Είναι η τρίτη φορά - και σίγουρα όχι η τελευταία - που αθώα σκυλιά «σφαγιάζονται» με φόλες στο μοναστήρι. Όποιος κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά, είναι άγνωστος σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του εγκλήματος ή καλά ασφαλισμένος πίσω απ’ το φόβο των συγχωριανών και γειτόνων του. Η ιστορία ήρθε σε εμένα ως εξής: Μεσάνυχτα, και ο ιερέας του ναού, πατήρ Χρήστος μού τηλεφωνεί. Ήταν μπροστά στον αυλόγυρο της εκκλησίας πάνω από το σώμα του, που σπαρταρούσε. Είχε κάνει όλες τις αντίδοτες για τη φόλα ενέσεις, αλλά το δύστυχο ζωντανό δεν αντιδρούσε, βογκούσε, μέχρι που ξεψύχησε σε μια λίμνη αίματος, απόρροια της εσωτερικής αιμορραγίας που το φοβερό δηλητήριο είχε προκαλέσει. Γροθιά στο στομάχι και κόμπος στην καρδιά ήταν τα νέα. Ως πότε η ίδια ιστορία σ’ αυτόν τον τόπο μαρτυρίου της πίστης παλιά, της ζωής τώρα.
Την επομένη το πρωί μιλήσαμε με τον πατέρα Χρήστο. Τον άκουγα απόμακρο, σα να διηγούνταν μια ιστορία από τα παλιά, σα να μην είχαν συμβεί όλα αυτά χθες μπροστά στα μάτια του μέσα στο κρύο βράδυ του χειμώνα. Τα δάκρυα και οι λυγμοί του είχαν στερέψει το χρώμα και το πάθος απ’ τη φωνή του. «Ο αδελφός του με ειδοποίησε, ήρθε από το προσκύνημα μέχρι το σπίτι μου μέσα στο βράδυ. Φώναζε, φώναζε, είχα πέσει να κοιμηθώ μα το σπάραγμά του με έκανε να σηκωθώ γρήγορα, να ντυθώ και να τρέξω να δω τι γίνεται. “Τι είναι;”, τον ρώτησα καθώς βγήκα από την πόρτα και τον αναγνώρισα. Το κρύο ήταν έντονο, σχεδόν μεσάνυχτα. Το σκυλί γάβγιζε και μου έδειχνε το δρόμο, πήγαινε να φύγει και γυρνούσε να με δει αν ερχόμουν μαζί του. Στο τέλος με έσυρε απ’ το μανίκι και το ακολούθησα γρήγορα. Πιο γρήγορα δεν έχω κάνε ποτέ τα δυο χιλιόμετρα που χωρίζουν το σπίτι μου από το μοναστήρι. Δε σταμάτησε παρά μόνο όταν φτάσαμε πάνω από το σώμα του δύστυχου αδελφού του που σπαρταρούσε στο πλακόστρωτο. Τον σκέπασα με μια κουβέρτα που είχε στο γραφείο, τον κράτησα στην αγκαλιά μου. Ζεστά… σε λίγο έσβησε, ξεψύχησε στην αγκαλιά μου. Ο αδελφός του ήταν μαζί του μέχρι την τελευταία πνοή και γω δεν τον εγκατέλειψα.

