Ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις καλλιέργησαν μέσα μου ένα δυνατό αίσθημα. Το αίσθημα ότι οι ρίζες μου βρίσκονται σ’ ένα μικρό αλλά ξακουστό νησάκι του Ιονίου, την Ιθάκη. Στο διάστημα της ατελείωτης εξορίας μου (λόγω ιδεολογίας) στην Αυστραλία, ονειρευόμουνα συχνά τον επαναπατρισμό. Στα όνειρά μου αυτά, εκείνο που πάντα προείχε ήταν ότι θα κατέληγα στην Ιθάκη.

Κατάφερα και υλοποίησα αυτό μου το όνειρο. Από το 1996 είμαι «μόνιμος» κάτοικος στο χωριό του πατέρα μου και χωριό μου, το Σταυρό (φυσικά ταξιδεύω αρκετά συχνά για αναψυχή).

Δεν έχω μετανιώσει καθόλου γι’ αυτή μου την επιλογή. Γενικά περνάω υπέροχα, κάνοντας και κάποια χρήσιμα για το νησί πράγματα.

Ελάχιστα είναι τα αρνητικά. Το κυριότερο απ’ αυτά είναι ότι ορισμένοι Θιακοί (= Ιθακήσιοι) έχουν, όχι μία, αλλά δύο θρησκείες, τη χριστιανική ορθοδοξία, αλλά και τα περιγραφόμενα στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Αυτή η ιστορία άρχισε με τον ερχομό ξένων διανοούμενων το 19ο αιώνα. Άκουγαν οι χωριάτες μας τον οδυσσειακό μύθο και τα πίστευαν όλα. Ο Γιάννης Κακριδής λέει οι Θιακοί έφτασαν στο σημείο να αρχίσουν να μιλάνε για την… αγία (!) Πηνελόπη!

Έτσι βρέθηκα εγώ ο καημένος ο αγνωστικιστής, ανάμεσα στις δύο συμπληγάδες, τις εβραίικες σαχλαμάρες από τη μια και τον ομολογουμένως ωραιότατο οδυσσειακό μύθο από την άλλη.

Σ’ αυτό το σημείο κάνω μια παρένθεση για να εξηγήσω στον αναγνώστη τα περί αγνωστικισμού μου. Από παιδάκι είχα αμφιβολίες, ανακαλύπτοντας την ψευτιά του «δώρα φέροντος» Άι-Βασίλη. Όταν αγκάλιασα την επιστήμη, έγινε ολοφάνερο ότι η επιστήμη που βασίζεται στην παρατήρηση, στο πείραμα, στον επαγωγικό τρόπο σκέψης κ.τ.λ., είναι ασυμβίβαστη με τις φαντασιώσεις της… «απόλυτης, αποκαλυπτικής αλήθειας». Δεν μπορείς να διδάσκεις σε πρωτοετείς φοιτητές τον πρώτο νόμο της θερμοδυναμικής και ταυτόχρονα να πιστεύεις ότι το κοκαλάκι του αγίου μοσχοβολούσε! Αν εγώ έκανα κάτι τέτοιο, δε θα μπορούσα να βλέπω τη μούρη μου στον καθρέφτη το πρωί όταν ξυρίζομαι.

Επανέρχομαι στα της Ιθάκης: Ένα από τα πιο ενοχλητικά για μένα στοιχεία της νέας θρησκείας, που βασίζεται στην ομηρική εκδοχή της Οδύσσειας, είναι η υποτιθέμενη αγνότητα της μυθικής μας βασίλισσας, της Πηνελόπης. Τα διαβάσματά μου, βιβλία επιστημόνων διεθνούς φήμης, συμπεριλαμβανομένου και του Ιθακήσιου Παναγή Λεκατσά, μου έκαναν γνωστές και άλλες εκδοχές της οδυσσειακής περιπέτειας. Σ’ αυτήν του Δούρη του Σάμιου* η μυθική μας βασίλισσα είχε στο διάστημα της 20ετούς απουσίας του μουρντάρη Οδυσσέα, 129 εραστές!

Τα έγραψα αυτά σε θιακιά εφημερίδα, αναφέροντας, φυσικά, και τις πηγές μου. Έγινε σάλος! Οι οπαδοί της νέας θρησκείας θέλανε να με λιντσάρουν. Είμαι θετικός ότι αν τους πέρναγε από το χέρι, θα είχα την τύχη της καημένης της Υπατίας, που την διαμέλισαν οι χριστιανοί καλόγεροι στην Αίγυπτο. Είχα και απειλητικό τηλεφώνημα από Βαθυσιάνο (τους ξεχωρίζω γιατί μιλάνε θιακά): «θα σας σπάσουμε στο ξύλο». Του απάντησα με τη γνωστή έκφραση που δε λέγεται μπροστά σε κυρίες.

Έχω μάθει αρκετή ψυχολογία από την ψυχολόγο γυναίκα μου για να μπορέσω να καταλήξω στην εξής υπόθεση εργασίας: Οι Θιακοί τού «σήμερα», ναυτικοί και μετανάστες από την αρχαιότητα, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν άφηναν τις γυναίκες τους στα χωριά μας, καμμιά φορά για χρόνια. Θέλουν λοιπόν να πιστεύουν ότι αυτοί μεν μπορούν να κάνουν τις… αταξίες τους, αλλά και ότι οι κυράδες τους στο χωριό είναι… Πηνελόπες (ομηρικές).

Τέτοιου είδους άντρες, ενισχυμένοι από μια μερίδα πονηρών γυναικών, έχουν δημιουργήσει το μύθο ότι μόνο οι άντρες έχουν, οι καημένοι, την ανάγκη της απόλαυσης του σαρκικού έρωτα. Παραμύθι της Χαλιμάς, φυσικά, για όποιον άντρα έχει πάει στο κρεβάτι με φυσιολογικές γυναίκες.

Ήρθα στην Αυστραλία εδώ κι ένα μήνα περίπου και ανελλιπώς διαβάζω Ν. Κ.. Βρίσκω τη σελίδα των επιστολών ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερα το κονταροχτύπημα μεταξύ θεούσηδων και αθέων. Θα μπορούσε να μου εξηγήσει ένας χριστιανός θεούσης, που δεν μπορεί παρά να πιστεύει την «αλήθεια του ευαγγελίου», την τεράστια διαφορά μεταξύ των ευαγγελιστών, Λουκά και Ματθαίου, όσον αφορά στη γενεαλογία του Χριστούλη, που παραθέτω παρακάτω;** Τα μόνα κοινά και στις δύο γενεαλογίες ονόματα, είναι του Ιησού, του μπαμπά τού Ιωσήφ (τι έγινε με την παρθενία της Μαρίας;) και του Δαυίδ. Ποιος λέει ψέματα, ο Λουκάς, ο Ματθαίος ή και οι δύο; Είναι ή δεν είναι εβραίικες σαχλαμάρες αυτά;

* Δούρης ο Σάμιος, 3ος - 4ος αι. Π.Χ., τύραννος της Σάμου, φιλόσοφος.
** T. Freke, P. Gandy , «The Jesus Mysteries».