Είναι ιδιαίτερες οι σχέσεις μου με τούτη την εποχή. Αγαπάω το μουντό, μελαγχολικό κλίμα της, τα γήινα χρώματά της, τις ταξιδιάρικες συννεφιές, τη γλυκιά θλίψη της, τις πρώτες σταγόνες βροχής, τα φύλλα των δέντρων που ταξιδεύουν με τον αέρα, στρώνοντας πολύχρωμα χαλιά στη γη και τον ήχο με το σύρσιμό τους στις άκρες των δρόμων. Επίσης τις χίλιες δυο εικόνες που μου δίνουν θέμα και αφορμή να τις αποτυπώνω, με στιγμιαία κλικ, στις φωτογραφίες μου. Όλη την αλήθεια της φύσης στη φάση της φθινοπωρινής μεταμόρφωσης. Κι ακόμα, τις μέρες της που μικραίνουν, τις νύχτες της που μεγαλώνουν, την ψευδαίσθηση της καινούργιας αρχής κι αυτό που έχει το φθινόπωρο και μας κοροϊδεύει: το να δείχνει σα να ’ναι καλοκαίρι παρ’ ότι κρύβει λίγο χειμώνα.

Μικρές μέρες, λοιπόν, μεγάλες νύχτες, ψευδαίσθηση καινούργιας αρχής, υγρή και συνάμα γλυκιά μελαγχολία, ακόμα κι όταν την κρύβει ο ήλιος. Πολύχρωμες εικόνες που κάνουν εμφανή και πολύ ενδιαφέρουσα την πορεία της φθινοπωρινής μεταμόρφωσης μέσα στην κυκλικότητα του χρόνου.

Μου αρέσει να περπατάω στα φθινοπωρινά πάρκα με τα πεσμένα κίτρινα φύλλα. Μόνο που επάνω τους δεν ξαποσταίνουν πια χαμόγελα, ούτε θρυμματισμένοι νεανικοί έρωτες, όπως τότε. Μονάχα καταλήξεις αποξηραμένων ονείρων και ελπίδων. Βαρύθυμες οι περπατησιές των ανθρώπων που ανταμώνω. Κουρασμένες. Σιωπηλές εικόνες, θαρρείς και δεν υπάρχει μέσα τους χώρος για περιττά αισθήματα. Ίσως να ’ναι ένας τρόπος διαφυγής. Μια απόδραση σ’ έναν αλλιώτικο κόσμο. Έναν κόσμο που γίνεται όλο και περισσότερο πολύπλοκος, αβέβαιος, αντιφατικός… Ίσως και πιο απάνθρωπος… Ίσως ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα σε δύσκολους καιρούς, που όλοι ψάχνουμε κάτι για να πιαστούμε. Ίσως η ανάγκη για επιβίωση που έχει κατακλύσει τη σκέψη μας, την καθημερινότητά μας, τους στόχους μας.

Παρατηρώ, εν τω μεταξύ, πως έχουν αυξηθεί οι άνθρωποι που παραμιλάνε. Αυξήθηκαν κι εκείνοι που περπατάνε και φλυαρούν ασταμάτητα στο κινητό τους. Από κάποιους άλλους ακούς μόνο πριονισμένα λόγια, λόγια που αιωρούνται με όλα τα κενά ανάμεσά τους, σα μονόλογοι στο ανομολόγητο πέρασμα της σιωπής. Μιας σιωπής, σαν τη μοίρα, που αόρατη μα υπαρκτή, φτιάχνει τον ιστό της ζωής μας… Όλο και πιο πολλοί οι άνθρωποι που προτιμούν για παρέα το σκύλο τους. Αυξήθηκαν, απ’ ό,τι λένε, κι αυτοί που έχουν πολλούς φίλους στο Facebook. Και στη ζωή όλο και πιο λίγους. Την ίδια ώρα που έχουμε ανάγκη να μιλάμε για την υγρασία που θεριεύει στην ψυχή μας. Αυξήθηκε πολύ, θαρρώ, η μοναξιά. Και οι ρηχές σχέσεις το ίδιο. Η λέξη αγάπη σε έκπτωση. Κι αυτό με θλίβει.

Τέλος Οκτώβρη και οι περίπατοι στο μεγάλο πάρκο πιο συχνοί. Η φθινοπωρινή ψύχρα συνοδεύει τις σκόρπιες σκέψεις κλέβοντας τις έγνοιες της μέρας που γυροφέρνουν στο νου μου... Η αισθητική μελαγχολίας που εκπέμπει η φύση, φορτωμένη στα γήινα χρώματα, επιδρά έντονα στον ψυχισμό μας δημιουργώντας μια σύγχυση συναισθημάτων, κι όμως, από την άλλη γίνεται ο παράδεισος των αισθήσεων και των επιθυμιών του κάθε φωτογράφου.

Ξάφνου, ένα κλαρί ξεκόλλησε από ψηλά, «λιποτάχτησε» απ’ το δέντρο και, χορεύοντας στον αέρα, έπεσε, μπροστά μου. Βρήκε στέρεο χώμα να ξαποστάσει… Ωστόσο, μου φτάνει ένα κλικ, ένα τόσο δα δευτερόλεπτο, το «απέραντο δευτερόλεπτο» της στιγμής… για να την απαθανατίσω σε εικόνα. Ας είναι, λοιπόν, η φωτογραφία μου, με το ορφανεμένο κλωναράκι κατάχαμα, το αποχαιρετιστήριο δώρο του Οκτωβρίου που μας αφήνει. Κερασμένη από μένα για εσάς, μπας και ξορκίσει τη μελαγχολία μας...