Τσαλαβουτούν στην ιδεολογική λασπουριά της θεωρητικής σύγχυσης και ασυναρτησίας, των αντιφατικών θέσεων και των αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων, των αφορισμών και της κούφιας συνθηματολογίας.

Νεογιλοί πολιτευόμενοι, αναθρεμμένοι μέσα στα «πλούτη» και τα κανάκια της Μεταπολίτευσης, «ειδήμονες» επί παντός... επιστητού, ως «ήρωες» του εγχώριου πανεπιστημιακού «ασύλου», και κάποιοι σπουδαγμένοι «εν Εσπερία», οι οποίοι εδραίωσαν, άμα τη αφίξει τους, τη δωρεάν σίτισή τους με κάποια πανεπιστημιακή έδρα - χάρη στα οικογενειακά τους «κονέ», τις συστάσεις τού ιδεολογικού τους πάτρωνα ή των φίλων ομοϊδεατών του πανεπιστημιακού πρυτανείου - ή διαδέχθηκαν τον πανάξιο στις... αναρριχήσεις μπαμπά τους στις δικηγορικές του επιχειρήσεις ή στο πολιτικό του πόστο, το οποίο κληρονομικώ δικαίω μεταβιβάζεται εν Ελλάδι από τον πατέρα στον «πολλά υποσχόμενον» διάδοχό του.

Και συμβαίνει στη χώρα μας το αφύσικο και πρωτοφανές: νέοι άνθρωποι και νέοι πολιτικοί να αγωνίζονται να μην αλλάξει τίποτα σ’ αυτήν τη χώρα, τίποτα απ’ αυτά που οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική κατάρρευση και το λαό μας στη δυστυχία και την εθνική ταπείνωση. Συμμαχούν ακόμα και με τους πρώην τροφίμους του πανεπιστημιακού ασύλου για να παραμείνει αδιατάρακτη η ασυλοποίηση των πανεπιστημίων. Και, για να αποσπάσουν τα ψηφία από τον ψηφοφόρο λαό, οι ψηφολόγοι και οι ψηφοπαίκτες εναγκαλίζονται με το ίδιο πάθος κάθε αγανακτισμένον, θύμα ή θύτην, με το ένα χέρι αυτόν που κλαίει, γιατί έχασε τον επιούσιον, και με το άλλο χέρι αυτόν που ωρύεται, γιατί έχασε το μεγάλο φαγοπότι της διαπλοκής και της λαμογιάς.

Εμφανίζονται ως οι μόνοι «φίλοι του λαού» και υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης· όταν όμως οι άλλοι, οι... «εχθροί του λαού», επιχειρούν να καταργήσουν την αδικία των προνομίων και να εξισώσουν το μισθολόγιο των υπαλλήλων της Βουλής με αυτό των άλλων υπαλλήλων τού Δημοσίου, επικαλούνται παραβίαση… του Συντάγματος!

Καταριούνται τους αίτιους για την υψηλή ανεργία και... χύνουν άφθονα δάκρυα για τους δυστυχείς ανέργους, ενώ συγχρόνως αποτρέπουν κάθε επένδυση που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, φοβερίζοντας τους ξένους και ντόπιους επενδυτές πως δεν θα καλοπεράσουν όταν αυτοί πάρουν την εξουσία στα χέρια τους. Ακόμα και οι χθεσινοί πολέμιοι των θερμοηλεκτρικών εργοστασίων τής ΔΕΗ και θιασώτες των ΑΠΕ, σήμερα προσπαθούν να ξεσηκώσουν τον κόσμο για να ακυρωθεί η μεγαλύτερη επένδυση για τη δημιουργία αιολικών πάρκων στο Β. Αιγαίο. Η μικροπολιτική παράνοια στο απόγειό της!

Κόπτονται, δήθεν, για την τήρηση του Συντάγματος και την προστασία της Δημοκρατίας, ενώ προσπαθούν να εξεγείρουν το λαό με επαναστατικές μπαρούφες περί «ανατροπής» και «γενικευμένης απειθαρχίας», συστοιχιζόμενοι με αυτούς που απεργάζονται τον εκφασισμό της κοινωνίας μας.

Εξορκίζουν τον εμφύλιο που οραματίζονται οι Νεοναζιστές, ενώ οι ίδιοι επιδιώκουν να φανατίσουν το λαό με διχαστικά συνθήματα του τύπου «ή εμείς ή αυτοί», και κατηγορούν τους αντιπάλους τους ως «Μερκελιστές», ενώ αυτοί ως... γενναίοι αυτοανακηρύσσονται σε «Αντι-Μερκελιστές»!

Μονοπωλούν για τον εαυτό τους την ευαισθησία απέναντι στα βάσανα του λαού και την αγάπη στην πατρίδα.

