Η κήλη είναι ένα χάσμα στα κοιλιακά τοιχώματα, μέσα από το οποίο προβάλλει κάποιο κοιλιακό σπλάγχνο ή ακόμα και το λίπος που φυσιολογικά βρίσκεται μέσα στην κοιλιά.
Οι κήλες μπορεί να δημιουργηθούν σε θέσεις που φυσιολογικά υπάρχουν ήδη κάποια χάσματα στο κοιλιακό τοίχωμα, όπως ο ομφαλός (ομφαλοκήλη), η βουβωνική περιοχή (βουβωνοκήλη) και η περιοχή ψηλά στη ρίζα του μηρού (μηροκήλη) ή και σε θέσεις παλαιών τομών από προηγηθείσες χειρουργικές επεμβάσεις (μετεγχειρητικές κήλες).
Οι κήλες δημιουργούνται σε περιοχές που η χαλάρωση ή το χάσμα των κοιλιακών τοιχωμάτων συνυπάρχει με συνθήκες που αυξάνουν την πίεση μέσα στην κοιλιά.
Συνθήκες που δημιουργούν χαλάρωση είναι η παχυσαρκία και η εγκυμοσύνη. Τεχνητά χάσματα δημιουργούνται στις θέσεις παλαιών τομών, όταν οι τομές αυτές δεν επουλώνονται πλήρως.
Αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης έχουμε σε άτομα με δυσκοιλιότητα, με χρόνιο βήχα, με ασκίτη ή και σε όσους σηκώνουν μεγάλα βάρη.
Τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει μία κήλη;
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν κάποιο σπλάγχνο που προβάλλει μέσα από το χάσμα της κήλης (το οποίο συχνά είναι κάποιο τμήμα εντέρου) στραγγαλιστεί. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται περίσφιγξη της κήλης και αποτελεί επείγον πρόβλημα, διότι εάν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, ο στραγγαλισμός του σπλάγχνου οδηγεί στη νέκρωση και εν συνεχεία τη διάτρησή του.
Εκτός από το επείγον πρόβλημα της περίσφιγξης, οι κήλες μπορεί να δημιουργούν πόνο και δυσφορία, ενώ όταν μεγαλώνουν σε μέγεθος δημιουργούν και αισθητικά προβλήματα.
Ποια είναι η αντιμετώπιση των κηλών;
Η αντιμετώπιση των κηλών είναι χειρουργική και μόνο. Μία κήλη συνήθως διογκώνεται με το χρόνο, κι έτσι, ακόμα και εάν στην παρούσα φάση είναι ασυμπτωματική, σύντομα θα προκαλέσει κάποια από τα παραπάνω προβλήματα.
Οι κηλεπίδεσμοι (ειδικές ζώνες για κήλες) μπορούν να προσφέρουν προσωρινή στήριξη των κοιλιακών τοιχωμάτων, αλλά όταν χρησιμοποιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα, αδυνατίζουν τα κοιλιακά τοιχώματα, κι έτσι καθιστούν τη χειρουργική επιδιόρθωση της κήλης πιο δύσκολη.
Η πλαστική αποκατάσταση των κηλών μπορεί να γίνει με γενική αναισθησία, ραχιαία ή επισκληρίδιο αναισθησία, ή ακόμα και τοπική αναισθησία, αναλόγως και το μέγεθος της κήλης. Σε ό,τι αφορά στη χειρουργική μέθοδο, αυτή μπορεί να είναι κλασσική (ανοικτή), λαπαροσκοπική ή και ρομποτική. Η λαπαροσκοπική και η ρομποτική μέθοδοι πραγματοποιούνται με γενική αναισθησία.
Τα χειρουργεία αποκατάστασης κηλών μικρού και μέσου μεγέθους απαιτούν συνήθως νοσηλεία μίας ημέρας και στις περισσότερες περιπτώσεις ο ασθενής μπορεί να πάρει εξιτήριο από το νοσοκομείο την ίδια ημέρα και να επιστρέψει πολύ γρήγορα στις καθημερινές δραστηριότητές του.
Στο χειρουργείο, ο χειρουργός καλείται να επιδιορθώσει το χάσμα στα κοιλιακά τοιχώματα. Αυτό παλαιότερα γινόταν με τη χρήση ραμμάτων, ενώ σήμερα πλέον χρησιμοποιούνται ειδικά πλέγματα ως ενισχυτικά των κοιλιακών τοιχωμάτων. Τα πλέγματα αυτά μπορεί να είναι πλήρως συνθετικά, ημιαπορροφήσιμα ή και βιολογικά. Η χρήση κάθε ξεχωριστού τύπου πλέγματος έχει συγκεκριμένες ενδείξεις και αντενδείξεις, τις οποίες ο χειρουργός είναι σε θέση να εξηγήσει στον ασθενή κάθε φορά.
Η χειρουργική επέμβαση αποκατάστασης μίας κήλης θεωρείται σε γενικές γραμμές ένα μέσης βαρύτητας χειρουργείο, τα αποτελέσματα του οποίου είναι συνήθως πολύ καλά.
Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι συνήθως ήπιος και καλά ανεκτός από τους ασθενείς. Με τις σύγχρονες τεχνικές χωρίς τάση (tension free) και κυρίως με τη χρήση της λαπαροσκοπικής και ρομποτικής χειρουργικής, ο πόνος δεν αποτελεί περιορισμό στην καθημερινότητα των χειρουργημένων ασθενών.
Η υποτροπή της κήλης είναι ένα ενδεχόμενο, το οποίο ήταν αρκετά πιο συχνό όταν η αποκατάσταση των κηλών γινόταν χωρίς πλέγματα. Στη σημερινή εποχή των πλεγμάτων, τα ποσοστά υποτροπής είναι σε γενικές γραμμές πολύ χαμηλά.
Η μόλυνση του πλέγματος αποτελεί μία όχι και τόσο συχνή επιπλοκή, η οποία όμως όταν συμβεί χρειάζεται άμεση και προσεκτική αντιμετώπιση. Ευτυχώς, με τις σύγχρονες χειρουργικές τεχνικές η επιπλοκή αυτή συμβαίνει σε σχετικά μικρό ποσοστό ασθενών (2 - 8% στις διάφορες μελέτες). Παράγοντες που σχετίζονται με τον κίνδυνο μόλυνσης είναι το μέγεθος του πλέγματος, ο σακχαρώδης διαβήτης, η ανοσοκαταστολή και η παχυσαρκία. Ένα αρκετά σημαντικό ποσοστό λοιμώξεων μπορεί να αντιμετωπιστεί με συντηρητικά μέτρα (αντιβίωση, χειρουργικός καθαρισμός). Εάν η λοίμωξη δεν υποχωρήσει με τα μέτρα αυτά, τότε απαιτείται χειρουργική αφαίρεση του πλέγματος, κάτι που πρακτικά σημαίνει υποτροπή της κήλης. Σε αυτήν την περίπτωση, αφού αφαιρεθεί το πλέγμα, ο ασθενής λαμβάνει αντιβίωση μέχρι να υποχωρήσει η λοίμωξη και στη συνέχεια επανεξετάζονται από το χειρουργό οι επιλογές για περαιτέρω αντιμετώπιση.

Πηγή: www.iator.gr