Στον κινηματογράφο συνήθιζα να πηγαίνω πολύ μικρή. Ξεκίνησα από τότε που βρισκόμουν στο καρότσι, χωρίς να έχω επιλέξει ούτε την ταινία ούτε καν το συγκεκριμένο είδος διασκέδασης. Πήγαινα όπου με πήγαιναν.

Στην εφηβεία ήταν μία από τις πιο συνηθισμένες και αγαπημένες μου εξόδους. Σχεδόν κάθε Σάββατο πήγαινα στον κινηματογράφο της πόλης. Ανεξάρτητα από το αν ήθελα να δω την ταινία ή αν είχα ακούσει γι’ αυτήν. Διάλεγα ανάμεσα στις δύο ταινίες που έπαιζε, βάσει τίτλου, περίληψης, πρωταγωνιστών, κριτικών που είχα βρει. Διαφορετικό κριτήριο κάθε φορά. Κάποιες φορές η ταινία ήταν καλή. Κάποιες άλλες φορές… ίσως να ήταν καλύτερα αν είχα πάει για καφέ.

Όταν έγινα φοιτήτρια, άρχισα σιγά - σιγά να μην πηγαίνω. Ο κινηματογράφος στην πόλη που σπούδαζα, βρισκόταν μακριά από το κέντρο της πόλης, οπότε δεν ήταν εύκολο. Βασικά, αυτή ήταν η δικαιολογία που έβρισκα.

Προτιμούσα να επενδύω τα χρήματα που θα έδινα για μία ταινία, σε έξοδο με την παρέα μου. Παράλληλα, ανακάλυψα και το κατέβασμα ταινιών μέσω του διαδικτύου. Όποια ταινία ήθελα να δω, μπορούσα να την κατεβάσω λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα της στους κινηματογράφους σε πολύ καλή ποιότητα εικόνας και ήχου και με ελληνικούς υπότιτλους. Χωρίς να ξοδέψω λοιπόν χρήματα, μπορούσα να δω όποια ταινία ήθελα. Παρ’ όλο που είχα όμως αυτήν τη δυνατότητα, συνέχεια το αμελούσα. Λόγω της δυνατότητας να δω όσες ταινίες ήθελα όποτε ήθελα, συνεχώς το ανέβαλλα, με αποτέλεσμα να αφήνω λίστες με ταινίες να γεμίζουν συνεχώς.

Φέτος αυτό άρχισε να αλλάζει. Στην Αθήνα θυμήθηκα ξανά τον κινηματογράφο. Δεν κατεβάζω συχνά ταινίες από το διαδίκτυο, βλέπω και την όλη διαδικασία σα μία βόλτα, σαν έναν επιπλέον τρόπο να ξεσκάσω από την πίεση της εβδομάδας. Είναι και ένας τρόπος να γνωρίσω και αυτήν την πόλη. Κάθε ταινία και σε άλλη περιοχή λοιπόν. Και ενώ ξεκίνησα να πηγαίνω δειλά-δειλά σε θερινά σινεμά -σα να ντρεπόμουν λόγω της μακράς απουσίας μου-, στη συνέχεια εγκλιματίστηκα. Ένιωσα να βρίσκω τα παλιά μου λημέρια και να θυμάμαι ξανά όλα τα πράγματα που είχα αγαπήσει σε αυτόν. Ξέρω, ξέρω… Το να βλέπεις ταινίες στον υπολογιστή είναι δωρεάν, είναι βολικό γιατί μπορείς να το κάνεις όποτε θες. Τους ξέρω τους λόγους για να προτιμήσω τον υπολογιστή. Τους προανέφερα και τους υπερασπιζόμουν χρόνια. Ο κινηματογράφος όμως έχει άλλη αίσθηση. Νιώθεις ότι μπαίνεις ολόκληρος μέσα στην ταινία.

Η όλη διαδικασία της προβολής της ταινίας στην οποία συμμετέχεις μαζί με άγνωστους σε σένα ανθρώπους, θυμίζει περίεργο τελετουργικό. Στον κινηματογράφο ξαφνιάζεσαι πιο πολύ, νιώθεις όλες σου τις αισθήσεις να είναι στην τσίτα, δίνεις άλλη σημασία στη μουσική που ακούς. Το καλύτερο όμως κομμάτι είναι αυτό που ακολουθεί την προβολή. Είναι το κομμάτι της συζήτησης πάνω στην ταινία μαζί με την παρέα σου. Διαφωνίες, άλλες οπτικές γωνίες, γέλια, απορίες, όλα με την απαραίτητη συνοδεία φαγητού και ποτού. Γι’ αυτό σας λέω… πάτε μια βόλτα προς τον κοντινό κινηματογράφο. Και μόλις κλείσουν τα φώτα, ανοίξτε τα μάτια, τεντώστε τα αυτιά και αφεθείτε!