Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκάφτης! Σιγά…. Ένας φωτεινός ήλιος χτυπά ανελέητα τα τζάμια, τρυπώνει μέσα στο γραφείο και θαμπώνει την οθόνη του υπολογιστή. Η φύση σε προκαλεί. Στο φωνάζει ότι σήμερα δεν είναι μέρα εργασίας. Και ας κάθεσαι στο γραφείο ανάμεσα σε γραφειοκρατικές διαδικασίες και επιμορφωτικές δραστηριότητες. «Να σηκωθείτε να πάτε στη Βουλιαγμένη. Να χαρείτε τον ήλιο, τη θάλασσα κι αν έχετε κουράγιο να βουτήξετε στη θάλασσα».

Χαμογελώ. Στον ήλιο που με τυφλώνει. Αντιστέκομαι και συμπληρώνω κάποια έντυπα. Πριν μερικές ώρες οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν καταποντισμούς βροχής και νέες κακοκαιρίες. Αναρωτιέμαι πόσα ονόματα κακοκαιριών γνωρίζω! Δεν θυμάμαι. Η φύση αντιστέκεται στις προβλέψεις. Τις διαψεύδει. Λάθος συναγερμός Τέλος συναγερμού! Σε δέκα μέρες η ώρα αλλάζει. Επισήμως! Οι μέρες μεγαλώνουν. Η διάθεση αλλάζει. Η δουλειά εκεί. Ατέλειωτη! Το ένα διαδέχεται το άλλο και μόλις σκέφτεσαι ότι έχει τρεις μέρες να διαθέσεις όπως θες, ανοίγεις το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, διαβάζεις τις νέες προθεσμίες και αναρωτιέσαι πόσα χρόνια σου μένουν ως τη σύνταξη! «Πολλά» είναι η απάντηση. Οπότε ξεχνάς ότι άμεσα θα έχεις χρόνο για σένα και ανταποκρίνεσαι στωικά. Όσο ωραιότερος ο καιρός, τόσο στωικότερη η ανταπόκριση! Με νιώθετε έτσι;

Συμπληρώνω κάτι ημερολόγια, όταν χτυπά επίμονα το κινητό. Φίλη καθισμένη σε καφέ λιάζεται και με προσκαλεί. «Είναι δώδεκα». «Ε, ζήτα άδεια και έλα». «Τι άδεια να ζητήσω;» Δεν προβλέπεται. «Δηλαδή πόσους καφέδες να πιω ως τις τρεις; Έχεις τρελαθεί, παιδάκι μου;» «Θα πάμε για τσίπουρα». «Δούλευε, σκλαβάκι». Μήπως είμαι; Το τηλέφωνο κλείνει. Κόντρα στον ήλιο και στη διάθεση των ημερών συνεχίζω. Μ’ αρέσει η δουλειά μου αλλά συνήθως τέτοια εποχή κάθε χρόνο με πιάνω να ονειρεύομαι το καλοκαίρι. Με συλλαμβάνω να καρφώνω το βλέμμα σε αντικείμενα για ώρα, να αρνούμαι να συνεχίσω. Δεν πάσχω από διάσπαση προσοχής. Συνεχίζω. Με μικρά διαλείμματα επισκέψεων στο διαδίκτυο. Χτυπά το τηλέφωνο ξανά. «Σου παραγγείλαμε». «Η ώρα είναι μία». «Δεν δικαιούσαι δίωρη;» Κλείνω το τηλέφωνο αποφασιστικά. Έχω τρία τηλεφωνήματα να κάνω. Που γίνονται επτά. Και καταλήγουν εννιά. Ο χρόνος τρέχει, το φως δυναμώνει. Ανοίγω το ραδιόφωνο. Χειρότερο. Χατζηδάκης- εγκύκλιος σημειώσατε ένα. Ο καφές τελειώνει. Η ώρα προχωρά. Ευτυχώς προχωρά. Το τηλέφωνο χτυπά. Αναγνωρίζω τον αριθμό. Δεν το σηκώνω. Επιμένει. Υπομονή. Αρχίζω να τακτοποιώ το γραφείο.

Χτυπά το ταχυδρομείο. Τρία νέα μηνύματα, τα δύο επείγοντα. Περνά άλλη μισή ώρα. Το μήνυμα στο κινητό αμείλικτο: «Είσαι σπασίκλα». Μπορεί. Δεν ενδίδουμε. Με καμία δύναμη. Δεν θα του περάσει. «Καλό τριήμερο. Καλά κούλουμα!» ακούω. Τρεις συνάδελφοι αναχωρούν. Θέλει δέκα λεπτά. Κλείνω τον υπολογιστή. Αποφασιστικά. Αρνούμαι να διαβάσω την αλληλογραφία του τελευταίου πεντάλεπτου. Από το σπίτι πια το βράδυ! Κατεβάζω τα στόρια. Τελετουργικά. Βάζω το λάπτοπ στη θήκη.

Κατεβαίνω στο γκαράζ. Σε ελάχιστα λεπτά είμαι στον δρόμο. Οι κεντρικές λεωφόροι είναι ανοιχτές. Από το μισάνοιχτο παράθυρο ο αέρας με χτυπά στο πρόσωπο. Αργία! Παρκάρω και κατεβαίνω. Έχουν γίνει μία τεράστια παρέα, πού βρεθήκανε όλοι αυτοί; «Δουλεύουμε για να ζούμε, όχι σαν κάτι άλλους όνομα και μη χωριό». Τι τους πείραξε το χωριό; Αράζω και χαλαρώνω. Οι ακτίνες του ήλιου με καίνε στο πρόσωπο. Κάπου στο βάθος της τσάντας υπάρχει μία αντηλιακή κρέμα. «Μάρτη να βάλεις. Μάρτη από σχεδιάστρια επώνυμη κοσμημάτων». Περνώ στο πρόσωπο μία γενναία στρώση αντηλιακής. Κλείνω τα μάτια και ακούω τα σχέδια του τριημέρου. Σκέπτομαι πότε και πόσο μου αναλογεί να οδηγήσω. Η Τρίτη είναι μακρινή, πολύ μακρινή. Έχω αφήσει ατέλειωτες όλες τις δουλειές του σπιτιού. Ως συνήθως εξάλλου. Πάντα υπάρχει χρόνος γι’ αυτές. Δεν σκέπτομαι πια. Απολαμβάνω. Η ζωή είναι ωραία όταν είσαι γερός, όταν έχεις φίλους και χρόνο να τους διαθέσεις. Όταν υπάρχουν πράγματα να κάνεις και έχεις λεφτά να τα πληρώσεις. Και διάθεση να συμμετέχεις σε ό, τι οργανώνεται.

«Την άλλη Παρασκευή χαιρετισμοί». Σαρακοστή. Στο δρόμο για το Πάσχα! Καλό τριήμερο!