Φεύγαμε το βράδυ του Ιουνίου από το θεατράκι των «Αστέγων» και δεν αντέξαμε, είδαμε τον Κλεομένη Τζανέτο από τη διοίκηση της Πολιτιστικής Ομάδας και «απαιτήσαμε» να ανέβει ξανά το αφιέρωμα στον ελληνικό κινηματογράφο συνοδεία ποτού! Και ανεβαίνει την Τετάρτη 24 Αυγούστους στις 9 το βράδυ στο Αρχοντικό Γεωργιάδη.

«Να ’ρθεις αυτή την όμορφη βραδιά» ήταν ο τίτλος του αφιερώματος που ξεσήκωσε το κοινό την Παρασκευή και το Σάββατο. Όχι δεν ακούσαμε μόνο τα «σουξέ» της Αλίκης, του Δημήτρη, της Ρένας -ακούσαμε κι αυτά και χειροκροτήσαμε. Αλλά ακούσαμε και τραγούδια υπέροχα που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν.

Για παράδειγμα, ποιος ξέρει ότι το πρώτο τραγούδι σε ομιλούσα ελληνική κινηματογραφική ταινία ακούστηκε το 1930; Αυτά και άλλα πολλά μάθαμε μετά μουσικής, μαγευτικής φωνής από τον Βασίλη Σαμαρά, της πένας του Παναγιώτη Χατζηβαγιάννη και της τσαχπίνας -κι ας μας επιτραπεί- ερωτιάρας Φωτεινής Παπανδρέου. Και για να μην αδικούμε κανέναν, τον Βασίλη τον απολαύσαμε και στο μπουζούκι αλλά και την υποκριτική.

Όταν η γοητεία του σινεμά μπλέκεται γλυκά με τις μελωδίες, τα τραγούδια χαράσσονται αμετάκλητα στις μνήμες του κόσμου. Εδώ και εννέα δεκαετίες το ελληνικό κινηματογραφικό τραγούδι έχει διαγράψει μια μακρά και επιτυχημένη πορεία ζώντας ταυτόχρονα δυο ζωές: τη μια δεμένη με τις ιστορίες της μεγάλης οθόνης και την άλλη μια δική του, ανεξάρτητη.

Αυτή την ιστορική διαδρομή επιδίωξαν και μετά από προσεκτική έρευνα, παρουσίασαν οι «Άστεγοι», με πρωταγωνιστές το «μουσικό τρίο» Παναγιώτης, Βασίλης και Φωτεινή, ξεκινώντας από τα φοξ τροτ του 1930 μέχρι τα ζεϊμπέκικα της δεκαετίας του 2000. Με όπλο τη γυαλένια μελωδία του μπουζουκιού, τον πανταχού παρόντα ήχο της κιθάρας και δύο φωνές μάς χάραξαν δρόμους έκφρασης μέσα από τα πιο οικεία μας τραγούδια, όπου θυμηθήκαμε, μάθαμε, διασκεδάσαμε.

«Ζωή τρελή»
«Θέλαμε να καλύψουμε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα μπορούσαμε, δεδομένης της σύνθεσης της ορχήστρας. Έψαξα και βρήκα ότι η πρώτη ομιλούσα ταινία ήταν “η Γροθιά του σακάτη” το 1930, γυρισμένη στην Αμερική. Δεν σώζεται, αλλά βρήκαμε έναν δίσκο που είχε ένα από τα τραγούδια που ακουγόταν εκεί! Και έτσι αποφασίσαμε ότι αυτό έπρεπε να είναι το τραγούδι, το “Ζωή τρελή”», μας λέει στο διάλειμμα ο Βασίλης.
Και για τα μέρη του αφιερώματος μάς εξήγησε: «Δείξαμε την εξέλιξη του τραγουδιού στον ελληνικό κινηματογράφο, πρώτο το ελαφρό τραγούδι, μετά μπήκε το μπουζούκι, το τραγούδι άρχισε να γίνεται σταδιακά λαϊκό, όλο και πιο λαϊκό και στη συνέχεια τα μιούζικαλ, με επίκεντρο τον Δαλιανίδη ή τις λαϊκές ταινίες με κέντρο τον Ξανθόπουλο. Στο νεότερο κινηματογράφο ήταν δυσκολότερο να βρούμε τραγούδια. Κι αυτό γιατί, όταν ξεκίνησε η τηλεόραση τη δεκαετία του 1970, ο κινηματογράφος είχε μικρότερη απήχηση -αφού η τηλεόραση ήταν δωρεάν.

Όμως βρήκαμε το “ρεμπέτικο” με μουσική του Ξαρχάκου».
Γιατί ελληνικός κινηματογράφος; «Καταπιαστήκαμε με αυτό το αφιέρωμα γιατί βλέπουμε πολλές ταινίες, τις αγαπάμε και στην πορεία μπήκαμε κι εμείς στη διαδικασία να ερευνήσουμε και να μάθουμε περισσότερα πράγματα. Αυτά τα τραγούδια σημάδεψαν τόσο πολύ τη ζωή των Ελλήνων, είναι τόσο γνωστά, ο κόσμος τα τραγουδάει και είναι εντυπωσιακό γιατί δε νομίζω ότι σε άλλη χώρα συνδέθηκε τόσο πολύ με τη ζωή του άλλου και τη διασκέδασή του το τραγούδι του κινηματογράφου».

«Το ’χουμε»!
Πώς και ασχολήθηκαν οι «Άστεγοι» με το τραγούδι; «Έχουμε τόσα πολλά ταλέντα στην ομάδα μας που πραγματικά θα πρέπει σιγά σιγά ο κόσμος να μάθει ότι δεν κάνουμε μόνο θέατρο. Κάνουμε χορό, κάνουμε τραγούδι, άλλου είδους εκδηλώσεις.

Είμαστε μια ομάδα που προσπαθεί να καλύψει ένα φάσμα πολιτισμού, που πιστεύουμε ότι το ’χουμε και ότι αξίζει να το μοιραστούμε και να το χαρίσουμε στον κόσμο».