Δεν πρόλαβε καλά-καλά να στεγνώσει το μελάνι στα όσα έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου στο «Εμπρός», της 27ης-10-2010, για το κατάντημα κάποιων εκπαιδευτικών που, προδίδοντας τον όρκο τους στο σύνταγμα της δημοκρατικής πολιτείας, ανταλλάσσουν το λειτούργημα του παιδαγωγού με τη διατεταγμένη υπηρεσία του κομματικού προπαγανδιστή και του στρατολόγου «γενιτσάρων» για την ενίσχυση με νεοσυλλέκτους του κομματικού τους στρατού και επιβεβαιώθηκαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα όσα ανέφερα στο παραπάνω άρθρο μου με το δημοσίευμα του «Εμπρός» της 2ας-11-2010, που αποκάλυψε το περιεχόμενο της ιστοσελίδας του διευθυντή του Πειραματικού Σχολείου Μυτιλήνης.
Πέρα από τη θλίψη που προκαλεί το γεγονός ότι… εμφιλοχώρησαν τέτοιες ιδέες στον εγκέφαλο Έλληνα εκπαιδευτικού, η απροκάλυπτη, πλέον, δράση των κάθε λογής και προέλευσης «ινστρουχτόρων» στα σχολεία μας δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες για το είδος των πολιτών που θα «παραγάγει» ένα τέτοιο «επωαστήριο».
Η αντιδημοκρατική και αντιπαιδαγωγική δράση αυτών των… «παιδαγωγών», που δηλητηριάζουν την ψυχή των νέων ανθρώπων, οι οποίοι, ως ανολοκλήρωτες προσωπικότητες και μη διαθέτοντες ακόμα τις απαραίτητες γνώσεις και την εμπειρία, αδυνατούν να κρίνουν ιδέες που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα και καταδικάστηκαν τελεσίδικα από την ιστορία και να αντιληφθούν πού οδηγούν τους ίδιους και την κοινωνία οι «επαναστατικές» μπαρούφες που τους σερβίρουν, ακυρώνει το μορφωτικό χαρακτήρα των σχολείων και τα μετατρέπει σε «γιάφκες» μελανοχιτώνων, ερυθροχιτώνων (διαφόρων αποχρώσεων), κυανοχιτώνων και πρασινοχιτώνων.
Και τότε αλίμονο στην κοινωνία, απ’ όπου θα εκλείψουν οι ελεύθεροι, υπεύθυνοι και σκεπτόμενοι πολίτες· αλίμονο εάν εκλείψει ο αμοιβαίος σεβασμός στις σχέσεις των πολιτών, η ανοχή στη διαφορετικότητα του άλλου, η ελεύθερη έκφραση της γνώμης, ο διάλογος ως τρόπος σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων, η αναγνώριση του δικαιώματος στην πλειοψηφία να κυβερνά και του δικαιώματος της μειοψηφίας να ελέγχει τις αποφάσεις και τις πράξεις της πλειοψηφίας και να αγωνίζεται μέσα στα πλαίσια του συντάγματος να αναδείξει την αλήθεια της δικής της άποψης.
Τότε η νοσούσα, για πολλούς άλλους λόγους, δημοκρατία μας, όχι μόνο δεν πρόκειται να αναρρώσει και να εμβαθυνθεί, αλλά θα ξαναμπεί στο… «γύψο», αυτήν τη φορά όχι από τους «Συνταγματάρχες» αλλά από τους ίδιους τους πολίτες της, οι οποίοι απεκδύονται τη στολή (στολίδι) του πολίτη και ενδύονται τη στολή (αρματωσιά) του μισθοφόρου στρατιώτη, που εκτελεί τυφλά τις εντολές της όποιας κομματικής οργάνωσης ή γιάφκας και αντιλαμβάνεται την πολιτική του λειτουργία ως διατεταγμένη - άνωθεν - υπηρεσία.
