Το τρίτο βραβείο σε πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Σμύρνη», που διοργάνωσε η Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης, απέσπασε για το ποίημα που έγραψε με τίτλο «Μνεία και μνήμες για σένα», ο μαθητής του 3ου Γενικού Λυκείου Μυτιλήνης Ηλίας Ψυρούκης.

Ο διαγωνισμός διήρκεσε από τις αρχές Σεπτεμβρίου έως τις 23 Νοεμβρίου και η Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης καλούσε μαθητές από όλη την Ελλάδα να συμμετάσχουν με κείμενά τους, βασισμένα σε θέμα αντλημένο από τη ζωή, την ιστορία και τη μακρόχρονη παρουσία του Ελληνισμού στη Σμύρνη.

Στο διαγωνισμό συμμετείχαν τελικά 68 μαθητές γυμνασίων και λυκείων και συγκεντρώθηκαν 35 διηγήματα (18 από γυμνάσια και 17 από λύκεια) και 33 ποιήματα (16 από γυμνάσια και 17 από λύκεια).

Αφιερωμένο στη γιαγιά του…
Ο μαθητής της Γ΄ τάξης του 3ου ΓΕΛ Μυτιλήνης Ηλίας Ψυρούκης ήταν ανάμεσα σε όσους πήραν μέρος. Ο ίδιος συμμετείχε με το ποίημά του «Μνεία και μνήμες για σένα», που έγραψε αφιερώνοντάς το στη γιαγιά του, από την πλευρά της μητέρας του.

«Έχω καταγωγή από τη Μικρά Ασία και από τις δύο πλευρές των γονιών μου, αφού οι παππούδες μου ήταν από τη Σμύρνη, το Αϊβαλί, το Εσκί Σεχίρ και την Κιουτάχεια», λέει ο μαθητής. «Είχα ακούσει πολλές ιστορίες από τη γιαγιά μου από την πλευρά της μητέρας μου, έτσι μεγάλωσα και αυτή είναι η κουλτούρα μου, οπότε ήταν μια καλή ευκαιρία να συμμετέχω στο διαγωνισμό.»

Ο ίδιος έμαθε για τη βράβευσή του μόλις προχτές, μετά τη σχετική τελετή που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο σε ειδική εκδήλωση που οργάνωσε η Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης στο χώρο της, όπου ο Μυτιληνιός μαθητής απέσπασε το τρίτο βραβείο στην κατηγορία του Λυκείου.

«Είχα ακούσει πολύ καλά σχόλια απ’ όσους το διάβασαν, αλλά η βράβευση ήταν μια έκπληξη για μένα, αφού δε με ενημέρωσαν πριν την τελετή, αλλά μετά», λέει χαρούμενος ο 17χρονος μαθητής. «Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τη φιλόλογό μας Δώρα Σαντή, που βοήθησε στην επιμέλεια του κειμένου.»

Το ποίημα του μαθητή

Μνεία και μνήμες για σένα
Μια κραυγαλέα σιωπή
σφαδάζει τον πόνο της γης.
Το αίμα άπλετο
για να χαράξεις μ’ αυτό νέες ζωές.
Πόνο με πόνο αντάλλαξες
για να μην στερήσεις την ανθρωπότητα.
Μαύρο το μεσημέρι
σαν την ιστορία κάτω από τα πόδια σου.
Μικρά Ασία, τώρα, ναι,
μπορείς να θρηνείς τις χαμένες αύρες σου.
Αλλά μην λυπάσαι τόσο·
μόνο όσο χρειάζεσαι για να μην ξεχνάς.

Ένας ιόχρους δαίμων
κείτεται στο προσκεφάλι σου.
Είναι η ατελείωτη νωθρότητα,
την οποία επέλεξες μήπως και ξεχάσεις.
Πρόσεχε, ο δρόμος είναι ανοιχτός,
μα ο πόνος μέσα σου.
Ποτέ μην φοβηθείς·
να λες την αλήθεια, για να μπορείς να ζεις.
Κράτα χρυσό και σμύρνα,
για τις μέρες που πέρασαν.
Για κείνες τις μέρες,
που το λαμπρό στεφάνι τους σε φωτίζει ακόμα.

Μα τώρα, για πρώτη φορά,
το διαμάντι θάμπωσε.
Καταραμένη ζεις,
ανάμεσα σε δυο λαούς.
Διχασμένη, σε δυο ηπείρους,
κομμάτιασες την καρδιά σου.
Αιώνια χώματα,
χαμένη η ομορφιά σου.
Χρόνο στον χρόνο, ψυχή την ψυχή,
άκουγες τις κραυγές.
Κραυγές που αναδύθηκαν
απ’ τ’ απύθμενα νερά σου.

Μια γριά απ’ τα μέρη σου,
σήμερα άφησε μια πνοή.
Όχι, ψυχή, μην παρασύρεσαι·
μόνο μια πνοή.
Αυτό της απέμεινε από σένα·
αυτό, και μια χούφτα χώμα.
Μερικά τρίμματα της γης σου,
ικανά να πλέξουν το στερνό πανωφόρι της.

Τι θα πει στερνό,
για μια χώρα που δε στέρεψε ποτέ;
Πώς να μιλήσεις για θάνατο,
σε μια ψυχή που ποτέ δεν πέθανε;
Δεν μπορείς να υποτιμάς έτσι τα χρόνια·
δίχως αυτά δε θα ζούσες.
Τα δάκρυά σου γίναν πιο απαλά·
το αγκάθι όμως εκεί, στο πανωφόρι της ανθρωπότητας.
Κι ακόμα, έτοιμη να ξεψυχήσεις,
ήρωες έχεις, να σε κρατούν στον νου.

Έτσι, λοιπόν, πλημμύρισες την ψυχή μας· άρωμα, εσύ, της αιωνιότητας.