ΑΡΘΡΟ

Η πολιτική ιδεολογία των πολιτών είναι δημοκρατικό δικαίωμα, που συμβάλλει στη διατήρηση της Δημοκρατίας και μαζί με την πολιτική σκέψη και τον πολιτικό διάλογο αποτελεί τη βάση εις την οποία στηρίζονται τα πολιτικά κόμματα τα οποία και διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας με τις ιδέες τους και τα προγράμματά τους, τα οποία γίνονται αποδεκτά από τους πολίτες.
Επομένως, ομάδες πολιτών με την ίδια ιδεολογία, την ίδια φιλοσοφία, τις ίδιες αρχές και τους ίδιους κανόνες αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, τους κομματικούς σχηματισμούς, με συγκεκριμένη ιδεολογία και προτεινόμενες λύσεις για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οργανωμένες κοινωνίες.
Τα τελευταία χρόνια, στα πολιτικά κόμματα βλέπουμε μετακινήσεις πολιτικών ανδρών και γυναικών εν είδει ποδοσφαιρικών μεταγραφών, ατόμων ικανών και μη, που άλλοι βρήκαν πολιτικό άσυλο, άλλοι θέλοντας να ικανοποιήσουν φιλοδοξίες με τα στοιχεία μιας εγωιστικής και περίεργης προσωπικότητας βρήκαν χώρο να αλλάξουν, να καταλαγιάσουν έστω, εκεί που στο παρελθόν κατηγορούσαν με πάθος. Τι μπορούν, άραγε, να προσφέρουν αφού τους περισσοτέρους τούς κατέχει αλαζονεία; Αλλαξοπίστησαν χωρίς πολλές φορές να το έχουν σκεφθεί και πιστεύοντας ότι έχουν ηγετική προσωπικότητα, νομίζουν ότι θα παρασύρουν και τους πρώην οπαδούς τους.

Έτσι, βγήκαν από την αφάνεια και το σκοτάδι της πολιτικής, που με τις αλλοπρόσαλλες σκέψεις και ενέργειές τους είχαν εξαφανιστεί. Αυτό πιθανόν να αφορά μικρή ή μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ασχολούνται με την πολιτική. Όμως, είναι φαινόμενο που παρατηρείται πολύ έντονα τις μέρες μας. Τις μεταγραφές αυτές, όπως λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, και μεταμοσχεύσεις, στην ιατρική, βέβαια τις αποδέχονται και οι αρχηγοί των διαφόρων κομμάτων, που και οι ίδιοι δεν είναι να ικανοί να δώσουν τις σωστές απαντήσεις, γιατί τους αποδέχονται, ή γιατί πιστεύουν ότι θα διευρύνουν το εκλογικό σώμα προς το κόμμα τους, ή γιατί πιστεύουν ότι είναι ικανοί να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο από το νέο πολιτικό χώρο, με τις ξεπερασμένες και φαινομενικά προοδευτικές ιδέες. Έτσι δημιουργούνται μικροί κομματικοί σχηματισμοί, που τα ιδεολογικά τους όρια συγχέονται σε μια δυσνόητη διαφορετικότητα, ενώ η αρχηγική παρουσία των ατόμων χάνεται ή δεν προσδιορίζεται.
Το φαινόμενο παρουσιάζεται τόσο σε κοινοβουλευτικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο των δήμων και στις περιφέρειες. Σύνηθες, επίσης, είναι το γεγονός ότι πολλοί χρησιμοποιούν το συνδικαλιστικό σκαλοπάτι προς το θώκο της πολιτικής, που προσπαθούν να καταξιωθούν μέσα από αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, πολλές φορές χωρίς πολιτική ιδεολογία, με μοναδικό γνώμονα την προσωπική τους προβολή και τη μελλοντική τους εξέλιξη, αφού λειτουργούν εκτός από συνδικαλιστές και ως γνώστες, εμπειρογνώμονες και εκτιμητές κάθε κοινωνικού προβλήματος, βέβαια μέσα σε ορισμένα πλαίσια μιας περίεργης ιδεολογίας.

Δυστυχώς, αυτό δημιουργεί προσωπικότητες που πολλές φορές δεν μπορείς να προσδιορίσεις το πολιτικό τους «πιστεύω» και την πολιτική τους ταυτότητα. Αυτοί καλύπτονται με τις λέξεις «αγωνιστές» και κυκλοφορούν στις επάλξεις της θυσίας και του ηρωισμού σε λαϊκούς αγώνες για το καλό των καταπιεσμένων πολιτών, ενώ αυτοί τις περισσότερες φορές ουδέποτε έχουν καταπιεστεί.
Μεταγραφές παικτών γίνονται με ορισμένα χαρακτηριστικά, ώστε ο νέος παίκτης να λειτουργήσει σωστά και ομαδικά προς το σύνολο της ομάδας, γιατί εάν δεν προσαρμόζεται, θα είναι συνέχεια στον πάγκο. Οι μεταμοσχεύσεις οργάνων γίνονται πάντα κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις και ειδικές εξετάσεις ιστοσυμβατότητος, με αυστηρούς περιορισμούς για τα διάφορα όργανα, διότι εάν δεν είναι συμβατά, τα αποβάλλει ο οργανισμός ως ξένα σώματα - δηλαδή είναι ασύμβατα.
Πάντως, οι μετακινήσεις των πολιτικών προσώπων τις περισσότερες φορές γίνονται πρόχειρα, χωρίς προϋποθέσεις και άρα πολύ γρήγορα απομονώνονται ή αποκλείονται από πολιτικές δράσεις στα νέα τους κόμματα ή δημιουργούν αντιδραστικούς πυρήνες και πολλές φορές κάνουν αντιπολίτευση στο κόμμα που τους φιλοξενεί.
Τις περισσότερες φορές, το κόμμα τούς αποβάλλει διότι δεν είναι αφομοιώσιμοι και συμβατοί προς την ιδεολογία του και επομένως είναι ξένο σώμα. Στο τέλος, αργά ή γρήγορα εξαφανίζονται από τον πολιτικό στίβο, όπως ένας ανθρώπινος ορφανισμός δε δέχεται ασύμβατα όργανα και επομένως πεθαίνει.