Συναντηθήκαμε μέσα από το zoom. Πώς αλλιώς να αποφάσιζα για την Κυριακή; «Εμένα θα ψηφίσεις. Βλέπουμε «Emily in Paris». Τι άλλο θες, να καταλάβεις ότι ταιριάζουμε;» «Είναι αυτό αρκετό, Πρόεδρε;» προβληματίστηκα. «Γιατί μήπως δεν αρέσει και στους δυο μας ο Παπακαλιάτης; Είδες ή όχι το Maestro»; «Δύο φορές κάθε επεισόδιο» απάντησα με ειλικρίνεια. «Σου αρέσει η Τήνος!» «Μετά τη Μυτιλήνη πολύ» παραδέχτηκα. «Και ακούς Σαββόπουλο». «Έχω λιώσει τους Αχαρνής» και τόσους άλλους δίσκους». «Θα σε γράψω στο κόμμα. Ξέρεις πόσα ωραία παιδιά, τεχνοκράτες, φιλελεύθερους θα συναντήσεις; Με το διδακτορικό τους, τις γνωριμίες τους, τον παχυλό τους τον μισθό, με τη τζιπάρα τους, με τραπέζι στον Ρέμο!» «Αντιπαθώ τα τζιπ βαριέμαι τους «επιτυχημένους». Ο Ρέμος περνά» διάλεξα.

«Μη φας, μαγειρεύω γλάρο!» πετάχτηκε ο Αλέξης. «Δεν τον τρώω σύντροφε» απολογήθηκα. «Μα για τον προκομμένο τον μαγειρεύω, κορίτσι μου. Πες μου ειλικρινά: Ακούς Κραουνάκη;» «Με τα μπούνια» παραδέχτηκα. «Ανέκαθεν άκουγες»! «Η αλήθεια να λέγεται». «Η Τσανακλίδου σου αρέσει;» «Είχα σε κασέτα το «Μαμά γερνάω» από τα δεκαοχτώ». «Μυρσίνη Λοΐζου ακούς;» «Αυτή δεν τραγουδά ούτε γράφει» αντέτεινα. «Έχει όμως πνευματικά δικαιώματα» «Θα τον αρχίσω στις ψιλές. Το ΠΑΣΟΚ είμαι εγώ» άκουσα θυμωμένο να βρυχάται τον Ανδρουλάκη. «Σε έγραψα ήδη στο κόμμα. Εσύ είσαι του τσίπουρου. Πώς θα σου σερβίρουμε τεκίλα;» «Πίνω και βότκα με πάγο, στα σεκλέτια, σύντροφε. Μ’ αρέσει κι η τεκίλα». «Φταίει ο Κωστόπουλος με τα περιοδικά του» με δικαιολόγησε ο Αλέξης και συνέχισε: «Ο σύντροφός σου ταιριάζει να είναι δικός μου σύντροφος: Εσύ χρειάζεσαι έναν άντρα αέρα, με λέγειν, να μην υπόσχεται τίποτα και να σου χαρίζει την ίδια στιγμή τα πάντα. Σε μας αυτό θα το έχεις σε αφθονία. Πώς σου φαίνεται;» «Θέλω να πέσω από την Ακρόπολη» απάντησα αυθόρμητα. «Εντάξει! Τι θα ‘λεγες για μια προσωπική ζωή πλούσια, γεμάτη!» «Πώς αυτό;» «Χωρίς αποκλειστικότητες, να μην ανήκεις, να μην σου ανήκουν και ταυτόχρονα να σου δίνονται όλοι» «Ποιοι, μωρέ;» «Θα αφήνει σε σένα έναν υπαινιγμό, θα φλερτάρει με την άλλη, θα χορεύει με την επόμενη, θα εξομολογείται σε όλες σας τον πόνο του για μια τέταρτη, θα τον παρηγορείτε και στο τέλος θα κάνετε μαζί νυχτερινό μπάνιο, περιμένοντας την ανατολή». «Δε σου το ‘χουν πει αλλά άμα συγχυστώ γίνομαι βίαιη» απάντησα.

«Το κόμμα που δίδαξε έρωτες και πάθη είναι μόνον το ΠΑΣΟΚ. Είμαστε τεχνοκράτες, λιώνουμε όμως, άμα λάχει, στην πίστα το ζεϊμπέκικο. Είμαστε και μόρτηδες, πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά, κάνουμε και νόημα στο αίσθημα να ακολουθήσει. Υπάρχει τίποτα πιο αισθησιακό από ένα τέτοιο θέαμα;» «Μαμά!» μου ξέφυγε παραπονιάρικα. «Ένα σκάνδαλο! Πώς σου φαίνεται να γίνεις η πέτρα ενός σκανδάλου;» «Πολύ πασέ!» ξίνισα.

«Εσένα σου ταιριάζει ένας αριστερός με βούλα, όχι οι γιαλαντζί του Τσίπρα και του Βαρουφάκη» πήρε τον λόγο ο Κουτσούμπας. «Εμείς παιδί μου, πήγαμε εξορία για μια ιδέα» «Ζουν ακόμη οι παλιοί εξόριστοι;» «Όσοι απέμειναν δεν είναι της κλάσης σου αλλά σκέψου: Ένας άντρας μακριά, άγνωστο για πόσο, τον έχεις, μόνον με τη σκέψη σου». «Δεν μου πάει ο ρόλος της Πηνελόπης». «Όπως γράφει και ο αείμνηστος Καμπανέλλης: «Ό, τι έχεις είναι αυτό που εμποδίστηκες να έχεις». Θα αμφισβητήσουμε ολόκληρο Καμπανέλλη;»

Το μάτι μου έπεσε ξαφνικά στον Βαρουφάκη που χαμογελούσε πλατιά. «Αν μιλήσεις, θα πάρω πέτρα» απείλησα «και πώς να σε πετύχω διαδικτυακά;» «Αφού θέλεις κατά βάθος εμένα να ψηφίσεις» είπε γελώντας. «Είσαι καλά, άνθρωπέ μου;» «Σου αρέσει το παλιό μου σπίτι στην Πλάκα;» «Είναι θεϊκό» απάντησα. «Ότι οδηγώ μηχανή σ’ αρέσει;» «Έχεις ένα καλό». «Μήπως έχεις ένα κασκόλ σαν το δικό μου;» χαμογέλασε. «Προτιμώ να ψηφίσω ΚΟΤΕΣ» απείλησα. «Η Δανάη και εγώ δεν είμαστε ωραίο ζευγάρι;» «Γιατί η Μαρέβα κι εγώ τι είμαστε; Άσχημο». «Η Μπέτυ και εγώ δεν είμαστε icons;»

Μάλωναν.

Ξαφνικά διακόπηκε η σύνδεση.

Ξύπνησα!