Είναι η Ελλάδα που διαπρέπει στο εξωτερικό ή μήπως είναι απλώς κάποιοι χαρισματικοί Έλληνες; Πριν από δύο - τρεις εβδομάδες είχα έτοιμη την απάντηση, όταν έβλεπα την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου να σαρώνει, κερδίζοντας τέσσερα από τα έντεκα βραβεία Όσκαρ, στα οποία ήταν υποψήφια. Μπορεί ο σκηνοθέτης να μην αξιώθηκε ακόμη το βραβείο της καλύτερης σκηνοθεσίας, θα προστεθεί κι αυτό όμως - κάτι μού το λέει μέσα μου- κοντά στα τόσα άλλα που φιλοξενεί στη βιβλιοθήκη του και επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι ξέρουμε αλλά δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε: Ότι ο Λάνθιμος είναι ένας σπουδαίος σκηνοθέτης. Θα έχουμε λοιπόν την τιμή να διασκεδάζουμε την άγνοια, τη ματαιοδοξία και την ανταγωνιστικότητά μας στα κοινωνικά δίκτυα, ασκώντας από καθέδρας (τρομάρα μας) κριτική σε κάθε νέα του έμπνευση, όπως είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε στη δεκαετία του 1990 με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο. Λίγες εβδομάδες μετά την προβολή του «Poorthing» ανώνυμοι «αλκοολικοί» της έβδομης τέχνης, μιας τέχνης που στην ουσία αγνοούν, εξαπέλυαν μύδρους εναντίον «των ψυχικών νοσημάτων, από τα οποία υποφέρει ο σκηνοθέτης και ταλαιπωρεί και εμάς, τους κακόμοιρους θεατές…». Σάρωσε διεθνώς τα βραβεία η ταινία, τα καλλιτεχνικά και τα εμπορικά, όπου και να ταξιδέψει ο σκηνοθέτης, η πατρίδα θα τον πληγώνει, μείναμε εμείς με τη μιζέρια μας να κατακρίνουμε το γύρισμα του πλάνου στο 90’. Κλέφτες θα γίνουν οι ερασιτέχνες ανώνυμοι κριτικοί κινηματογράφου;

Ευτυχώς κυκλοφόρησε το «Ζάρι» και περιμένοντας τη Eurovisionτον ξεχάσαμε τον σκηνοθέτη. Μας έπιασε νέα τρέλα, μπροστά μας ανοίχτηκαν καινούργιοι ορίζοντες αρνητικής κριτικής: Ήρθε το Bollywoodκι έστησε χορό με τους τσολιάδες στο Σύνταγμα και τις γιαγιάδες στα νησιώτικα αιγαιοπελαγίτικα σοκάκια! Ήρθε το κίτρινο αθηναϊκό ταξί και αποθέωσε την Πλάκα και τα σουβλατζίδικα. Άδικο είχε; Ακρόπολη, μαζικός τουρισμός, εύκολο χρήμα, σαγιονάρα, καπέλο, μίξη ρυθμών, μπέρδεμα μουσικών, πουλώ γύψινα αντίγραφα αρχαίων και ζω σαν άρχοντας. Ηλεκτρονική μουσική, σκωτσέζικη φούστα και αποθεωτικά προγνωστικά. Ποιος είσαι συ που δεν σου αρέσει το ζάρι; «Ρίχνατε και στο χωριό σας;» ρώτησε σεμνά χαμηλοβλεπούσα η αοιδός! Βασικά δεν το είπε έτσι, το εννοούσε! Αν μπορείς, κάνε επιτυχία! Μπορείς όμως; Οδήγα ταξί, πούλα τσολιαδάκια, τύλιγε σουβλάκια, βγάλε χρήματα μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, οι άλλοι κάνουν διακοπές, εσύ δουλεύεις, πάντα δουλεύεις, έχεις κέρδη, πάντα κέρδη, ξεχωρίζεις, ανεβαίνεις κοινωνικά, γιατί θα μπορούσες να μην, μπορείς; Στη ζωή είναι να φέρεις μια ζαριά Καλή ζαριά! Να σε συζητάνε και συ να μη χρειάζεται να συζητάς για τους άλλους. Να γίνεσαι πάντα εσύ το κέντρο του ενδιαφέροντος. Κράζεις; Θαυμάζεις; Καυτός ήλιος, ευρωπαϊκός διαγωνισμός, η Ελλάδα που αγωνίζεται, η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που εξελίσσεται. Η Ελλάδα αυθεντική: μαζική κουλτούρα και καραγκιόζης, πατέντες, μπίζνες, μπουζούκι, ηλεκτρικός ήχος, στο χωριό σας ξέρατε να ρίχνετε ζάρι; Και μια ωραία γκόμενα να λικνίζεται καταμεσήμερο μέσα στον δυνατό ήχο.

«Αύριο που θα διακριθούμε, χωρίς δημόσιες σχέσεις θα γίνεις και συ μία από αυτές που κοροϊδεύεις. Από τις σαχλές που κράζουν στα κοινωνικά δίκτυα μια ακόμα Ελλάδα, μια άλλη Ελλάδα που ξεφεύγει από τη μετριότητα». Άμα μπορείς, που δεν μπορείς, ρίξε το ζάρι! Φέρε μια ζαριά καλή! Αλλιώς χειροκρότησε την προσπάθεια της Μαρίνας, με τη γεύση τρικυμίας στα χείλη. Αν διακριθεί, θα ξεφύγει από τη μετριότητα; Τρικυμία εν κρανίω! Η Ελλάδα του σήμερα, η Ελλάδα του αύριο, πολύ Ελλάδα του χτες! Αποζητά διακρίσεις που δεν της αναλογούν, από όπου κι αν προέρχονται. Θα πανηγύριζε ακόμη και το χρυσό βατόμουρο. Έχει καλύτερη γεύση από το Όσκαρ. Που δεν τρώγεται. Για να ξεχωρίσεις χρειάζεται όραμα. Προσωπική προσπάθεια. Ταλέντο. Τύχη.Έμπνευση. Δουλειά. Αγώνα;. Αποτυχία. Αδιαμεσολάβητο φλερτ με τη διάκριση. Άστρο. Χρειάζονται τόσα πολλά που τόσοι μεγάλοι Έλληνες διαθέτουν και δυστυχώς αποδεικνύουν διεθνώς, χωρίς να τα έχουν ήδη απολαύσει στον τόπο τους.

Δυστυχώς αποκλειστήκαμε στο ποδόσφαιρο. Το έθνος πληγώθηκε. Περιμένει το ζάρι._