρίζετε; Όχι;

Είναι μικρής ή μεσαίας ηλικίας, φαιδρός κατά βάθος, ποτέ ηλικιωμένος και σοβαρός, με δήθεν ατημέλητα λουστραρισμένα μαλλιά, ευτραφής μια και το στομάχι του μπαίνει σε προτεραιότητα, εύκαμπτη μέση για τους τρανούς, άκαμπτη για τους παρακατιανούς, πολυθόρυβος, πομφολυγογενής, και μια στάση, ένα ύφος, που θυμίζει «πετεινό περήφανο μέσα στο κοτέτσι του».

Έχει την εντύπωση πως εκτός αυτού και των όποιων εργοδοτών ή εκτροφέων του, όλοι οι άλλοι είναι αγράμματοι, ανίκανοι, δεύτερης επιλογής ανθρωπάκια, που θέλει να τους εκμεταλλεύεται, να τους αγνοεί και να τους ποδοπατεί έστω και το συμφέρον του αν δεν το καλεί.

Κάποιο μέσον πολιτικό, ή γνωριμία οσφυκαμπτόμενης βάσης επέδρασε, άρπαξε μια θέση σε οργανισμό ή ιδιωτική επιχείρηση κι από εκεί θορυβολογεί, αγνοώντας πως «υπερηφανία μέγιστον ανθρώποις κακόν εστί» (Μένανδρος).
Είχα την τύχη να γνωρίσω λιγοστά τέτοια άτομα και να με εφοδιάσουν εμπειρία πολύτιμη ώστε να τους μαρκάρω από μακριά και να τους αποφεύγω. Αλλά ήμουν κι άτυχος γιατί μου έκαναν, την κατά δύναμή τους, μικρή ζημιά.

Όχι τίποτα σπουδαίο. Να. Κάποια σπαστική κολίτιδα, κάτι αϋπνίες, κι απογοήτευση διαπιστώνοντας πως υπάρχουν τέτοια μιαρά άτομα ανάμεσά μας.

Κι έτυχα σε ένα σοβαρό, ιερό θα ‘λεγα, χώρο με ανθρώπους των γραμμάτων, σοφούς, να ρουφώ τα λεγόμενα του γεροντότερου εξ αυτών.

Σεβάσμιος, με αναριεμένα άσπρα μαλλιά, γαλήνιος απορροφημένος στον κόσμο του, πάσκιζε να βγάλει από μέσα του αγάπη, σοφία και καθοδήγηση για τους μαθητές του.

Ο πλούτος γνώσεων τούτου του καθηγητή γνωστός σε όλους, και τρέχαμε να προλάβουμε μιαν άδεια θέση να τον ακούσουμε, να τον θαμάξουμε, να εισπράξουμε φως απ’ το μεγαλείο του Αριστοτέλη. Δεν ήταν αυτό το όνομά του, αλλά ψευδώνυμο, γιατί ήταν ένθερμος οπαδός της περιπατητικής φιλοσοφίας των αρχαίων.

Ήμασταν κρεμασμένοι στα χείλη του, τα αισθητήρια σε υπερένταση, και δε θέλαμε μηδέ λέξη του να πάει χαμένη.

Άξαφνα, πετάχτηκε κάποιος μεσήλικας (ξερόλα τον λέει η Μάχη) και τον διέκοψε.

- Κύριε Αριστοτέλη, με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που σας έχω, μια ομιλία σαν τη δική σας τραβάει πολύ σε μάκρος και κουράζει.

Όλοι παγώσαμε, αλλά αυτός συνέχισε.

- Όταν ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο, μας είχανε πει ότι μια μακροσκελής ομιλία προκαλεί τον ύπνο κι ακόμα περισσότερο, χωρίς εικόνες γίνεται βαρετή.

- Μιλάω πολλή ώρα;, τραύλισε ο καθηγητής.

- Δύο ώρες.

- Κάνεις λάθος, ανόητε. Είναι μόνο 40 λεπτά, αντέκρουσε εκνευρισμένος κάποιος απ’ το ακροατήριο.

Κι η αλαζονεία του έφτασε στο σημείο να ανέβει στο βήμα απρόσκλητος και να αερολογεί.

- Σωστά αυτά που λέτε, κύριε καθηγητά, αλλά μια ομιλία πρέπει να αφορά συγκεκριμένη ομάδα, κι εδώ υπάρχει πανσπερμία, είπε και ζήτησε να τον χειροκροτήσουν αλλά αντ’ αυτού εισέπραξε γιουχάισμα, που τον ανάγκασε να φύγει από την αίθουσα. Την άλλη μέρα ξαναγύρισε, αλλά ο Αριστοτέλης δεν εμφανίστηκε πια. Προτίμησε να δίνει διαλέξεις σε μικρότερη, μα φημισμένη, σχολή, με πιο σοβαρούς ακροατές και ηρεμία για το δύσκολο ψυχοφθόρο έργο του.

Γιατί, εθελοντικά έδινε τις διαλέξεις, χωρίς κανένας να τον υποχρεώνει, χωρίς κανένας να τον πληρώνει.

Αμοιβή του, η προσφορά στους νέους που υπεραγαπούσε.