«Να του πεις να μην έρθει πίσω…», αυτή είναι η ευχή που μου δίνουν οι φίλοι, όταν με ρωτούν για το γιο μου, που βρίσκεται στην Αγγλία. Είναι σίγουρο πως κάποιοι νοιάζονται και ενδιαφέρονται, για το πώς τα πάει «το παιδί» με τις σπουδές, με την καριέρα του… Αν τέλειωσε, αν έπιασε δουλειά. Όλοι βέβαια στέκονται πρώτα στην επαγγελματική αποκατάσταση, γιατί αυτή φαντάζει η αρχή και το τέλος μιας επιτυχημένης ζωής.

Ευτυχώς, είμαι στην ευχάριστη θέση να μεταφέρω πληροφορίες αισιόδοξες. Πως, όλα, δηλαδή, πήγαν κατ’ ευχήν. Κατ’ αρχάς, «το παιδί» έγινε άντρας. Όλα τα χρόνια σπούδαζε με υποτροφία. Τα διπλώματά του είναι αρκετά για να αποτελέσουν συλλογή. Καμιά οικονομική επιβάρυνση δεν είχαμε εμείς οι γονείς του. Ούτε και η Ελλάδα μας, καθότι έπαιρνε υποτροφίες από τη χώρα που σπούδαζε. Φοίτησε από έφηβος σε βρετανικό πανεπιστήμιο, και στη συνέχεια έκανε το Διδακτορικό του στην Οξφόρδη. Σε τίτλους όλα καλά, λοιπόν. Και σε ποιότητα ζωής, επίσης, καλά.
Όμως, υπάρχει ένα θέμα, αυτό που λέγεται «πατρίδα». Η «ρίζα και η φύτρα» που κυλά στις φλέβες. Όπου και να βρίσκεσαι, δεν παύεις να ανήκεις στο φυσικό περιβάλλον που σε γέννησε. Σ’ αυτό που σε πονά και σε σταυρώνει. Σ’ αυτό, το ίδιο, που σε λυτρώνει…

Η Ελλάδα που πληγώνει, λοιπόν! Οι Έλληνες που όλο και λιγοστεύουν με στατιστική ακρίβεια, όπως καταγράφουν όλες οι τελευταίες απογραφές πληθυσμού.  Η πατρίδα μας, που γέννησε το φως του πολιτισμού και που πρωτοπόρησε στην παιδεία και τις τέχνες, σήμερα, διώχνει τα παιδιά της ξανά. Είναι σε κρίση. Φτώχυνε σε ποιότητα ζωής, σε ανάπτυξη, σε παροχές, σε παραγωγικότητα, σε θέσεις εργασίας… Κατά συνέπεια δεν αντέχει και τον επαναπατρισμό των ξενιτεμένων της. Και η Ελλάδα είμαστε εμείς. Εσύ και εγώ. Εμείς που φτιάχνουμε αφιλόξενες συνθήκες για τα παιδιά μας. Που με ελαφρά την καρδία, κάνουμε ευχές, αναθέματα. Όσοι φεύγουν να μη ξαναπατήσουν, για να ευτυχήσουν! Μακριά από δω… Δεν είμαστε σε θέση να τα ζήσουμε, ούτε να τα απορροφήσουμε. Παρέχουμε μόνο ευχάριστες διακοπές.

Η καλύτερη ευχή: «Να του πεις να μην έρθει εδώ…». Όλοι αυτό μου λένε και λες και ξεμπερδεύουν, προβάλλοντας την καλύτερη προσευχή…

Καινούριο κύμα επιστημονικής μετανάστευσης λοιπόν. Οι άνθρωποί μας εκ των συνθηκών, σε πρώτη φάση, σπουδάζουν στα καλύτερα πανεπιστήμια, και, σε δεύτερη, απορροφούνται εκεί. Η κατάσταση στεριώνει με τις ευχές μας. Κανένας μας δε λέει εύκολα καλό λόγο για τον τόπο μας. Και τώρα ένα παραπάνω, όλοι αναφερόμαστε με ένταση και πάθος στα κακά κείμενα της χώρας. Επιπλέον όλοι είμαστε «αγανακτισμένοι και θυμωμένοι». Αυτός ο θυμός και η αγανάκτηση, όμως, είναι μια ευκαιρία για να «τη δούμε» αλλιώς. Να «το πάρουμε» αλλιώς, και να γίνουμε πιο εργατικοί, λιγότερο ευφάνταστοι. Η Ελλάδα ποτέ δεν ήταν μια πλούσια χώρα. Πάντα όμως είχε την ιδιαίτερη ταυτότητά της. Εκείνη που της πρόσδιδε τη δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτή που χρειάζεται να βρει και να επαναπροσδιορίσει και πάλι…

vkrit @ ypai.gr