Και συναγωνίζονται τους Χρυσαυγίτες στις ύβρεις και στις απειλές εναντίον των πολιτικών τους αντιπάλων, αποκαλώντας τους προδότες, δοσίλογους και υπηρέτες των ξένων τοκογλύφων και τραπεζιτών, που «μετέτρεψαν τη χώρα σε αποικία και προτεκτοράτο και ξεπουλάν τη δημόσια περιουσία και τον πλούτο της χώρας». Έφτασαν στο σημείο, οι επικαλούμενοι τη Δημοκρατία, το Σύνταγμα και τη Δικαιοσύνη - μόνον στην περίπτωση που εξυπηρετούνται οι μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες - να απειλήσουν με «ειδικά δικαστήρια» και «λαϊκό λυντσάρισμα» όσους υπέγραψαν τα «Μνημόνια»!

Αρχομανείς και αρχολίπαροι, φιλοδοξούν να αναλάβουν τα ηνία της χώρας, έστω κι αν αυτή η χώρα έχει καταντήσει εντωμεταξύ, εξαιτίας της άφρονος πολιτικής τους, τόπος ερειπίων και έρημη χώρα.

Ανιστόρητοι και άμυαλοι, «καίνε το πάπλωμα για να φύγουν οι ψείρες». Υπονομεύουν την ενότητα τού λαού και τη Δημοκρατία, για να απαλλάξουν, όπως διακηρύσσουν, τη χώρα από τα «Μνημόνια» και την εξάρτησή της από τους «Τροϊκανούς», και απεργάζονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, χειρότερα οικονομικά δεσμά για τη χώρα, διακινδυνεύοντας κι αυτή την εθνική της ακεραιότητα. Αγνοούν ή ξεχνούν ότι όσες φορές η Ελλάδα βρέθηκε απομονωμένη, χωρίς συμμάχους, σ’ αυτό το σταυροδρόμι του κόσμου, όπου λυσσομανάν όλοι οι αγέρηδες και καραδοκούν να της χιμήξουν λύκοι και ύαινες, αντιμετώπισε ανυπολόγιστες καταστροφές και θρήνησε χιλιάδες θύματα.

Και εάν δεν πρόλαβαν -ως... παλιοί «καταληψίες»- να διδαχθούν τίποτα από την Ιστορία, δεν βλέπουν και δεν ακούν πού οδήγησαν οι αποφάσεις της Αργεντινής και της Ουγγαρίας -που μας πρόβαλλαν έως χθες ως πρότυπα γενναιότητας- οι οποίες σήμερα ξαναχτυπούν την πόρτα τού Δ.Ν.Τ., εκλιπαρώντας και πάλι τη βοήθειά του! Δεν βλέπουν την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, οι οποίες υποβάλλουν στα ίδια... «μνημονιακά» βάσανα τους λαούς τους;

Δεν βλέπουν την Ισπανία και την Ιταλία, οι οποίες χωρίς «μνημόνια» - ακόμα - παίρνουν τα ίδια με μας επώδυνα μέτρα, για να βγάλουν από το τούνελ της κρίσης τη χώρα τους; Να πιστέψουμε ότι κι αυτές οι χώρες κυβερνώνται από «ανάλγητους», «προδότες» και «δοσίλογους»;

Μήπως κάτι άλλο, πιο βαθύ και πιο μεγάλο, συμβαίνει στο σύγχρονο κόσμο μας, το οποίο αδυνατούν να συλλάβουν με το... «ψηφιδωτό» μυαλό τους, του οποίου η εμβέλεια φτάνει ως τις επόμενες εκλογές και τη συλλογή ψηφίδων, μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, ώσπου να επιτευχθεί η αυτοδυναμία; Και, βέβαια, αυτό που συμβαίνει στον κόσμο μας δεν θα αντιμετωπιστεί με μια ακόμα εκλογική αναμέτρηση, ούτε με τις «ανατροπές», τους διχασμούς και τους «εμφύλιους», που οραματίζονται κάποιοι, και ασφαλώς ούτε από μόνη την Ελλάδα.

Η παγκόσμια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και πρωτίστως η παγκόσμια ηθική κρίση -και ευρύτερα η πολιτιστική- που βρίσκεται στο βάθος των προβλημάτων μας και ευθύνεται για την απώλεια του υπερκαταναλωτικού «παραδείσου» μας -πέρα από τις ευθύνες τού εγχώριου πολιτικού συστήματος για την άφρονα πολιτική του στην περίοδο της Μεταπολίτευσης- θα αντιμετωπιστεί μόνο με την εθνική ενότητα -στο εσωτερικό της χώρας- όλων των προοδευτικών και πατριωτικών δυνάμεων και συγχρόνως, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη συμμαχία όλων των λαών και όλων εκείνων των δυνάμεων που πιστεύουν στις αξίες μια ενωμένης -πραγματικά- Ευρώπης των λαών. Και τα πρώτα σημάδια πως κάτι θαμποχαράζει στο ζοφερό ορίζοντα της... Δύσης είναι πια ευδιάκριτα. Είναι κι αυτό ακόμα ένας λόγος για να αποφύγουμε τον εθνικό «αυτοχειριασμό» μας και να παραμείνουμε ζωντανοί εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.