Πέρα, όμως, από τους κινδύνους που εγκυμονεί η ασύδοτη δράση κομμάτων, κομματιδίων και διαφόρων οργανώσεων στα σχολεία μας, δημιουργείται κι ένα σοβαρό ζήτημα στη σχέση γονέων και εκπαιδευτικών, αλλά κι ανάμεσα στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.
Οι γονείς ως φορολογούμενοι πολίτες και άρα ως μισθοδοτούντες τους εκπαιδευτικούς έχουν κάθε δικαίωμα να ελέγχουν «πού πάνε τα λεφτά τους», εάν, δηλαδή, οι εκπαιδευτικοί ως δημόσιοι υπάλληλοι εφαρμόζουν την ιπποκράτεια… συνταγή «ωφελέειν και μη βλάπτειν». Κι εδώ η προκαλούμενη βλάβη είναι «ανήκεστος». Εδώ επιχειρείται ο πνευματικός ευνουχισμός των μαθητών από τους ίδιους τους «θεράποντές» τους, τους εκπαιδευτικούς. Ο προπαγανδιστής του εθνικοσοσιαλισμού είναι αποκαλυπτικός ως προς την ακολουθητέα μέθοδο του πνευματικού ευνουχισμού των μαθητών: «θα ήταν πράγματι πολύ καλό να συνασπιστούν οι εθνικιστές ανά κλάδο συνάδελφοι και οργανωμένα να διδάσκουν τις εθνικές αλήθειες στα παιδιά-μαθητές»!
Και ασφαλώς δεν υπάρχει κανείς γονιός -και πιστεύω ούτε ο εν λόγω διευθυντής του Πειραματικού Σχολείου, εάν είναι γονιός- που στέλνει το παιδί του στο σχολείο για να «μάθει γράμματα» και επιθυμεί να γυρίσει πίσω στο σπίτι -εάν γυρίσει- ως «γενίτσαρος», αρνησίπατρις και αρνησίθρησκος, κατ’ επάγγελμα «επαναστάτης» ή βομβιστής, νεοναζί και φυλετικός εκκαθαριστής, τρομοκράτης και αυτόκλητος δικαστής και εκτελεστής των «αδικούντων».
Και υπάρχει επίσης ένα ζήτημα για τους εκπαιδευτικούς εκείνους, που, ενώ τηρούν τον όρκο τους και τιμούν το λειτούργημά τους, επειδή συνυπάρχουν μέσα σ’ ένα σχολείο που μετατρέπεται σε αρένα διαπάλης κομματικών θέσεων και απαξιώνεται συνεχώς στα μάτια της κοινωνίας, των γονιών και των μαθητών τους, θεωρούνται και οι ίδιοι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι για το κατάντημα του σχολείου τους.
Μετά ταύτα, μπροστά στον ορατό πια κίνδυνο να γίνουν τα σχολεία μας φυτώρια φασιζουσών ιδεολογιών και συμπεριφορών -στα πανεπιστήμιά μας αυτό αποτελεί ήδη μια ζοφερή πραγματικότητα- κι επειδή το Υπουργείο Παιδείας μπροστά σ’ αυτά τα φαινόμενα παραμένει ανήμπορος κι έμφοβος θεατής -μήπως και κατηγορηθεί για αυταρχισμό- είναι καιρός -ή μάλλον «ούπω καιρός»- γονείς και δάσκαλοι-παιδαγωγοί (χωρίς εισαγωγικά) να προστατεύσουν τα παιδιά τους και τους μαθητές τους απ’ αυτούς που επιχειρούν να μας γυρίσουν πίσω στην εποχή του παιδομαζώματος και του γενιτσαρισμού. Κι ο καλύτερος τρόπος γι’ αυτό είναι να αποκαλύπτεται η δράση αυτών των εκπαιδευτικών και να «ξεμπροστιάζονται» μέσω του Τύπου.