Κουράστηκα τούτο το μαρτύριο, τσακίζει την ψυχή μου. Φοβάμαι την κάθε φορά που θα ξαναβρεθώ μπροστά στο ίδιο έργο.»
Ο πατήρ Χρήστος, του οποίου το φιλοζωικό αίσθημα είναι σε όλους μας γνωστό και πέρα από τα όρια του νησιού μας, σε όλη την Ελλάδα, αλλά και το εξωτερικό, έχει γίνει δυστυχώς θύμα δυσφήμησης και υπονόμευσης της φιλοζωικής του δράσης από συγχωριανούς του.
Έτσι είναι τα πράγματα στον ιερό τούτο ναό και εδώ θέλω να επισημάνω κάποια σημεία και να ζητήσω απ’ την Πολιτεία να επιμεληθεί τις ευθύνες της για τις ανεύθυνες και απάνθρωπες πράξεις των πολιτών που πρεσβεύει.
Κάθε χρόνο, όσες φορές γιορτάζει ο άγιος, και πολλές ακόμα, «καλοί χριστιανοί» συμπολίτες μας θα φέρουν μαζί τους σαν «τάμα» για τον άγιο και το σκύλο που περισσεύει στην αυλή τους, για να τον αφιερώσουν, χωρίς βέβαια να ρωτήσουν αν τον δέχεται ο Αρχάγγελος.
Τελειώνουν τα προσκυνήματα, οι εορτασμοί, και όταν όλοι φύγουν στο προαύλιο θα μείνουν τα «τάματα».
Τα ζώα αυτά, όποια βρίσκονται εκεί και όσοι γενικά τα αγαπούν στη γύρω περιοχή, τα ταΐζουν εφόσον δεν έχουν τη δυνατότητα να τα πάρουν και εφόσον δεν υπάρχει κάποια μέριμνα για αυτά.
Από την άλλη, κάποιος ποιμήν (όχι του Χριστού) ή κάποια/κάποιος εγκληματίας έχει τη δική του μέριμνα, οργανωμένη, θεσπισμένη και έτοιμη για να δράσει.

Ίσως κάποια στιγμή κάποιος σκύλος να είχε κάνει ζημιά στο κοπάδι του, ίσως να ήταν και αφύλακτο, και τώρα πρέπει να θυσιάσουν στη μνήμη αυτής της αποτρόπαιης για αυτόν πράξης όλα τα αδέσποτα κουτάβια (γιατί πάντα κουτάβια είναι τα «τάματα») που κάποιοι άλλοι ανεύθυνοι (για να μην πω εγκληματίες) έχουν αφήσει «δωρεά» στον άγιο.
Η εγκατάλειψη των ζώων, όπως και η δηλητηρίασή τους, είναι πράξεις εγκληματικές και διώκονται νομικά. Η δε ποινή τους είναι φυλάκιση που δεν εξαγοράζεται. Ο εγκληματίας που ρίχνει τις φόλες είναι δημόσιος κίνδυνος, που μπορεί, εφόσον με τόση ευκολία παίρνει τις ζωές από τα μικρά κουτάβια, να γίνει επικίνδυνος και για τους συγχωριανούς του και τα παιδιά.
Το να τον κρύβουμε αν τον γνωρίζουμε, είναι έγκλημα. Αν το σύστημα Πολιτεία - Δικαιοσύνη λειτουργούσε σωστά, τέτοια γεγονότα δε θα καταγράφονταν.
Ως πολίτης που η ενασχόλησή μου με φέρνει μπροστά σε τέτοια εγκλήματα… που θα ξεχαστούν μέχρι - σε λίγες ημέρες - να έρθει το επόμενο, ζητώ από εσένα την Πολιτεία (Δήμε) και από εσένα Δικαιοσύνη (Αστυνομία - εισαγγελέα) ν’ αναλάβετε ευθύνες όχι μόνο για τον «καλό ποιμένα» που σκοτώνει, αλλά και για τους αμέτρητους συμπολίτες μας (ανεύθυνους ιδιοκτήτες ζώων). Οι δράσεις για τα αδέσποτα από τους δήμους είναι νομοθετημένες, ο δικός μας Δήμος τι θα κάνει, πόσο θα υπερασπιστεί, πόσο θα κυνηγήσει, πόσο θα προστατέψει και για πόσο όλοι μαζί θα γινόμαστε μάρτυρες του καθημερινού εγκλήματος; Φόλα, εγκατάλειψη, αδέσποτο.

* Η Μυρσίνη Τουρβαλή είναι κτηνίατρος.