Για μια ακόμα φορά η θεατρική ομάδα «Πασπαρτού» ήταν απολύτως συνεπής με το πιστό θεατρόφιλο νεανικό της κοινό. Μετά τη χριστουγεννιάτικη παιδική παράσταση που ανέβασαν στο νέο τους χώρο, στη Στοά Κουρτζή, ετοίμασαν και παρουσίασαν ένα νέο έργο σε μια παράσταση που θα τη ζήλευαν πολλές επαγγελματικές ομάδες.

Όσοι βρέθηκαν, μικροί και μεγάλοι, στο Δημοτικό Θέατρο είχαν τη χαρά να απολαύσουν το έργο ενός φίλου της Μυτιλήνης, του συγγραφέα, ηθοποιού και σκηνοθέτη Δημήτρη Αδάμη, ο οποίος κάθε χρόνο επισκέπτεται το νησί μας με τη θεατρική του ομάδα, τις «Μαγικές Σβούρες». Η «Αμέλια. Η νεράιδα των αστεριών» είναι ένα έξυπνο παραμύθι, που σαν μπαμπούσκα ενσωματώνει και σταδιακά αποκαλύπτει διάφορες άλλες παραμυθιστορίες, με πολλά και ευδιάκριτα θετικά μηνύματα, ωραία πλοκή και κλιμακούμενη δράση. Οι ««Πασπαρτού» δεν φοβήθηκαν ούτε τα πολλά πρόσωπα που συμμετέχουν στο έργο ούτε τη μεγάλη του διάρκεια, σχεδόν δύο ώρες, χρόνος τεράστιος για να κρατηθεί η προσοχή των μικρών παιδιών.

Επιστρατεύοντας τα καλά τους όπλα, γνώση, ταλέντο, φαντασία, κατακτημένη εμπειρία, έφτιαξαν μια αξιοσημείωτη για τα θεατρικά μας δρώμενα παράσταση. Σκηνοθετικά δουλεμένη και ευφυώς καθοδηγημένη (σκηνοθεσία: Φάνια Βαλάση), εντυπωσιακά κουστούμια (Μαρία Γερούλια, Φωτεινή Μελικιάν), εξαιρετικές χορογραφίες, θαυμάσιο και καθηλωτικό το εύρημα της Νύμφης-ακροβάτισσας (Ελίνα Κουτσοτάσιου), μουσική και τραγούδια που έδιναν ρυθμό και μελωδία (Καλλιόπη Αλεξιάδου, Αλέξανδρος Σπάθης, Χαρά Βαϊράμη), λειτουργικά σκηνικά που άφηναν χώρο και στη φαντασία των θεατών.

Οι ερμηνείες
Υποκριτικά το έργο ευτύχησε στους δύο βασικούς του ρόλους να βρει πολύ ωραίες ερμηνείες. Η Μάρα Βιολάντη ήταν πολύ πειστική, με περίσσια αθωότητα και αγνότητα, στο ρόλο της νεράιδας Αμέλιας και η Βίκυ Ζέλιου κυριολεκτικά κέντησε στο ρόλο του ξωτικού Χουίκι Χούι: κίνηση, μορφασμοί, αυξομειώσεις φωνής, εκφραστικότητα, ζωντάνια, παιδικότητα για σεμινάριο.

Και οι υπόλοιποι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν πλήρως στους μικρούς και μεγαλύτερους ρόλους τους: Μαρία Γερούλια, Έφη Παπαδημητρίου, Δάφνη Τσαρακτσή, Νίκος Φραγκούλης, Μιχάλης Σγουρέλλης, Πάνος Κουρτζής, Ελεάνα Βούγια, Φάνια Βαλάση.
Κλείνω με δύο παρατηρήσεις: θα μπορούσε η μεγάλη και ευλόγως κουραστική διάρκεια του έργου να μαζευτεί περιορίζοντας το κείμενο σε μερικά σημεία που εμφανώς φλυαρούσε και πλατείαζε, π.χ. σκηνή καραβιού. Κάποια μέλη της ομάδας που συμμετέχουν σχεδόν σε κάθε παραγωγή θα πρέπει να προσέξουν το κίνδυνο της επανάληψης και της τυποποίησης. Αν κάνουν μια αναδρομή, εύκολα θα διαπιστώσουν ότι παίζουν με την ίδια μανιέρα σε σημείο που κινδυνεύουν να γίνουν απολύτως προβλέψιμοι.

Παναγιώτης Σκορδάς