Γιώργος Γιαντάς
«Αύριο» (Μυθιστόρημα)
Εκδόσεις «Λιβάνη»
Αθήνα 2016, σελ. 288

Τρία μυθιστορήματα έχει στο ενεργητικό του ο Μυτιληνιός συγγραφέας Γιώργος Γιαντάς: «Ως την Τελευταία Πνοή» (2011), «Mindland» (2012) και «O Θίασος της Μαριάννας Μαλτέ» (2014). Όλα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Λιβάνη» και έχουν δεχθεί πολύ καλές κριτικές.
Για την υπόθεση του νέου του βιβλίου, που έχει τον τίτλο «Αύριο», διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο:

«Τους ένωνε η άχρονη ξαναγέννηση της πρώτης αγάπης κι έπαιρναν όρκους στο όνομά της.

Ένα βράδυ του φθινοπώρου, αγκαλιασμένοι φιλήθηκαν στη μέση της κεντρικής πλατείας της πόλης, κάτω από μια σφοδρή νεροποντή, που έκανε τους περαστικούς να σκορπίσουν βιαστικά προς διάφορες κατευθύνσεις.
Ήταν τόσο ραγδαία η βροχή, που έσταζε από τα πιγούνια και τις βλεφαρίδες τους.
Μα εκείνοι την ένιωθαν σύμμαχο, πως η φύση όλη ήταν με το μέρος τους.

Όπως εκείνες οι φεγγαράδες, όταν περνούσαν αγκαλιασμένοι κάτω από τα εκατομμύρια αστέρια που θαμποπαίζανε. Σαν τα δροσόθρεπτα απογεύματα, που με το δίκυκλό του έφταναν μέχρι το χωριό, κι έκαναν στάση στην πηγή, για να επιστρέψουν με το σούρουπο. Κυνηγιόντουσαν εκεί, κάτω από τα λιόδεντρα, γύρω από τις μηλιές, και στον κορμό της γέρικης καρυδιάς είχαν χαράξει τα ονόματά τους: «Άγγελος - Άννα Μαρία. Μαζί. Για πάντα».

Μικρό δείγμα γραφής: «Έτσι ακριβώς έγινε. Η Μαίρη επέστρεψε στη βίλα αργά τη νύχτα και την επόμενη το πρωί έσπευσε ξανά στο νοσοκομείο. Ο Άλκης παρουσιάστηκε κι εκείνος, από υποχρέωση, αφιερώνοντας ένα μισάωρο από τον πολύτιμο χρόνο του, επικαλούμενος κατόπιν επαγγελματικό ραντεβού που ήταν αδύνατον να ακυρωθεί. Έριξε απλώς μια ματιά, περισσότερο από περιέργεια, στον πατέρα της, κάτι που ο Στυλιανός δεν ανταπέδωσε. Είχε ανοίξει εκείνος τα μάτια το πρωί, ίσως για να αφουγκραστεί απλώς τη νέα μέρα, να βεβαιωθεί πως βρισκόταν ακόμη σε τούτο τον κόσμο, κι έκτοτε είχε ξαναβυθιστεί στο λήθαργό του. Κατά την επίσκεψή του. Ο γιατρός που τον παρακολουθούσε ήταν καθησυχαστικός, τονίζοντας πως το ταρακούνημα που πέρασε, χρειάζεται χρόνο. Τα μάτια της Σταματίνας είχαν βαθουλώσει μέσα στα ματόφυλλα κόκκινα τριγύρω από την κούραση, όμως και πάλι δεν τον άφηνε από κοντά της. Τη δεύτερη νύχτα έγειρε φαρδιά πλατιά στο ελεύθερο κρεβάτι και από την κόπωση έβγαζε ένα έντονο ροχαλητό.

Μαίρη ήταν εκεί. Είχε καθίσει στο κάθισμα που βρισκόταν δεξιά του, με το κεφάλι της υποβασταζόμενο από τις παλάμες, κοιτώντας το πάτωμα. Πλησίαζαν μεσάνυχτα. Σκεφτόταν πως θα έμενε εκεί για όσο άντεχε και κατόπιν ίσως καλούσε ένα ταξί για να την επιστρέψει στην Κηφισιά. Κάτι την κράταγε εκεί, μια έγνοια ειλικρινής, πέρα από οποιαδήποτε υποχρέωση. Όσο άσχημες κι αν ήταν οι σχέσεις τους, όσο κι αν είχε κρατήσει αυτό, ήταν ο πατέρας της. Έμενε πλάι του γιατί κάπου μέσα της τον πονούσε, όπως κάθε κόρη το γονιό της, ακόμα και η πιο σκληρή. Δεν είχε συναισθανθεί πως άλλαζε… ».

Π.Σ