Τον τελευταίο χρόνο έχουμε γίνει μάρτυρες βαρύγδουπων δηλώσεων ότι η χώρα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την επεκτατική πολιτική του γείτονα Ερντογάν, γιατί φροντίσαμε και την θωρακίσαμε ενισχύοντας κατά πολύ το αξιόμαχο και την αποτρεπτική ισχύ των ενόπλων μας δυνάμεων, ξοδεύοντας πολλά δισεκατομμύρια ευρώ από τον ιδρώτα του Ελληνικού λαού, αλλά και γιατί συνήψαμε σημαντικότατες αμυντικές συμφωνίες με άλλα κράτη με κυριότερες των οποίων την συμφωνία με την Γαλλία και τις ΗΠΑ. 

Και τώρα είμαστε μάρτυρες ομοβροντίας δηλώσεων κυβερνητικών πολιτικών παραγόντων και μη καθώς και δημοσιογράφων ότι τάχα τον αναθεωρηματισμό του Πούτιν ενδέχεται να ζηλέψει και να ακολουθήσει ο Τούρκος πρόεδρος, επιχειρώντας ενδεχομένως ανάλογη «εισβολή» στην Ελλάδα. Και τα λένε όλα αυτά, με κάθε σοβαρότητα, δείχνοντας ότι τα πιστεύουν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο καιρό διατυμπάνιζαν σ όλους τους τόνους ότι η κυβέρνηση έχει καταστήσει την χώρα μας άτρωτη και δεν φοβόμαστε κανέναν. 

Και για ποιο λόγο τα λέγουν αυτά ; Αποκλειστικά και μόνο για να δικαιολογήσουν μια απρόσεκτη, κατά την γνώμη μου, απόφαση του πρωθυπουργού να στείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία. Μια κίνηση αχρείαστη, αφ ενός λόγω της ασημαντότητάς της και αφ ετέρου λόγω του γεγονότος ότι η βοήθεια δεν θα φθάσει ποτέ στα χέρια των Ουκρανών. Έπρεπε όμως να γίνει για να έχουμε, λένε, «πρόσωπο» να ζητήσουμε και εμείς βοήθεια σε ανάλογη περίπτωση. 

Δηλαδή πάει περίπατο το ότι ανήκουμε στο ΝΑΤΟ που υποχρεούται να μας βοηθήσει έμπρακτα, πάει περίπατο η αμυντική συμφωνία με την Γαλλία, πάει περίπατο το σε υψηλό βαθμό αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων, όλων αυτών εν τέλει, εχόντων ως φαίνεται να έχουν μικρότερη βαρύτητα για την ασφάλεια της χώρας μας από την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, η οποία μέχρι στιγμής είχε ένα αποτέλεσμα, την δήλωση του Ζελένσνι που αναφέρει πόσο ευγνώμων είναι προς τον φίλο του Ερντογάν και την Τουρκία… 

Και μη χειρότερα.