Στρατοί, στρατιές μεταναστών και φοβικά σύνδρομα
Η ετήσια έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (HCR) αναφέρει ότι το 2008 οι ξεριζωμένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα είναι 26 εκατομμύρια άνθρωποι, ενώ οι μετανάστες προς άλλες χώρες έφτασαν τα 16 εκατομμύρια. Συμπερασματικά, 42 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους και το βιος τους και τα 16 εκατομμύρια από αυτούς αναζήτησαν την τύχη τους αλλού, φεύγοντας από τη χώρα τους. Μόνο η πρόσφατη επιχείρηση καταδίωξης των Ταλιμπάν από την επαρχία Σουάτ του Πακιστάν δημιούργησε περισσότερους από δύο εκατομμύρια πρόσφυγες μέσα σε δύο εβδομάδες. Οι πόλεμοι σε Αφγανιστάν και Ιράκ, με τη μεγάλη και αβέβαιη διάρκειά τους, πόσους έχουν δημιουργήσει; Ποιας εθνικότητας είναι τα στρατεύματα, που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο στα προαναφερόμενα, και όχι μόνο, μέρη; Των δυτικών πολιτισμένων. Στείλαμε τους στρατούς μας που καταστρέφουν τη χώρα τους και το μέλλον των παιδιών τους, εκμεταλλευόμαστε τον πλούτο τους (πετρέλαια κ.λπ.) και τι τους αφήσαμε; Ένα και μοναδικό δρόμο, τη μετανάστευση. Το πού θα κατευθυνθούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι γνωστό. Ιστορικά αποδεδειγμένο είναι ότι η μετανάστευση κινείται προς μία κατεύθυνση: Από τις φτωχές κατεστραμμένες χώρες (είτε οικονομικά, είτε πολεμικά), προς τις πλούσιες. Ας θυμηθούμε το πρώτο μεταναστευτικό ρεύμα από την Αλβανία πόσο μεγάλο ήταν. Τώρα που η Αλβανία πατάει στα πόδια της και αναπτύσσεται οικονομικά, σταμάτησε να μας στέλνει μετανάστες, αντίθετα οι περισσότεροι Αλβανοί επαναπατρίζονται. Δυστυχώς ο αριθμός των μεταναστών είναι μεγάλος και αυτό έχει αρχίσει να μας ενοχλεί και να μας φοβίζει.
Πάνω σε αυτή την ενόχληση και στα φοβικά σύνδρομα που δημιουργεί, στηρίζεται η Ακροδεξιά στη χώρα μας και κάνει πολιτικό παιχνίδι. Αλλά το πρόβλημα είναι σύνθετο και δεν έχει απλές λύσεις. Μια ματιά στην Ευρώπη μάς δείχνει ότι και οι εκεί Καρατζαφέρηδες, που επιδιώκουν τη δική τους εθνική κάθαρση, λίγα πράγματα έχουν πετύχει. Και ας είναι πιο δημοφιλείς, πιο σύγχρονοι και πιο ισχυροί από το δικό μας. Αυτό που πραγματικά πέτυχαν ήταν να σύρουν όλο το πολιτικό σύστημα δεξιά, είτε συμμετέχοντας σε αυτό όπως ο Φίνι στην Ιταλία, είτε έξω από αυτό, όπως ο Λεπέν στη Γαλλία, είτε βρισκόμενοι πότε μέσα και πότε έξω από αυτό, όπως ο μακαρίτης Χάντερ στην Αυστρία.

Ημιυπαίθριοι: Όταν το κράτος δεν έχει λεφτά
Η μισή Ελλάδα έχει παρανομήσει με τους ημιυπαίθριους χώρους. Μπαλκόνια έχουν κλειστεί, άλλα με τούβλα και άλλα με τζάμια. Τα υπόγεια έγιναν κανονικά διαμερίσματα και νοικιάζονται, συμβάλλοντας στο οικογενειακό εισόδημα. Οι ανοιχτές θέσεις πάρκινγκ κλείστηκαν με γυάλινες συρόμενες πόρτες πολυτελείας και έγιναν γραφεία. Έχεις ένα παιδί και ένα παιδικό δωμάτιο, όταν αποφασίσεις να κάνεις άλλο ένα, κλείνεις ένα μπαλκόνι και του το δίνεις για παιδικό δωμάτιο. Όσοι μένουν στην Αθήνα το Δεκαπενταύγουστο, που είναι η πρωτεύουσα άδεια από κόσμο και το Δημόσιο έχει πάει επισήμως διακοπές, γιατί ανεπισήμως μια ζωή σε διακοπές είναι, ακούν συνέχεια τον ήχο του κομπρεσέρ και βλέπουν γερανούς να ανεβάζουν τούβλα στις ψηλές τσιμεντοκυψέλες. Έτσι έχουν βολευτεί πολλοί άνθρωποι. Από την άλλη, έχεις ένα κράτος που έχει ανάγκη από ρευστό και βρίσκει την ευκαιρία να εισπράξει, βάζοντας χαράτσι στην παρανομία. Σου λέει: έκανες παρανομία, δήλωσέ τη, πλήρωσε και ένα 10% επί της αντικειμενικής αξίας και στη σβήνω (δεν τη έκανες). Αν μάλιστα πληρώσεις και μετρητοίς, έχει και έκπτωση. Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Είτε πρόκειται για αυθαίρετα είτε για περαιώσεις ανέλεγκτων χρήσεων, η ίδια λογική ισχύει. Φασονατζίδικοι εισπρακτικοί νόμοι οθωμανικού τύπου. Ο νόμος Σουφλιά σού δίνει προθεσμία εννέα μήνες να τακτοποιήσεις το θέμα. Αυτό σημαίνει ότι όσοι είχαν σκεφτεί τότε να κλείσουν τους ημιυπαίθριούς τους και δεν το έκαναν, προλαβαίνουν να το κάνουν τώρα. Δηλαδή, όχι μόνο βγάζει καθαρούς όσους έχουν παρανομήσει, αλλά δίνει το χρονικό όριο να το κάνουν και όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμα.

Για το σχόλιο του Στρατή Λιαρέλλη
(αφορά τη συναυλία των «Scorpions»)
Στα περισσότερα από αυτά που αναφέρει, συμφωνώ. Εκεί που διαφωνώ είναι στο σχόλιο ότι «δεν πετάχτηκαν λεφτά. Ενδεχομένως να δόθηκαν περισσότερα από όσα έπρεπε.». Αν ο Παπαθανασίου αύριο περικόψει την κρατική συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές (λέμε τώρα), θα πούμε ότι δεν έκανε περικοπές αλλά ενδεχομένως δίνει λιγότερα λεφτά από όσα έπρεπε; Δεν είναι επιχείρημα αυτό, λάστιχο είναι, όπου το τραβάς πάει. Για δημόσιο χρήμα μιλάμε. Έχω την εντύπωση ότι το σχόλιο ήταν «στρογγυλεμένο».